“Πάμε ξανά σινεμά…” Μετά από 3,5 μήνες το εβδομαδιαίο σαββατιάτικο άρθρο μας, για το σινεμά και τις ταινίες της εβδομάδας, πάλι εδώ.
Με πέντε νέες ταινίες και τέσσερις επανεκδόσεις κινείται η κινηματογραφική εβδομάδα
Του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Διαρρήκτης υψηλής Τέχνης» («The Burnt Orange Heresy», 2019, Αγγλία/ Ιταλία) του Τζουζέπε Καποτόντι
«Η τέχνη δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς κριτική» ακούμε στην ταινία «Διαρρήκτης υψηλής Τέχνης», όμως ο κριτικός Τέχνης που το λέει (ο Κλας Μπανγκ της «Πλατείας») – και που πιθανόν να έχει δίκιο – παρότι καλλιεργημένος, με τρομερές γνώσεις και όμορφο τρόπο έκφρασης, δεν ενδιαφέρεται τελικά και τόσο για την αξία της κριτικής.
Άνθρωπος κι αυτός, έχει αδυναμίες (τα χάπια μια εξ αυτών) και –όπως όλοι – συμπλέγματα. Δεν έγινε ποτέ καλλιτέχνης γιατί ο καθηγητής του του είχε πει ότι μιλά καλύτερα για τέχνη από το να παράγει τέχνη και είναι άσος στην απάτη και το ψέμα.
Οπότε όταν του δίδεται η ευκαιρία να πάρει συνέντευξη από έναν διάσημο ζωγράφο που έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης (ο Ντόναλντ Σάδερλαντ με μια «πινελιά» τρέλας όπως πάντα), η ίδια η συνέντευξη ελάχιστα θα τον απασχολήσει. Αλλού βρίσκονται τα λεφτά και σε αυτό το σημείο εστιάζει η πλοκή της παράξενης αυτής ταινίας μυστηρίου του Τζουζέπε Καποτόντι, η οποία γυρίστηκε σε πανέμορφα σημεία της Ιταλίας (κυρίως στη λίμνη Κόμο) που ταιριάζουν στην όλη ατμόσφαιρα.Το φιλμ έχει σασπένς και εξαιρετικούς διαλόγους ανάμεσα στους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες του: οι άλλοι δύο είναι ο Μικ Τζάγκερ σε ρόλο εκκεντρικού συλλέκτη έργων Τέχνης και η Ελιζαμπεθ Ντεμπίκι ως «απαραίτητη» γυναίκα της ιστορίας αλλά όχι ακριβώς «μοιραία» με την έννοια που συνήθως ορίζει τις γυναίκες σε τέτοιου τύπου ιστορίες. Ολοι πάντως οι ήρωες φορούν μάσκες και το βγάλσιμο αυτών των μασκών, είναι που πυροδοτεί το ενδιαφέρον μας. Μέχρι την τελευταία σκηνή, δεν χάνεται ποτέ.
Βαθμολογία: 3
————————————-
«Ρουά ματ» («Fahim», Γαλλία, 2019) του Πιέρ Φρανσουά Μαρτέν Λαβάλ
Ο συνδυασμός σκάκι και σινεμά δεν είναι συχνός, όμως ορισμένες φορές μπορεί να έχει ικανοποιητικά αποτελέσματα – αν θυμηθούμε ταινίες όπως η «Σκακιστική νουβέλα», το «Αναζητώντας τον Μπόμπι Φίσερ», ή το βραβευμένο με Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας ελβετικό φιλμ «Eπικίνδυνες κινήσεις» (1983).
Στο «Ρουα ματ», είναι η σχέση δασκάλου – μαθητή που σαφώς κινεί τα νήματα της ιστορίας, με τον ογκώδη Ζεράρ Ντεπαρντιέ «καθοδηγητή» του μικρού λαθρομετανάστη Φαχίμ (Ασάντ Αχμέντ) στο Παρίσι. Ο τελευταίος έει έρθει μαζί με τον πατέρα του αναζητώντας καλύτερη τύχη από την πατρίδα τους, το Μπάνγκλα Ντες (το σενάριο είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία).
Η ωριμότητα του παιδιού, η αυτοπεποίθησή του στο σκάκι μα και η πολύτιμη χείρα βοηθείας του μονίμως κακόκεφου πλην κρυφά (και βαθιά) συναισθηματικού δασκάλου, μπορούν να βοηθήσουν τον πρώτο να φτάσει πολύ ψηλά. Όλα αυτά μέσα σε ένα περιποιημένο «πακέτο», προβλέψιμης εξέλιξης, αγαστών μηνυμάτων ανθρωπιάς, συγκινητικών σκηνών και συμπαθητικών ερμηνειών.
Βαθμολογία: 3
————————————-
«Νεντ Κέλι ο ν. 1 καταζητούμενος» («True history of Ned Kelly», Αυστραλία/ Αγγλία/ Γαλλία, 2019) του Τζάστιν Κερζέλ
Ο Αυστραλός σκηνοθέτης του εξαιρετικού «Μάκβεθ» με τον Μάικλ Φασμπέντερ, δίνει έμφαση στην βαναυση δράση της συμμορίας ενός θρυλικού παράνομου περασμένων μεγαλείων της Αυστραλίας, του Νεντ Κέλι (τον υποδύεται ο Τζορτζ Μακ Κέι του «1917»). Όλα ξεκινούν από τα εξίσου βάναυσα παιδικά χρόνια του που είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας.
Ο Κελι μεγάλωσε στην αυστραλέζικη έρημο υπό πρωτόγονες συνθήκες, εκεί όπου κάποτε η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία απολύτως αξία. Η κατάσταση από πολύ σύντομα πέρασε στις φλέβες του και σε αυτό συνέβαλε ένας από τους μέντορές του, ένας «άλλος» πατέρας, ο βετεράνος ληστής και δολοφόνος Χάρι Πάουερ (ο οποίος έχει την μορφή ενός πραγματικά αγνώριστου Ράσελ Κρόου που όσο μεγαλώνει, τόσο μοιάζει με τον Νικ Νόλτε σε φωνή και σε όγκο).
Σε γενικές γραμμές μια αποθέωση της ανεξέλεγκτης βίας που απεικονίζεται ακόμα πιο ωμά σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες επί του ιδίου θέματος με τον Μικ Τζάγκερ στη δεκαετία του 1970 και τον Χιθ Λέτζερ το 2003. Και οφείλω να ομολογήσω ότι όσα ήξερα μέχρι σήμερα για τον Κέλι μου έφταναν και μου περίσσευαν.
Βαθμολογία: 2
————————————-
«Γυναικεία υπόθεση» («Military wives», Αγγλία, 2019) του Πίτερ Κατανέο Χλιαρή, παλαιομοδίτικη και σχετικά προβλέψιμη δραματική κομεντί από τον σκηνοθέτη του «Ανδρες με τα όλα τους», στην οποία η Κριστίν Σκοτ Τόμας υποδύεται την σύζυγο ενός στρατιωτικού που υπηρετεί στο Αφγανιστάν και προσπαθεί να οργανώσει μια χορωδία σε συνεργασία με τις υπόλοιπες γυναίκες των οποίων οι σύζυγοι υπηρετουν στον ίδιο πόλεμο. Οσο λοιπόν οι άντρες πολεμάνε οι γυναίκες τραγουδάνε και φυσικά οι τελευταίες θα πάρουν τα εύσημα, πρώτον επειδή η προσπάθειά τους αποκτά διεθνές αντίκτυπο και δεύτερον επειδή στην εποχή του #Metoo δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Γυναίκες με τα όλα τους πάντως, δεν τις λές.
Βαθμολογία: 1 ½
————————————-
«Πουλιά στον αέρα» («Le dindon», Γαλλία, 2019) του Τζαλίλ Λεσπέρ
Κινηματογραφική διασκευή του θεατρικού έργου του Ζορζ Φεϊντό, το οποίο έχει ανέβει με επιτυχία στη χώρα μας (όπου ο Φεϊντό είναι εξαιρετικά αγαπητός). Ενα ευχάριστο ερωτικό γαϊτανάκι γεμάτο ευτράπελα, καταστάσεις που διαρκώς ανατρέπονται και τους Ντάνι Μπουν και Γκιγιόμ Γκαλιέν μπλεγμενους ανάμεσα σε πολλά φουστάνια (σε σημείο απελπισίας). Ενα χαριτωμένο σύνολο για δυο ευχάριστες ώρες, το οποίο ξεχνιέται αμέσως μετά την θέασή του.
Βαθμολογία: 2
————————————–
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Η έκλειψη» («L’ eclisse», 1962, Ιταλία/ Γαλλία) του Μικελάντελο Αντονιόνι
Όπως σε όλες τις ταινίες της «τριλογίας της αποξένωσης» του Αντονιόνι, η γυναικεία κυριαρχία είναι και εδώ ευκρινής με την Μόνικα Βίτι δυναμική αλλά και ανήσυχη ανάμεσα στην γαλήνη της διανόησης (Φρανσίσκο Ραμπάλ, ο βαρετός ποιητής) και την τρέλα του χρήματος (Αλέν Ντελόν, ο κυνικός, ωραιοπαθής χρηματιστής). Η γυναίκα δεν μπορεί να αποφασίσει τι θέλει και την κατανοούμε απολύτως βλέποντας ανάμεσα σε τι έχει να επιλέξει. Ακρογωνιαίος λίθος του μοντερνισμού στον κινηματογράφο, η «Εκλειψη» καταργεί την ακολουθία της αιτιώδους συνάφειας (σχέση αιτίου- αποτελέσματος) και τη χωροχρονική συνέχεια της κλασικής αφήγησης, θέτοντας το θεατή σε κριτική θέση προς τα δρώμενα.
Βαθμολογία: 4 ½
————————————–
«Μετά τα μεσάνυχτα» («Don’t look now», Αγγλία, 1973) του Νίκολας Ρεγκ
Τραυματισμένο ανεπανόρθωτα από τον πνιγμό του παιδιού του, το ζεύγος Μπάξτερ (Ντόναλντ Σάδερλαντ, Τζούλι Κρίστι), θα βρεθεί στην Βενετία, όπου ο σύζυγος συμμετέχει στην ανοικοδόμηση κτιρίων. Όμως η γυναίκα του, που ζει διαρκώς με την σκέψη του χαμένου παιδιού της, θα πιστέψει ότι με την βοήθεια δύο μέντιουμ, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί του στον άλλο κόσμο. Κάτω από το πολύχρωμο περιτύλιγμα του θρίλερ, μιά ευφιέστατη σε σύλληψη και απόδοση ιδέα (από το διήγημα της Δάφνης Ντε Μοριέ), ένα παζλ υψηλής τέχνης, ο μοχλός του οποίου είναι η αόριστη αλλά καθηλωτική έρευνα των ανεξερεύνητων «λεωφόρων» της ψυχής. Ο αποκρυφισμός, η μεταφυσική και η επικοινωνία με τον κόσμο του θανάτου, δεν παίζουν εδώ το ρόλο «εργαλείων» μιάς ταινίας που θέλει να στηριχθεί στον τρόμο, αλλά είναι το ίδιο το θέμα της.
Βαθμολογία: 4 ½
———————————–
«Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» («A fish called Wanda»,ΗΠΑ/ Αγγλία, 1988) του Τσαρλς Κράιτον
Η Τζέιμι Λι Κέρτις, ο Τζον Κλιζ, ο Μάικλ Πέιλιν και ο Κέβιν Κλάιν (Οσκαρ Β’ ρόλου) συνθέτουν το απολαυστικό (και κλασικό πλέον) κουαρτέτο κακοποιών και μη που εμπλέκονται σε μια ληστεία πολύτιμων λίθων. Απολαυστική «μαύρη» κωμωδία της παράδοσης εκείνων που γυρίζονταν στα στούντιο Ιλινγκ στην δεκαετία του 1950. Από τις καλύτερες κωμωδίες της δεκαετίας του 1980 – ισως και της ευρύτερης ιστορίας του βρετανικού κινηματογράφου.
Βαθμολογία: 3 ½
—————————————
«Εγκλημα κάτω από τον ήλιο» («Evil under the sun», Αγγλία, 1982) του Τζον Γκίλερμιν
Η δεύτερη περιπέτεια του Πίτερ Ουστίνοφ στον ρόλο του ΒέΛγου ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό των βιβλιων της Αγκαθα Κρίστι, μοιάζει τόσο πολύ με την πρώτη («Εγκλημα στο Νείλο) που σχεδόν δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις. Μυστήριο και καλοί τρόποι στο γνωστό μοντέλο της βρετανικής παράδοσης και με μια στρατιά ηθοποιών για τους οποίους αναρωτιέσαι ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος; Ανάμεσά τους οι Μάγκι Σμιθ, Τζέιμς Μέισον, Νταϊάνα Ριγκ, Νίκολας Κλέι. Πρωτοπαίχτηκε στην Ελλάδα ως «Δύο εγκλήματα κάτω από τον ήλιο».
Βαθμολογία: 2 ½
Βαθμολογία – 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*πηγή: tovima.gr
