Το μεγαλεπήβολο αλλά απογοητευτικό γκανγκστερικό έπος του Μάρτιν Σκορσέζε, ανοίγει σε 128 αίθουσες της Ελλάδας πριν από την μετάδοσή του από την πλατφόρμα Netflix
O ιρλανδός» («The Irishman», ΗΠΑ, 2019).
Δραματική περιπέτεια του Μάρτιν Σκορσέζε.
Στις τρισήμιση ώρες διάρκειάς της, η τελευταία, μεγαλεπήβολη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε, μια τοιχογραφία του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική από την δεκαετία του 1950 μέχρι τις αρχές του νέου μιλένιουμ, μπορεί να γίνει ακόμα και εξαντλητική. Γιατί είναι όντως κουραστικό ν’ ακούς επί 3 ½ ώρες ιταλικής καταγωγής αποβράσματα του αμερικανικού υποκόσμου να μιλούν ακατάπαυστα με την γνωστή, εκνευριστική αργκό τους και στην ουσία να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια χωρίς η πλοκή να προχωρά ιδιαίτερα ή τελικά, να έχει ιδιαίτερη σημασία. Και πράγματι δεν έχει παρότι στην καρδιά της βρίσκεται η σχέση ενός ιρλανδικής καταγωγής κακοποιού ονόματι Φρανκ Σίραν (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) με τον βασιλιά του συνδικάτου των αμερικανών φορτηγατζήδων (Teamsters) Τζίμι Χόφα (Αλ Πατσίνο), γνωστό για τις επαφές του με το οργανωμένο έγκλημα.
Τι βλέπουμε τελικά στην οθόνη, μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία, αν όχι μια επανάληψη πραγμάτων που ο ίδιος δημιουργός έχει πει πολύ καλύτερα και πολύ νεώτερος σε ταινίες όπως τα «Καλά παιδιά» και το «Καζίνο»; Δεν νομίζω ότι ο «Ιρλανδός» διαφέρει σε πολλά σημεία, πέρα βέβαια από το προφανές: οι συντελεστές του, τότε, ήταν νεότεροι και σήμερα προσπαθούν να παίξουν και να φαίνονται νέοι, κάτι που δεν γίνεται. Ανεξαρτήτως από το αν θα προταθεί ή κερδίσει Οσκαρ, το μακιγιάζ αυτής της ταινίας δεν παύει να είναι κακό, τα ρετουσαρισμένα πρόσωπα των Ντε Νίρο, Πέσι και Πατσίνο είναι γκροτέσκα, σκέτες καρικατούρες. Ένα άλλο πρόβλημα είναι η κινησιολογία των ηθοποιών, κυρίως του Ντε Νίρο που θα πρέπει να δείχνει 30, 40, 50 και 60 χρονών την ώρα που στην πραγματικότητα είναι 76. Με όλον τον σεβασμό στον Σκορσέζε, όχι, ο Ντε Νίρο δεν πείθει ποτέ ως νέος και είναι άξιον απορίας που ένας σκηνοθέτης της εμπειρίας του Σκορσέζε έπεσε σε αυτή την παγίδα. Βαθμολογία: 2
«Υπάρχει Θεός, το όνομά της είναι Πετρούνια» («Gospod postoi, imeto i’ e Petrunija», Δημοκρατία Μακεδονίας/ Γαλλία/ Βέλγιο/ Κροατία/ Σλοβενία, 2019).).
Κοινωνική της Τεόνα Στρούγκαρ Μίτβεσκα
Aν ο «Ιρλανδός» των 150 εκατομμυρίων δολαρίων αφήνει πίσω του μια γεύση απογοήτευσης, μια ταινία από την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, γυρισμένη με ψίχουλα, δείχνει πολύ πιο φρέσκια ως σινεμά, επίκαιρη στη θεματαλογία της και ζωντανή στην κατασκευή της.
Καταγράφει το δυσάρεστο χρονικό των γεγονότων που θα ακολουθήσουν την απόφαση μιας νεαρής γυναίκας να βουτήξει με τα ρούχα στην θάλασσα την ημέρα των Θεοφανείων προκειμένου να πιάσει τον ξύλινο σταυρό τον οποίο υποτίθεται μπορούν να πιάσουν μόνον άντρες (το μυαλό μας δικαιολογημένα πάει στη «Μανταλένα» της Αλίκης Βουγιουκλάκη αν και εδώ πρόκειται για μια πολύ πιο σοβαρή προσέγγιση χωρίς την ελαφράδα της αγαπημένης ταινίας του Ντίνου Δημόπουλου).
Η φτωχή, έξυπνη, μορφωμένη και άθρησκη κοπέλα (έκτακτη στον ρόλο η Ζόνικα Νούσεβα) καταφέρνει να πιάσει τον σταυρό. Και από εκεί αρχίζει το χάος. Θα καταλήξει στο τμήμα, την ώρα που οι άντρες που βούτηξαν μαζί της θέλουν να την λιντσάρουν. Την αποκαλούν πόρνη και μετενσάρκωση του διαβόλου, την κτυπούν και την φτύνουν και τη βρίζουν. Η εκκλησία και η αστυνομία την παρακαλούν να δώσει τέλος σε όλο αυτό το κομφούζιο παραδίδοντας τον σταυρό αλλά εκείνη επιμένει να σταθεί στο ύψος της. Η ώρα για να δείξει ότι έχει και αυτή δικαιώματα, έχει φτάσει.
Η Τεόνα Στρούγκαρ Μίτβεσκα χειρίζεται με νεύρο και θαυμαστή ισορροπία ένα πολύ δύσκολο και προκλητικό θέμα, το οποίο μάλιστα είναι εμπνευσμένο από πραγματικό περιστατικό που συνέβη πριν από μερικά χρόνια.Βαθμολογία: 3 ½
«Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασών» (Ελλάδα, 2019).
Κοινωνική του Σύλλα Τζουμέρκα.
Η Αγγελική Παπούλια είναι το μόνο πραγματικά καλό στοιχείο της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του Σύλλα Τζουμέρκα, η πλοκή της οποίας εκτυλίσσεται στο Μεσολόγγι με την πρώτη στον ρόλο της Διοικητού της Αστυνομίας που προσπαθεί να εξιχνιάσει ένα έγκλημα αλλά και να βάλει τάξη στην ζωή της. Το πρόβλημα είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν μπορεί να βάλει τάξη στην ταινία του γιατί το τι θα συμβεί μέσα στα 122 λεπτά διάρκειάς της, άλλο να το λες και άλλο να το βλέπεις. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο το «Θαύμα της Θάλασσας των Σαργασσών» χάνει κατά κράτος. Αν και δεξιοτέχνης κινηματογραφιστής, ο Τζουμέρκας αγνοεί την έννοια της οικονομίας χρόνου και η φιλοδοξία του να θίξει ένα σωρό θέματα (από τα παγανιστικού τύπου σεξουαλικά όργια στην ελληνική επαρχία μέχρι την γονιμοποίηση των …χελιών) λειτουργεί εις βάρος μιας ταινίας που τελικά μη εστιάζοντας πουθενά, φλυαρεί ακατάπαυστα χωρίς να λέει τίποτε (παίζουν επίσης οι Γιούλα Μπούνταλη, Λαέρτης Μαλκότσης, Αργύρης Ξάφης κ. α.) Βαθμολογία: 2
«Οι Αγγελοι του Τσάρλι» («Charlie’s Angels», ΗΠΑ, 2019).
Περιπέτεια της Ελίζαμπεθ Μπανκς
Ελάχιστα πράγματα μπορεί να περιμένει κανείς από την τελευταία εκδοχή των περίφημων «Αγγέλων του Τσάρλι» που πρωτοεμφανίστηκαν στην τηλεόραση των seventies συνέβαλλαν στην ποπ διάσταση του κιτς και από τότε δεν έχουν πάψει να «ανανεώνονται» τηλεοπτικώς αλλά και κινηματογραφικώς. Όπως συμβαίνει σε αυτή την ταινία με την Κρίστεν Στιούαρτ να έχει την μερίδα του λέοντος στα βαρετά κατορθώματα των κοριτσιών – πρακτόρων, τόσο ως φιζίκ (το κοντό κούρεμα της πηγαίνει) αλλά και ως άνθρωπος της δράσης. Τώρα το τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία από πλευράς πλοκής δεν είναι και εύκολο να το πεις αν και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και τόση σημασία. Γιατί μπροστά σ’ αυτόν τον γυναικείο καρνάβαλο όσο λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο.Βαθμολογία: 1 ½
Επίσης στις αίθουσες
Το «RGB» (ΗΠΑ, 2018) είναι το υποψήφιο εφέτος για Οσκαρ ντοκιμαντέρ των Μπέτσι Γουέστ Τζούλι Κόεν που ασχολείται με την Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ, την δεύτερη γυναίκα αντιπρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ και μια δικαστή που κατάφερε να γίνει ποπ φαινόμενο των Ηνωμένων Πολιτειών. Εχει καταφερθεί ανοιχτά ενάντια στον Ντόναλντ Τραμπ και έχει κερδίσει υποθέσεις που επέτρεψαν στις γυναίκες να στέκονται ισότιμα απέναντι στους άντρες συναδέλφους τους στη δουλειά αλλά και στο σπίτι.Βαθμολογία: –
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
