Η πικρή μοίρα των πραγμάτων… Ενας σωρός από μπάζα βρίσκεται πλέον στη θέση ενός από τα δημοφιλέστερα καταφύγια για τους ξενύχτηδες της Αθήνας, στην Κυψέλη.
του Άρη Χατζηστεφάνου
Το «Αυγό του Κόκκορα» μεγαλούργησε στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, δίνοντας μεταμεσονύκτια στέγη και τροφή σε καλλιτέχνες και πολιτικούς. Από τις σάλες του κτίσματος που γκρεμίστηκε την Τρίτη (10/9) «πέρασε όλο το θέατρο», θυμάται με νοσταλγία ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης Νίκος Γρέβιας.
Μας εξιστορεί περιστατικά από τα αμέτρητα ξενύχτια και το κυνηγητό με την αστυνομία που ερχόταν να κάνει έλεγχο καθώς τα χρόνια εκείνα απαγορευόταν η λειτουργία των κέντρων διασκέδασης μετά τις 2 τα ξημερώματα. Αλλωστε, πάνω σε αυτήν ακριβώς την απαγόρευση στηρίχθηκε και η επιτυχία του μαγαζιού που κατάφερνε να την παρακάμπτει λειτουργώντας με το φως των κεριών.
«Η ιδέα ξεκίνησε λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1977, όταν είχα ανοίξει ένα μικρό υπόγειο μπαράκι με φαγητό στην οδό Χέυδεν, κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας», λέει στο ethnos.gr ο κ. Γρέβιας. «Τότε είχε πρωτοεπιβληθεί η υποχρεωτική λήξη λειτουργίας των νυκτερινών κέντρων μετά τα μεσάνυκτα για λόγους οικονομίας στην ενέργεια. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ολόκληρος κόσμος που τελείωνε τη δουλειά του εκείνη την ώρα, κυρίως οι καλλιτέχνες δηλαδή, να μην βρίσκουν κάπου να φάνε, να χαλαρώσουν, να πουν τα δικά τους».
Ετσι, το 1982, ο Νίκος Γρέβιας από την Αρτα αποφάσισε και άνοιξε το πρώτο «Αυγό του Κόκκορα», στην οδό Σποράδων, ακριβώς πίσω από την Δημοτική Αγορά της Κυψέλης που λειτουργούσε ακόμη κανονικά:
«Ανοίγαμε στις 8 το βράδυ και εξυπηρετούσαμε έως τις 8 το πρωί. Την ώρα της απαγόρευσης, σβήναμε όλα τα φώτα και ανάβαμε τα κεράκια. Λίγο πριν τα μεσάνυκτα άρχιζε η κοσμοπλημμύρα και κορυφωνόταν όταν έκλειναν τα μπουζούκια. Στα τραπέζια χωρούσαν το πολύ 90 άτομα και οι θαμώνες περίμεναν στην ουρά μέχρι να αδειάσει κάποια θέση. Μέσα στον κόσμο που περίμενε, μπορούσες να δεις από άγνωστους τότε καλλιτέχνες και τους φίλους τους, έως διάσημους ηθοποιούς, βουλευτές και υπουργούς που έρχονταν να απολαύσουν την περίφημη κοκκορόσουπά μας και τα άλλα εδέσματα».
Οι διάσημοι θαμώνες
Ζητάμε από τον Νίκο Γρέβια να μας περιγράψει σκηνικά της εποχής. Μας δείχνει παλιά δημοσιεύματα και φωτογραφίες όπως τις έχει κρεμασμένες, μαζί με πιο πρόσφατες στο νέο «Αυγό του Κόκκορα», στην Πλατεία Αυδή του Μεταξουργείου. Ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Χάρρυ Κλυνν με τον Μίμη Δομάζο, η Αννα Καλουτά, η Μάρω Κοντού, ο Στάθης Ψάλτης, ο Χάρης Ρώμας είκοσι χρόνια νεώτερος. Ο Γιώργος Γεννηματάς, ο Γιώργος Σουφλιάς, ο Σωτήρης Χατζηγάκης. Ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος να κρατά μαχαίρι για να κόψει την τούρτα-κόκκορα για τα 15 χρόνια του μαγαζιού το 1997. Ο Δημήτρης Τσοβόλας, ο Νίκος Παπανδρέου, ο Στέφανος Τζουμάκας.
Μα πώς συνέχιζε να τον κυνηγά η Αστυνομία, την ώρα που τόσα πολιτικά πρόσωπα έρχονταν στο μαγαζί καθημερινά; Το ερώτημα έρχεται εύλογα και ο κ. Γρέβιας χαμογελά καθώς μας εξιστορεί ένα συμβάν όπου οι αστυνομικοί έσπρωχναν την πόρτα για να μπουν, την ώρα που πίσω της στεκόταν ο τότε Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Τάξης. «Τώρα θα μας πάνε όλους στο Αυτόφωρο», θυμάται τον Γενικό Γραμματέα να μουρμουρίζει… «Τελικά έπαιρναν εμένα στο Αυτόφωρο, αλλά πάντοτε, όταν ερχόταν η ώρα της δίκης, με αθώωναν όταν εξηγούσα πως το μαγαζί λειτουργεί χωρίς φώτα αλλά με κεριά».
Τον ρωτούμε επίσης πώς του ήρθε η ιδέα να ονομάσει το μαγαζί «Αυγό του Κόκκορα», σύμβολο αφθονίας, τύχης αλλά και ιδιομορφίας. «Ψάχναμε τότε να βρούμε έναν πρωτότυπο τίτλο. Ανάμεσα στον κόσμο που με γνώριζε από το μπαράκι στη Χέυδεν, ένας τότε καλλιτεχνικός διευθυντής έριξε την ιδέα», μας λέει αναπολώντας.
Είκοσι πέντε χρόνια, από το 1982 έως το 2007, λειτούργησε το «Αυγό του Κόκκορα» στην οδό Σποράδων της Κυψέλης. Χρόνια ανεμελιάς και ξεφαντώματος σε μια γειτονιά που ήταν τότε ακόμη γεμάτη νυκτερινά κέντρα. Η ξενυχτο-απαγόρευση καταργήθηκε κάποια στιγμή, οι πιάτσες διασκέδασης άρχισαν να μετακινούνται σε άλλες γειτονιές ενώ άρχιζαν να φαίνονται στον ορίζοντα τα σημάδια της οικονομικής κρίσης.
«Από την Κυψέλη φύγαμε το 2007 όταν είχε γίνει αφόρητο πλέον το πρόβλημα της στάθμευσης των αυτοκινήτων. Μεταφερθήκαμε αρχικά στην παραλία και τα τελευταία χρόνια λειτουργούμε χάρη στην αγάπη του κόσμου στο Μεταξουργείο. Η ζωή συνεχίζεται αλλά δεν σας κρύβω ότι σήμερα που έμαθα ότι γκρεμίστηκε το πρώτο μας στέκι, ένιωσα μεγάλη συγκίνηση», λέει ο κ.Γρέβιας.
