Έξι νέες ταινίες αυτή την εβδομάδα, και στις περισσότερες ξεχωρίζει το γυναικείο στοιχείο
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Φως στο Σκοτάδι» («Light of my life», ΗΠΑ, 2019).
Δράμα του Κέισι Αφλεκ.
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε στον κινηματογράφο ο Κέισι Αφλεκ (είχε προηγηθεί το ψευδοντοκιμαντέρ για τον Χοακίν Φίνιξ «I’m still here» πριν από δέκα χρόνια), κρατά για τον εαυτό του τον κεντρικό ρόλο ενός αφοσιωμένου (και απελπισμένου) πατέρα, ο οποίος προσπαθεί να προστατεύσει το παιδί του (εξίσου καλή η Ανα Πνιόφσκι).
Ολα αυτά σε μια δυστοπική, κατεστραμμένη κοινωνία, μέσα από την οποία, όμως, ο Αφλεκ βρίσκει τρόπους για να φωτίσει μια «μαύρη» ιστορία με τη λάμψη μιας γνήσιας αγάπης. Δεν μαθαίνουμε πώς ακριβώς προέκυψε ο ιός που οδηγεί στον θάνατο τις γυναίκες, ούτε και το πώς η Ραγκ (Πνιόφσκι) κατάφερε να γλιτώσει. Ο κίνδυνος παραμονεύει διαρκώς, όμως με την ατσαλένια αγάπη του ο πατέρας είναι ο μόνιμος προστάτης του παιδιού. Το αποτέλεσμα είναι μια έντονων συναισθημάτων ταινία περιπλάνησης, στην οποία ξεχωρίζουν οι καλά δουλεμένες σκηνές πατέρα – κόρης: είτε όταν τσακώνονται για το αν το κορίτσι θα πρέπει ή όχι να φορέσει φουστάνια, είτε ενώ ανταλλάσσουν παραμύθια, οι σκηνές είναι συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες. Προφανώς ο Αφλεκ έχει εμπνευστεί τόσο από τον «Δρόμο» του Κόρμακ Μακάρθι (που επίσης έγινε μια ενδιαφέρουσα ταινία) όσο και από τα «Παιδιά των ανθρώπων» του Αλφόνσο Κοουαρόν. Ωστόσο, το «Φως στο Σκοτάδι» έχει έναν δικό του χαρακτήρα, τον οποίο προσωπικά εκτίμησα πολύ. Βαθμολογία: 3
———————————————–
Μικρές κυρίες (Little women, ΗΠΑ, 2019).
Δράμα της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Λογοτεχνικός ύμνος πάνω στην απελευθέρωση μα και αποφασιστικότητα των Αμερικανίδων στα τέλη του 19ου αιώνα, το μυθιστόρημα της Λουίζα Μέι Αλκοτ έχει περάσει ξανά στον κινηματογράφο, αν και κάτι μας λέει ότι σε μια περίοδο όπως η σημερινή, που η γυναίκα διανύει τη νέα της επανάσταση, αυτή η καινούργια κινηματογραφική μεταφορά του κρίθηκε σχεδόν… αναγκαία στο Χόλιγουντ. Η ιστορία παρακολουθεί την ωρίμαση τεσσάρων αδελφών (Σάρσι Ρόναν, Φλόρενς Πιου, Εμα Γουότσον και Ελίζα Σκάνλεν) την περίοδο του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Ολες έχουν μία κλίση προς τα γράμματα και τις τέχνες (λογοτεχνία, μουσική, υποκριτική, εικαστικά) αλλά όχι την ίδια τύχη. Με μια καλόψυχη μάνα στο πλευρό τους (Λόρα Ντερν) και έναν πατέρα στον πόλεμο (Μπομπ Οντενκερκ) τα τέσσερα κορίτσια μάχονται με το εξωτερικό περιβάλλον, με τον εαυτό τους και μεταξύ τους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να υπάρχει μια κλιμάκωση που να σου προκαλεί πραγματικά το ενδιαφέρον. Η Γκρέτα Γκέργουιγκ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να καταλήξει σε μια απολύτως ακαδημαϊκή, παλαιομοδίτικη ταινία, όπου το μόνο στοιχείο που αξίζει είναι τα σκηνικά και τα κοστούμια. Σίγουρα όχι μια ταινία που να δικαιολογεί τον αριθμό των Οσκαρ για τα οποία είναι υποψήφια (έξι). Βαθμολογία: 2
———————————————–
«Winona» (Ελλάδα, 2019).
Δραματική κομεντί του The Boy
Η ιστορία της τελευταίας μεγάλου μήκους ταινίας του Αλέξανδρου (The Boy) Βούλγαρη, εκτυλίσσεται σε μια ερημική παραλία, όπου παρακολουθούμε μια ημέρα από τη ζωή τεσσάρων νεαρών γυναικών – των μόνων προσώπων που λαμβάνουν μέρος στην ταινία. Ο σκηνοθέτης προσεγγίζει με ευπρόσδεκτη χαλαρότητα το θέμα του και διαχειρίζεται έξυπνα τη χημεία που εμφανώς έχουν μεταξύ τους οι Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκκαλη, Ανθή Ευστρατιάδου και Δάφνη Πατακιά, οι ηθοποιοί που υποδύονται το κουαρτέτο φτιάχνοντας η καθεμία τη δική της ξεχωριστή ηρωίδα. Αξιοσημείωτο το πόσο άνετα περνά η ώρα με δεδομένη τη λιτότητα σε όλα: στον χώρο (ο ίδιος), στον δραματουργικό χρόνο (μερικές ώρες μιας καλοκαιρινής μέρας) και στα πρόσωπα (τέσσερα). Ακόμα και η έκπληξη του σεναρίου (γραμμένο από τον σκηνοθέτη), η οποία αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια στιγμή θα «σκάσει», έρχεται την κατάλληλη στιγμή έτσι ώστε η «Winona» να καταλήξει σε ένα ολοκληρωμένο ευπρεπές σύνολο. Η καλύτερη από τις πέντε μέχρι σήμερα ταινίες του ταλαντούχου αυτού σκηνοθέτη.Βαθμολογία: 3
——————————————–
«Η αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο» («A Vida Invisível de Eurídice Gusmão», Βραζιλία, 2019).
Δράμα του Καρίμ Αϊνούζ
Το βραζιλιάνικο αυτό μελόδραμα που βραβεύθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών (Ενα Κάποιο Βλέμμα) σε κερδίζει με τη σκηνοθετική συνέπεια, την εικαστική ομορφιά και βέβαια το θέμα του που επίσης αφορά γυναίκες και μάλιστα πάλι αδελφές. Στο προσκήνιο, εδώ, η Ευρυδίκη (Κάρολ Ντουάρτε) και η Γκουίδα (Χούλια Στόκλερ), με την ιστορία να διατρέχει το Ρίο ντε Τζανέιρο στη δεκαετία του 1950 αλλά να καταλήγει στις μέρες μας. Οι δύο κοπέλες ενώνονται από μια βαθιά αγάπη η οποία συνθλίβεται άκαρδα από έναν σκληρό πατέρα. Για μια ολόκληρη ζωή η μία γυναίκα αναζητεί την άλλη και πάνω σε αυτή την ιδέα ο Καρίμ Αϊνούζ κτίζει μια υπέροχη, ουσιαστική σχέση, η οποία, ειρωνικά, πυροδοτείται από την ανθρώπινη απουσία και όχι την παρουσία. Αν και η ταινία είναι κάπως μεγαλύτερη σε διάρκεια απ’ όσο ίσως χρειαζόταν και αργεί κάπως να μπει στην ουσία του θέματος, όταν αυτό γίνεται δεν υπάρχει περίπτωση να την αφήσεις. Βαθμολογία: 3 1/2
———————————————–
«OI MONOS» (Monos, διεθνής συμπαραγωγή, 2019).
Δραματική περιπέτεια του Αλεχάντρο Λάντες.
Ενας μικρός στρατός εφήβων «ανταρτών» βρίσκεται σε πρώτο πλάνο στη δεύτερη αυτή ταινία του Κολομβιανού (γεννημένου στη Βραζιλία) Αλεχάντρο Λάντες. Είναι οι «Monos» (η ονομασία προέρχεται από την ελληνική λέξη) και ζουν στα βουνά κάποιας χώρας στη Λατινική Αμερική, όπου ο πόλεμος είναι πανταχού παρών. Παιδιά του πολέμου, χωρίς παρελθόν, μέλλον, παιδιά που ζουν μονάχα το παρόν. Ο Λάντες, που έγραψε και το σενάριο, δίνει χώρο για την ανάπτυξη του χαρακτήρα του καθενός παιδιού, ενώ τους παρακολουθούμε στην καθημερινότητά τους: παίζουν ποδόσφαιρο (με κλειστά μάτια), εκπαιδεύονται, κτυπιούνται μεταξύ τους, φιλιούνται. Στα καθήκοντά τους η φύλαξη της αμερικανίδας γιατρού (Τζούλιαν Νίκολσον) την οποία κρατούν όμηρο και το φυσικό τοπίο είναι από μόνο του ένας σιωπηλός αλλά υποβλητικός ήρωας σε αυτή την παράξενη, σχεδόν ελεγειακή ταινία που αξίζει να ανακαλύψετε. Βαθμολογία: 3
——————————————–
Αρπακτικά Πτηνά: Και η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν (Birds of prey, ΗΠΑ, 2020).
Η Μάργκο Ρόμπι σε μια οριακά απωθητική ερμηνεία (θυμίζει κάτι ανάμεσα σε κακή εκδοχή της Νίνα Χέιγκεν και ακόμα χειρότερη της Μαντόνα στα νιάτα της) υποδύεται το πρώην κορίτσι του Τζόκερ, τη Χάρλεϊ Κουίν, η οποία έχοντας χάσει την εξουσία που κάποτε είχε, προσπαθεί να σώσει το τομάρι της από τον κακό Γιούαν Μακ Γκρέγκορ που τη «βρίσκει» αφαιρώντας το δέρμα των προσώπων των θυμάτων του. Στην πορεία τη Χάρλεϊ θα ακολουθήσουν και άλλες γυναίκες (Ρόζι Πέρεζ, Τζούρνι Σμόλετ Μπελ, Ελα Τζέι Μπάσκο, Μέρι Ελίζαμπεθ Γουίνστεντ) και η όλη εικόνα μοιάζει με καρναβαλίστικο παράρτημα του κινήματος #MeToo στον κόσμο της DC Comics. Βαθμολογία: 0
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
