Ενώ το Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» αρχίζει, πλήθος ταινιών κατακλύζει τις αίθουσες. Μετρήσαμε επτά καινούργιες. Την εξής μία.
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Ad astra» (ΗΠΑ, 2019).
Ψυχολογικό δράμα του Τζέιμς Γκρέι
Eνταγμένη στο «καλούπι» του κινηματογραφικού είδους που λέγεται επιστημονική φαντασία, η ταινία του Τζέιμς Γκρέι («Σε επικίνδυνη τροχιά») επιδιώκει να γίνει κάτι παραπάνω και αυτή την προσπάθεια την εκτιμάς. Αλλωστε, από ένα σημείο και μετά ο επιστημονικός λόγος για τον οποίο ο αστροναύτης Ρόι Μακ Μπράιντ (Μπραντ Πιτ) αναλαμβάνει να διασχίσει τους γαλαξίες προκειμένου να ανακαλύψει τον χαμένο πατέρα του, επίσης αστροναύτη (Τόμι Λι Τζόουνς), παύει να έχει πρωτεύουσα σημασία.
Οπως και στην «Αποκάλυψη τώρα!» του Φράνσις Φορντ Κόπολα, μια ταινία που εν μέρει το «Ad Astra» μπορεί να φέρει στον νου, το ίδιο το ταξίδι έχει σημασία, καθώς επίσης οι ψυχικές διακυμάνσεις του κεντρικού ήρωα, ο οποίος μάχεται με όλους – κυρίως με τον εαυτό του – προκειμένου να καταλάβει ποιος είναι και ποια η θέση του σε αυτόν τον κόσμο.
Ο Γκρέι δείχνει την αρμόζουσα προσοχή στο ευαίσθητο θέμα του και συγχρόνως αφήνει ένα δικό του αποτύπωμα στο είδος της επιστημονικής φαντασίας: στυλιζαρισμένες εικόνες, χαμηλοί φωτισμοί και μια σκηνογραφία χάρμα οφθαλμού. Νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης έχει εξετάσει στη λεπτομέρεια όχι μόνο εμβληματικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας (από το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ μέχρι το «Solaris» του Αντρέι Ταρκόφσκι) αλλά και λιγότερο γνωστές (όπως το «Silent running» του Ντάγκλας Τραμπλ και το «Μοοn» του Ντάνκαν Τζόουνς).
Ετσι «βγάζει» ένα δικό του, πρωτότυπο έργο, ένα παράξενο αστρικό ταξίδι, μινιμαλιστικό στα εφέ αλλά πολύ πλούσιο σε ιδέες και στη φιλοσοφία του. Ενα ταξίδι ενηλικίωσης, προσωπικής κάθαρσης και λύτρωσης.Βαθμολογία: 3 1/2
Πείτε τη γνώμη σας για το foroline.gr
Δεν δίδετε κανενός είδους προσωπικού στοιχείου σας , ούτε καν το μεηλ με το οποίο είστε εγγεγραμμένοι στη σελίδα μας.
Βοηθήστε μας να βελτιώσουμε το Forolineυζήν
Σας καλούμε λοιπόν να συμμετέχετε, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο
Forolinευζήν 2019… Σας ακούμε πάντα!
«Η καρδερίνα» («The goldfish», ΗΠΑ, 2019).
Δραματική του Τζον Κρόλεϊ
Δεν έχω διαβάσει το μυθιστόρημα της Ντόνα Καρτ στο οποίο είναι βασισμένο το σενάριο αυτής της ταινίας, αλλά κρίνοντας από αυτά που είδα υποψιάζομαι ότι ως ανάγνωσμα θα λειτουργεί πολύ καλύτερα απ’ ό,τι ως κινηματογραφικό θέαμα. Γιατί τα χίλια μύρια βάσανα που περνά ο κεντρικός ήρωας της ταινίας (παιδί ο Οουκς Φέγκλεϊ, μεγάλος ο Ανσελ Ελγκορτ) είναι τα κομμάτια ενός παζλ που ολοκληρώνεται ατσούμπαλα. Και τι δεν έχει: εγκατάλειψη παιδιού από πατέρα με χρέη, τρομοκρατική επίθεση σε μουσείο, θάνατο μητέρας, κλοπή πίνακα, υιοθεσία, συναλλαγές με απατεώνες του εμπορίου τέχνης, ανεκπλήρωτο έρωτα, έναν γάμο που ακυρώνεται, έναν ουκρανό φίλο, ναρκωτικά, ρωσική μαφία, πιστολίδι στο Αμστερνταμ. Ουφ! Το φιλμ διαρκεί δυόμισι ώρες αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Καλό καστ πάντως, περιλαμβάνει εκτός άλλων τη Νικόλ Κίντμαν (της οποίας το πρόσωπο είναι πια τόσο εύθραυστο που νομίζεις ότι θα διαλυθεί αν το φυσήξεις) και τον Λιουκ Γουίλσον (σε κόντρα ρόλο ως καταχρεωμένος πατέρας του κεντρικού ήρωα). Βαθμολογία: 2
«Τελευταίο μάθημα» («L’ heure de la sortie», Γαλλία, 2018).
Θρίλερ του Σεμπαστιάν Μαρνιέ
Οι φίλοι του ψυχολογικού θρίλερ και του υπόγειου μυστηρίου ίσως μείνουν ικανοποιημένοι από το φιλμ του Σεμπαστιάν Μαρνιέ που μας οδηγεί σε ένα σχολείο όπου συμβαίνουν σημεία και τέρατα. Ολα ξεκινούν από την αυτοκτονία ενός δασκάλου και όλα δείχνουν ότι κάποια σχέση με την τραγωδία έχει μια συγκεκριμένη παρέα παιδιών. Εκεί τουλάχιστον καταλήγει ο αντικαταστάτης του νεκρού (Λοράν Λαφίτ) που αρχίζει να υποψιάζεται και να παρακολουθεί την παρέα, η οποία ζει κυριολεκτικά στον κόσμο της και φέρεται αλαζονικά και σκληρά στους γύρω της. Ο σκηνοθέτης έχει σίγουρα στο μυαλό του την κλασική ταινία τρόμου «Η πόλη των καταραμένων» (1960) του Βολφ Ρίλα και τη συνέχειά της «Τα παιδιά των καταραμένων». Αυτό δεν σημαίνει ότι τις αντιγράφει· απλώς υιοθετεί κάποιες ιδέες για να συνθέσει ένα δικό του έργο που, χωρίς ποτέ να ολοκληρώνεται, προσπαθεί να μιλήσει για τη μόνιμη απειλή που νιώθουμε να μας ζώνει χωρίς ποτέ να είμαστε σίγουροι. Βαθμολογία: 2
«Το τραγούδι των σκορπιών» («Song of scorpions», Ελβετία / Γαλλία / Ινδία).
Δραματική του Ανούπ Σινγκ
Αργό ινδικό μελόδραμα με δύο καλούς ηθοποιούς, την Ιρανή Γκολσιφτέ Φαραχανί και τον Ινδό Ιρφάν Καν στους πρώτους ρόλους. Ολα έχουν κάτι περίεργο. Κατ’ αρχάς ο τίτλος παραπέμπει σε μια μέθοδο θεραπείας τσιμπήματος από δηλητηριώδη σκορπιό: το δηλητήριο δημιουργεί μια μελωδία στο αίμα και ο θεραπευτής θα πρέπει να τη διαβάσει και να τραγουδήσει μια αντίθετη μελωδία. Η Φαραχανί υποδύεται τη Νουράν που μαθαίνει αυτή την αρχαία τέχνη του θεραπευτή και ο Καν τον καμηλιέρη που την ερωτεύεται όταν την ακούει, αλλά δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τον έρωτά του. Οι δύο ήρωες θα οδηγηθούν σε αλλεπάλληλες συγκρούσεις, αλλά η ταινία, παρά τον εξωτικό χαρακτήρα της και τους εσωτερικούς ρυθμούς της, πολύ δύσκολα κατάφερε να με κρατήσει μαζί της ως το τέλος. Βαθμολογία: 2
Ο φιλοξενούμενος («L’ ospite», Ιταλία, 2018).
Αισθηματική κομεντί του Ντούτσιο Κιαρίνι
Συνδυασμός έρωτα – λογοτεχνίας – ποίησης μέσα από μια ιστορία ερωτικού μπάχαλου που αρχίζει όταν μια γυναίκα (Σίλβια Ντ’ Αμίκο) αρχίζει ν’ αμφιβάλλει για την πορεία της σχέσης της με τον σύντροφό της (Ντανιέλε Παρίζι). Εν τέλει, ο άνδρας – διανοούμενος και λάτρης της λογοτεχνίας θα βρεθεί στους… πέντε δρόμους (παράξενο, ε;) αναζητώντας καταφύγιο σε σπίτια γνωστών. Δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Ντούτσιο Κιαρίνι, περιέχει κάποιες σκηνές που ξεχωρίζουν (η αρχική, ας πούμε, όπου ο ήρωας αναζητεί κάτι στο αιδοίο της ηρωίδας), αλλά σε γενικές γραμμές δεν θα χάσετε τίποτε αν δεν τη δείτε και δεν θα κερδίσετε τίποτε αν τη δείτε.Βαθμολογία: 2
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
–«Οι δεσποινίδες του Ροσφόρ» («Les demoiselles de Rochefort», Γαλλία, 1967) είναι η ερωτική επιστολή του Ζακ Ντεμί προς το κλασικό αμερικανικό μιούζικαλ, με τις αδελφές Κατρίν Ντενέβ και Φρανσουάζ Ντορελάκ σε μεγάλα κέφια (παίζουν άλλωστε τις αδελφές στην ταινία). Με φόντο το φανταστικό λιμάνι του Ροσφόρ, οι «Δεσποινίδες» συνδυάζουν ρεαλισμό, παραμύθι και μπόλικο τραγούδι παραμένοντας ένα από τα πιο δροσερά και ευχάριστα φιλμ της γαλλικής κινηματογραφίας σε εκείνη την απίστευτα ποιοτική δεκαετία του 1960. Βαθμολογία: 4
-Προβάλλεται επίσης η κωμωδία από την Πολωνία «Κρίση πανικού» («Atak paniki», Πολωνία, 2017) του Πάβελ Μασλόνα όπου παρακολουθούμε αυτοτελείς ιστορίες βγαλμένες από την παρανοϊκή καθημερινότητα των καιρών μας και το θρίλερ «Διαφυγή» («Crawl», ΗΠΑ, 2019) του Αλεξάντρα Αχά στο οποίο η Κάγια Σκοντελάριο παλεύει με κροκόδειλους (ο Αχά είχε γυρίσει τα «Πιράνχας»).
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
