Η γαλλική ταινία «Οι άθλιοι» είναι μια σκληρή καταγραφή της ζωής στο περιθώριο των Παρισίων, ενώ το «Κόντρα σε όλα» μιλά για μια θρυλική «μονομαχία» αυτοκινητοβιομηχανιών στο Λε Μαν της δεκαετίας του 1960
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Οι άθλιοι» («Les miserables», Γαλλία, 2019).
Δραματική περιπέτεια του Λατζ Λι.
Με την πρώτη του αυτή εμφάνιση στη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που τον οδήγησε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του εφετινού Φεστιβάλ Καννών (όπου δικαιότατα απέσπασε το Βραβείο της Επιτροπής) ο Λατζ Λι παρουσιάζει μεγαλόπρεπα το ταλέντο του.
Με δραματουργικό χρόνο μόλις δύο ημέρες και έμπνευση τις εμπειρίες από επικίνδυνα περιστατικά της δικής του ζωής, ο Λι καταγράφει ωμά και ακατέργαστα επεισόδια σε μια κοινωνία βυθισμένη στο απόλυτο χάος, μια πόλη-λάβα όπου η έκρηξη βίας καιροφυλακτεί διαρκώς.
Η ταινία ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στην ανθρωπιά και στην καταγγελία και ως σινεμά είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο, κυρίως σε ό,τι έχει σχέση με τον ρεαλισμό της «χορογραφίας» των καταστάσεων που περιγράφει. Μετά το Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών όπου εφέτος έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της, έγινε και η επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης. Βαθμολογία: 4
«Κόντρα σε όλα» («Le Mans 1966», ΗΠΑ, 2019).
Περιπέτεια του Τζέιμς Μάνγκολντ.
Η «μονομαχία» δύο κολοσσών της βιομηχανίας αυτοκινήτων, του Χένρι Φορντ 2ου και του Ενζο Φεράρι στην αρένα του Λε Μαν στη Νότια Γαλλία, έλαβε χώρα στη δεκαετία του 1960 και είναι ειπωμένη από την πλευρά της Φορντ και του σταρ οδηγού της, Κεν Μάιλς (Κρίστιαν Μπέιλ). Με την υποστήριξη του φίλου του, Κάρολ Σέλμπι (Ματ Ντέιμον), πρώην οδηγού αγώνων ταχύτητας, νυν πωλητή αυτοκινήτων, ο Μάιλς θα εκπροσωπήσει τη Φορντ στον αγώνα του Λε Μαν το 1966. Δεν έχουμε φυσικά να κάνουμε με μια ταινία της λογικής του «Fast & Furious», όμως και πάλι το στοιχείο του αυτοκινήτου είναι εκείνο που και εδώ φαίνεται να γοητεύει τον σκηνοθέτη Τζέιμς Μάνγκολντ, ίσως περισσότερο από το ανθρώπινο (κάτι που δεν είχε συμβεί στο «Rush» του Ρον Χάουαρντ, όπου το θέμα ήταν η κόντρα Νίκι Λάουντα – Τζέιμς Χαντ). Σε αυτήν τη μεγάλη σε διάρκεια ταινία (αγγίζει τις 2½ ώρες), η σχολαστική προσοχή σε όλους τους τεχνικούς τομείς (σκηνογραφία, φωτογραφία, ήχος) άθελά της μετατρέπει τους ανθρώπους σε μέρος του ντεκόρ. Βαθμολογία: 2 ½
«Χωρίς οικογένεια» («Remi san famille», Γαλλία, 2019).
Δραματική εποχής του Αντουάν Μπλοσιέ.
Κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος «Χωρίς οικογένεια» του Εκτορος Μαλό, όπου ένας γέρος πλανόδιος μουσικός (Ντανιέλ Οτέιγ) αποκτά τον ρόλο του πατέρα ενός μικρού, ταλαιπωρημένου ορφανού (Μαλέμ Πακέν). Τίποτε δεν φαίνεται να λειτουργεί λανθασμένα σε αυτή την ταινία, αλλά και τίποτε δεν μπορεί να την ανεβάσει μια σκάλα ψηλότερα από το επίπεδο του ακαδημαϊκά φτιαγμένου, ευπρόσωπου «έργου με μηνύματα», απευθυνόμενου, φυσικά, κατά κύριο λόγο στις μικρές ηλικίες. Προβάλλεται στην πρωτότυπη γαλλική εκδοχή του με υποτίτλους αλλά και μεταγλωττισμένο. Βαθμολογία: 2 ½
«Ενας καλός ψεύτης» («The good liar», Αγγλία. 2019).
Δραματική του Μπιλ Κόντον.
Η σχέση που προκύπτει μετά τη συνάντηση δύο ηλικιωμένων μέσω Ιντερνετ (Ιαν Μακ Κέλεν, Ελεν Μίρεν) βασίζεται στα σκοτεινά μυστικά που ο καθένας κρύβει. Το αποτέλεσμα είναι η μία έκπληξη να ακολουθεί την άλλη, με τους ηθοποιούς να παίζουν παιχνίδι άνευ όρων. Ομως το σενάριο της ταινίας ποντάρει πολύ σε μια αλυσίδα ανατροπών που εν τέλει λειτουργεί αρνητικά στο σύνολο: η ταινία πάσχει από οικονομία. Χρειαζόταν γερό κούρεμα στις «υπο-ιστορίες» που ξεπετάγονται σαν τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας με αποτέλεσμα στο τέλος να έχεις μια ταινία με σώμα αλλά χωρίς κεφάλι. Βαθμολογία: 2
«Last Christmas» (Αγγλία, 2019).
Κομεντί του του Πολ Φέιγκ.
Η κόρη μιας μετανάστριας στο σύγχρονο Λονδίνο του Brexit (Εμίλια Κλαρκ) παίρνει τα πάνω της από τη γνωριμία με έναν καλοβαλμένο νέο (Χένρι Γκόλντινγκ). Ποτέ δεν μου είπε κάτι ιδιαίτερο το τραγούδι του Τζορτζ Μάικλ και των «Wham» στο οποίο οφείλει τον τίτλο της αυτή η άνευρη και κοινότοπη χριστουγεννιάτικη κομεντί, την οποία έχουμε δει σε πολύ καλύτερες εκδοχές, με κορυφαίο παράδειγμα το «Αγάπη είναι…». Σημειώνω ότι το σενάριο έγραψε η Εμα Τόμπσον που σίγουρα έχει γράψει πολύ καλύτερα πράγματα, λαμβανομένου υπόψη ότι έχει κερδίσει και Οσκαρ σεναρίου για τη «Λογική και ευαισθησία».Βαθμολογία: 1 ½
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Είναι πολύ αισιόδοξο που σοβαρά ζητήματα όπως η εγκατάλειψη των ζώων ή ακόμα χειρότερα η κακοποίησή τους βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει σε ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως ο «Σκυλομπελάς» («Trouble», ΗΠΑ, 2019) του Κέβιν Τζόνσον, όπου ένα σκυλάκι μένει στον δρόμο από τους κληρονόμους της αφεντικίνας του όταν αυτή πεθαίνει. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.Βαθμολογία: _
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
