Aπό χρυσά βραβεία άλλο τίποτε αυτή την εβδομάδα. Υπάρχει ο Χρυσός Φοίνικας των Καννών με τα «Παράσιτα», υπάρχει η Χρυσή Αρκτος του Βερολίνου με τα «Συνώνυμα» και βεβαίως υπάρχει και ο Χρυσός Λέοντας του «Joker» που στην τρίτη εβδομάδα προβολής του έχει ξεπεράσει τις 400.000 εισιτήρια και για τον οποίο πολύς κόσμος ακόμη λέει «μα δεν μπορώ να βρω θέση!».
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Παράσιτα» («Parasite, Νότια Κορέα, 2019).
Κοινωνική του Μπονγκ Τζουν Χο
Σε τούτο το μικρό αριστούργημα που εφέτος έκανε την έκπληξη στο Φεστιβάλ των Καννών αποσπώντας τον Χρυσό Φοίνικα, μια τετραμελής οικογένεια, των Κιμ, εισβάλλει στον κόσμο της ισάριθμης σε μέλη των (πάμπλουτων) Παρκ, προκειμένου να γευθεί τα αγαθά της.
Η ταξική σύγκρουση που θα ακολουθήσει, αγαπημένο θέμα για τον δημιουργό του έξοχου «Snowpiercer» Μπονγκ Τζουν Χο, είναι πολύπλευρη και δεν εντάσσεται σε ένα είδος. Με ένα σενάριο κυριολεκτικά συναρπαστικό, ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης «χοροπηδά» από την κωμωδία στην τραγωδία φτάνοντας ακόμα και στο… σπλάτερ.
Βεβαίως, η ουσία δεν χάνεται ποτέ: ο σκηνοθέτης υποστηρίζει ότι και οι δύο οικογένειες είναι «παράσιτα», όμως οι πλούσιοι που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μουχλιάζουν μέσα στη χλιδή τους, εντελώς άχρηστοι χωρίς τη βοήθεια των φτωχών, είναι σίγουρα πιο τρομακτικοί από τους πάμφτωχους που οδηγούνται στο έγκλημα ακριβώς επειδή δεν έχουν τίποτε (και τίποτε να χάσουν). Μέσα στο σπίτι των πλουσίων που από μόνο του είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της ταινίας, ο Μπονγκ Τζουν Χο δημιουργεί εικόνες που σφραγίζονται στη μνήμη σε αυτό το παιχνιδιάρικο κοινωνικό θρίλερ που στο τέλος σε αφήνει με έναν κόμπο στον λαιμό. Βαθμολογία: 4
«Συνώνυμα» («Synonymes», Γαλλία, 2919).
Κοινωνική του Ναντάβ Λαπίντ.
Σε μια προσπάθεια αποκήρυξης του παρελθόντος και του έθνους του, ο Γιόαβ, κεντρικό πρόσωπο των «Συνωνύμων», προσπαθεί να «πιαστεί» στη Γαλλία όπου έχει έρθει εντελώς γυμνός.
Ο Γιόαβ (εκφραστικό το πρόσωπο του ηθοποιού Τομ Μερσιέ) είναι ίσως ένας από τους πιο ασυνήθιστους παράτυπους μετανάστες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά, και αυτό διότι δεν θυμίζει μετανάστη: αποφασιστικός και αδιαπραγμάτευτος, διαθέτει χιούμορ, θράσος και πυγμή. Επίσης, συλλέγει λέξεις, όσο το δυνατόν περισσότερες λέξεις, μέθοδος που θεωρεί ότι θα τον βοηθήσει σε αυτό να ξόρκισμα του παρελθόντος του. Ολα αυτά στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Ισραηλινού Ναντάβ Λαπίντ, η οποία διακρίνεται από αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία και που σου προκαλεί την περιέργεια χωρίς ακριβώς να ξέρεις τον λόγο.Βαθμολογία: 2 ½
«Maleficent: Η δύναμη του σκότους» («Maleficent: Mistress of evil», ΗΠΑ, 2019).
Περιπέτεια φαντασίας του Γιοακίμ Ρόνινγκ.
Πέντε χρόνια μετά την επιτυχία της «Maleficent», η Αντζελίνα Τζολί επαναλαμβάνει τον ρόλο της μάγισσας του τίτλου σε μια ταινία παραμυθένιας ατμόσφαιρας απευθυνόμενης, κυρίως, σε θεατές μικρών ηλικιών. Η κακιά μάγισσα του τίτλου αποδεικνύεται λιγότερο κακιά σε αυτή την ταινία, στην οποία για ακόμη μία φορά το ανθρώπινο δείχνει πολύ χειρότερο από το μη ανθρώπινο. Ως νονά της Ορόρα (Ελ Φάνιγκ), θα την προστατέψει από τις δυνάμεις του ανθρώπινου σκότους και παράλληλα, σε μια «πολιτική» στροφή του σεναρίου, εμπνέει τα ξωτικά να επαναστατήσουν απέναντι στην αδικία διεκδικώντας το δίκαιο αλλά και μια θέση σε έναν κόσμο όπου δεν ταιριάζουν. Παίζοντας τη μοχθηρή βασίλισσα και nemesis της Μαλίφισεντ, η Μισέλ Πφάιφερ δείχνει να διασκεδάζει τον ρόλο της και σίγουρα είναι ένα από τα πολύ καλά στοιχεία του όλου εγχειρήματος. Βαθμολογία: 1 ½
«Επικίνδυνες κυρίες»
(«Hustlers», ΗΠΑ, 2019). Κοινωνική της Λορίν Σκαφάρια.
Ποιος θα το περίμενε! Μια ταινία η οποία προβάλλει τόσο πολύ τα φυσικά κάλλη της Τζένιφερ Λόπεζ – περισσότερο ίσως από κάθε άλλη ταινία της ως τώρα – γίνεται ο ορισμός της κακοτεχνίας και του απωθητικού γυμνού «γυναικείου» θεάματος!
Και όμως, το μόνο που τελικά δεν σε ενδιαφέρει να δεις σε αυτή τη πασαλειμμένη από φτηνό μέικαπ και λουσμένη από neon φώτα κρεατομηχανή της κακιάς ώρας, στην οποία η πενηντάρα Λόπεζ υποδύεται μια στριπτιζέζ στη Νέα Υόρκη προ και μετά οικονομικής κρίσης του 2008, είναι τα χορευτικά νούμερά της πάνω στον στύλο του στριπτίζ. Για να μην αναφερθώ στον νηπιακής αντίληψης εντελώς αποτυχημένο σχολιασμό της… οικονομικής κρίσης στην Αμερική, ο οποίος μάλιστα αποδίδεται μέσα από μια αληθινή ιστορία (το σενάριο βασίζεται σε άρθρο περιοδικού).Βαθμολογία: 0
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
