Υπερπληθωρική και αυτή εβδομάδα με δέκα νέες ταινίες από τις οποίες ξεχωρίζουν δύο: η «Μεγάλη νύχτα της Νάολης» και το «Blinded by the light»
του Γιάννη Ζουμπουλάκη *
Η «Μεγάλη νύχτα της Νάπολης» («La paranza dei bambini/ Piranhas», Ιταλία, 2019).
Δραματική περιπέτεια του Κλάουντιο Τζοβανέζε
Η επιτυχία των βιβλίων του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Ρομπέρτο Σαβιάνο οφείλεται στο ότι έχουν ακλόνητα στοιχεία για τη δράση της ιταλικής μαφίας, η οποία, διόλου τυχαία, τον έχει βάλει εδώ και χρόνια στο στόχαστρό της. Εντεκα χρόνια μετά τη μεταφορά στο σινεμά του «Γόμορρα» σε μια σπουδαία ταινία του Ματέο Γκαρόνε, ο Σαβιάνο συνυπογράφει τη διασκευή σε σενάριο του βιβλίου του «Η τράτα των παιδιών» (εκδόσεις Πατάκη) που καταγράφει ρεαλιστικά και με ακρίβεια – όπως εξάλλου και η ταινία – την πορεία στο οργανωμένο έγκλημα ενός παιδιού της Νάπολης (αποκάλυψη ο νεαρός ηθοποιός Φραντσέσκο Ντι Νάπολι).
Μια πραγματικά ανατριχιαστική εικόνα τής ούτως ή άλλως κακόφημης πόλης, καθώς τα εγκλήματα που πράττουν παιδιά τα οποία ζουν στο ιστορικό κέντρο της πόλης δεν διαφέρουν από αυτά που γίνονται στις βραζιλιάνικες φαβέλες! Αξίζει να σημειωθεί ότι η ταινία απέσπασε την Αργυρή Αρκτο – βραβείο σεναρίου στο εφετινό φΦστιβάλ Βερολίνου. Δόθηκε στον Σαβιάνο, στον σκηνοθέτη Κλάουντιο Τζοβανέζε και στον Μαουρίτσιο Μπράουτσι. Βαθμολογία: 3
«Blinded by the light» (Αγγλία, 2019).
Κοινωνική μουσική της Γκουριντέρ Τσάντρα.
Ενας γλυκύτατος και πολύ ψυχαγωγικός φόρος τιμής προς το «Αφεντικό» («The Boss»), τον έναν και μοναδικό ροκ εντ ρόλερ Μπρους Σπρίνγκστιν, το μουσικό σύμβολο της εργατικής τάξης και όχι μόνο. Eτσι όπως περίπου ήταν το «Yesterday» του Ντάνι Μπόιλ για τους Beatles, χωρίς όμως το στοιχείο της φαντασίας, αφού η εδώ ιστορία είναι εν μέρει βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η ιστορία του Τζάβεντ (Βιβέικ Κάλρα), ενός πακιστανού μαθητή, ταλέντου στο γράψιμο και στην ποίηση, ο οποίος θα νιώσει τη ζωή του να αλλάζει όταν με καθυστέρηση ανακαλύπτει τον Σπρίνγκστιν και νιώθει τους στίχους και τη μουσική του να του αλλάζουν τη ζωή. Μια ζωή «παγιδευμένη» στο Λούτον, στα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του 1980, τότε που η Μάργκαρετ Θάτσερ γκρέμιζε αλύπητα την εργατική τάξη της Αγγλίας.
Κλασικός λαϊκός βρετανικός κινηματογράφος, χωρίς ίσως το πολιτικό βάθος των ταινιών του Μάικ Λι και του Κεν Λόουτς, αλλά με τη feelgood διάθεση ενός «Μπίλι Ελιοτ» και του «Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ», της μεγάλης επιτυχίας της Τσάντρα. Και με πολύ Σπρίνγσκτιν στο ηχητικό φόντο, από τη χρυσή εποχή του «Born in the USA», «Born to Run» και «The River». Λόγος αρκετός ώστε η ταινία να σε συνεπάρει.Βαθμολογία: 3
«Το παιχνίδι του ρόδου» («Baja la rosa», Ισπανία, 2017).
Θρίλερ του Χοσουέ Ράμος.
Αυτό το μικρό, σφιχτό, κλειστοφοβικό θρίλερ από την Ισπανία μας υπενθυμίζει ότι μια καλή ιδέα μπορεί να γίνει αξιοπρεπής ταινία ακόμα και με λίγα μέσα και χρήματα. Ο απαγωγέας ενός κοριτσιού εμφανίζεται στο σπίτι της οικογένειάς της (γονείς και μεγάλος αδελφός) και χωρίς να εξηγήσει γιατί πήρε το κορίτσι προτείνει στα τρία μέλη της να εξομολογηθούν μπροστά του τα χειρότερα μυστικά τους αν θέλουν να τους το επιστρέψει. Ο απαγωγέας φέρεται σαν ψυχαναλυτής – τιμωρός των τριών αυτών ανθρώπων και ο σκηνοθέτης Χοσουέ Ράμος στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του δημιουργεί αβίαστα ένταση, ατμόσφαιρα και σασπένς, αφού δεν μπορείς να ξέρεις πού θα καταλήξει όλο αυτό το αρρωστημένο παιχνίδι. Υπάρχουν βέβαια κάποιες σοκαριστικές σκηνές βίας, σίγουρα όμως η ταινία λειτουργεί περισσότερο εσωτερικά (πειστικοί όλοι οι ηθοποιοί) χωρίς να εκμεταλλεύεται το θέμα της για ένα χυμαδιό βίας όπως π.χ. κάνουν οι ταινίες του franchise «Σε βλέπω», τη λογική του οποίου το «Παιχνίδι του ρόδου» κατά μία έννοια έχει. Βαθμολογία: 2 ½
«Απρόσμενος έρωτας» («El amor menos pensadο», Αργεντινή, 2018).
Αισθηματική του Χουάν Βέρα
Η καλύτερη στιγμή για να χωρίσεις και να ξαναρχίσεις τη ζωή σου είναι όταν έχεις τακτοποιήσει το μέλλον του παιδιού σου, είναι η άποψη των δημιουργών του «Απρόσμενου έρωτα», στον οποίο ο Ρικάρντο Νταρίν (ευπρόσδεκτος πάντα, ό,τι κι αν κάνει) και η Μερσέντες Μοράν βρίσκονται σε αυτήν ακριβώς τη θέση. Ο γιος τους μπαίνει στο πανεπιστήμιο και εκείνοι ήρεμα και χωρίς συγκρούσεις αποφασίζουν να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους. Ισως το μόνο που να τους έδενε τα τελευταία χρόνια να ήταν το παιδί που τώρα έφυγε, επομένως ας πάμε παρακάτω. Βέβαια, το παρακάτω είναι το… παρελθόν, αφού το ζευγάρι έχει ξεχάσει την έννοια της εργένικης ζωής. Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η λύση του προβλήματος; Με δύο καλούς ηθοποιούς και μια πιασάρικη κεντρική ιδέα, ο «Απρόσμενος έρωτας», χωρίς να είναι μια σημαντική ταινία, θέτει στο τραπέζι ένα αρκετά σοβαρό ζήτημα που ενδεχομένως απασχολεί αρκετό κόσμο, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι. Βαθμολογία: 1 ½
«Αναμνήσεις» («Ricordi», Ιταλία, 2018).
Αισθηματικό δράμα του Βαλέριο Μιέλι
Mια σχέση βρίσκεται στο επίκεντρο και της ταινίας «Αναμνήσεις» («Ricordi», Ιταλία, 2018), μόνο που προσωπικά, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω μαζί της διότι ο σκηνοθέτης Βαλέριο Μιέλι δεν μου το επέτρεψε. Αυτή η συρραφή αναμνήσεων από την πορεία της σχέσης του ζεύγους (Λούκα Μαρινέλι, Λίντα Καρίντι) είναι τόσο συγκεχυμένη που δεν σε αφήνει να την παρακολουθήσεις, αν επιδιώκεις τουλάχιστον να βγάλεις κάποιο νόημα. Ανθρωποι περπατούν, κάνουν έρωτα, τρώνε, πίνουν, συζητούν και όλα αυτά σε πλάνα δίχως συνοχή, σε σημείο που οι «Αναμνήσεις» αφήνουν την εντύπωση της ταινίας εκτός τόπου και χρόνου. Δεν θα διαφωνήσω ότι οι αναμνήσεις έτσι κάπως λειτουργούν (ποτέ δεν θυμόμαστε με απόλυτη ακρίβεια αυτά που μας έχουν συμβεί), αλλά το να βλέπεις αυτή τη θολούρα μυαλού επί δύο ώρες μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό, έστω κι αν οι προθέσεις των δημιουργών δεν είναι κακές. Είναι σαν να παρακολουθείς μια άσκηση πάνω στην τελευταία περίοδο του Τέρενς Μάλικ, του οποίου οι ταινίες βλέπονται με πολύ κόπο. Βαθμολογία: 1
«Τρομακτικές ιστορίες στο σκοτάδι» («Scary stories to tell in the dark», ΗΠΑ, 2019).
Θρίλερ του Αντρέ Οβρενταλ
Καταιγισμός τερατολαγνείας σε μια ταινία «φτηνού» τρόμου που ακολουθεί κατά γράμμα τη συνταγή αίμα + παιδιά = επιτυχία η οποία έπιασε ταβάνι με τον θρίμαβο του «It» (που είχε κι αυτό μια συνέχεια της πλάκας). Σε εκείνη την ταινία η βάση ήταν το μπεστ σέλερ του Στίβεν Κινγκ, εδώ είναι η σειρά βιβλίων τρόμου του Αλβιν Σβαρτς. Μόνη πρωτοτυπία μέσα σε αυτή την εφιαλτική θύελλα των κλισέ είναι ότι οι «Τρομακτικές ιστορίες στο σκοτάδι» σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, γιατί η ιστορία τοποθετείται στην αμερικανική επαρχία του 1968. Επομένως κάποιο στοιχειώδες ενδιαφέρον μπορεί να βρει κανείς στα ντεκόρ, τα οποία βέβαια δεν μιλούν, σε αντίθεση με τους ηθοποιούς που λένε τη μια ακατανόητη αρλούμπα μετά την άλλη ενώ προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο που κρύβεται σε μια έπαυλη στην άκρη μιας πόλης, εκεί όπου ένα κορίτσι με φρικτά μυστικά μετέφερε τη ζωή της σε ένα βιβλίο μέσω μιας σειράς από τρομακτικές ιστορίες. Βαθμολογία: 1
«Rambo: Το τελευταίο αίμα»
(«Rambo: Last blood», ΗΠΑ, 2019)
Ο Τζον Ράμπο δεν χρειάζεται συστάσεις. Αυτός ο εμβληματικός κινηματογραφικός ήρωας της δεκαετίας του 1980, ένας από τους δύο «κλασικούς» του Σιλβέστερ Σταλόνε (ο άλλος είναι ο Ρόκι Μπαλμπόα), άγγιξε εκατομμύρια θεατές στην πρώτη και καλύτερη ταινία του 1982, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να γίνει το ακριβώς αντίθετο των όσων πρέσβευε. Από βετεράνος του πολέμου στο Βιετνάμ που περιθωριοποιείται στην πατρίδα του (οπότε το «ζώο» ξυπνά μέσα του) έγινε το απόλυτο όπλο θανάτου της αμερικανικής κυβέρνησης σε αποστολές εκτός έδρας. Και τώρα που γέρασε θα τα βάλει με τη μεξικανική μαφία που έχει απαγάγει την ανιψιά του (!). Περιέργως δεν είναι μια προβλέψιμη ταινία, ενώ η υπόνοια ότι αυτή η ταινία που σκηνοθέτησε ο Εντριαν Γκρούνμπεργκ θα είναι η τελευταία περιπέτεια του Ράμπο θα έλεγα ότι ως και συγκινεί. Απλώς αυτός ο Σταλόνε, βρε παιδί μου, δεν αντέχεται πια…Βαθμολογία: 2
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
«Η Ζωή του Τζον Φ. Ντόνοβαν» («The death and life of John F. Donovan», ΗΠΑ, 2018) του Ξαβιέ Ντολάν. Το μυστήριο για τον θάνατο του ηθοποιού στον τίτλο με άφησε παγερά αδιάφορο εξαιτίας της ακατάληπτης σκηνοθεσίας του Καναδού σκηνοθέτη. Ωστόσο η ταινία έχει πολύ καλό καστ με Σούζαν Σαράντον, Νάταλι Πόρτμαν, Κάθι Μπέιτς, Τάντι Νιούτον κ.α. Βαθμολογία: 1
Η κομεντί «Εντμόντ: Ένας Απρόβλεπτος Συγγραφέας («Edmond», Γαλλία/ Βέλγιο, 2018) του Αλέξις Μιχαλίκ περιγράφει την ιστορία πίσω από τη συγγραφή της αριστουργηματικής ηρωικής κωμωδίας «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόντ Ροστάν (Τομά Σολιβερέ).Βαθμολογία: –
«Το μαγικό χαλί» («Up and away», 2018). Δανέζικα κινούμενα σχέδια που «πατούν» στο μύθο του «Χίλιες και Μία Νύχτες». Βαθμολογία: –
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
