«…Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις.»
Αφιερωμένοι οι στίχοι του Δ. Σαββόπουλου σε όλους εμάς, που η καθημερινότητα μας έχει διανθιστεί με έναν απίστευτο όγκο εργασίας που σαφώς δεν μας αναλογεί, σε ένα φοβιστικό περιβάλλον, στον αστερισμό της πανδημίας.
Και αυτό είναι γκρίνια; Είμαστε οι μόνοι;
♦ Δηλαδή τι να πουν οι υγειονομικοί που καθημερινά «παίζουν» με τη ζωή τους, εργαζόμενοι με μόνο σκοπό την επιβίωση συνανθρώπων μας;
♦ Τι να πουν οι χιλιάδες εργαζόμενοι και επαγγελματίες που επιβιώνουν μήνες τώρα, με τα «ψίχουλα» της κρατικής επιδότησης ή με τον «αέρα» των εξαγγελιών της κυβέρνησης;
Όχι λοιπόν δεν είμαστε οι μόνοι… Και κυρίως δεν είμαστε οι μόνοι που εκτός από τον Αρμαγεδώνα της πανδημίας, έχουν να αντιμετωπίσουν μια ανάλγητη και ανίκανη διοίκηση που επιτείνει τα προβλήματα, αντί να τα λύνει.
Μιλάμε όμως για εμάς, για τη δική μας καθημερινότητα, για αυτά που βιώνουμε, έχοντας απέναντι μας το «τέρας» της ηλεκτρονικής γραφειοκρατίας που ήρθε να αντικαταστήσει εκείνο, της έντυπης. Συνάμα όμως για αυτό το «τέρας» που τρέφεται με την ασάφεια, την καθυστέρηση, τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις, την ασέβεια στον κλάδο μας…
Χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί για να περιγράψουν τη ζωή μας με το «τέρας», εκατοντάδες συνάδελφοι & συναδέλφισες εκφράζουν απόψεις, κριτική, προτάσεις, αγανάκτηση, κατάρες…
Κραυγές στο social media απ’ όλους και όλες, αφού τα περιθώρια άλλων αντιδράσεων στένεψαν απελπιστικά, στην περίοδο του covid-19.
Όμως και αυτή η μορφή της αντίδρασης, σαν να βρίσκει κάποιους να έχουν αποφασίσει «…με ποιους να πάνε και ποιους να αφήσουν»… Γλυκανάλατες αντιδράσεις, υποτελείς αντιλήψεις, λογικές «συνεργασίας» & φιλοφρονήσεων και στο βάθος σεμινάρια my data…
Ναι, μιλώ για τη συντριπτική πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας των Λογιστών, αυτής που είτε με την αποχή μας, είτε με τη συναίνεση μας εξουσιοδοτήσαμε να διεκδικήσει τα δικαιώματα και τα αιτήματα μας.
«.. κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις…»
Ο λόγος αυτή τη φορά είναι για εμάς, για εμάς που «κραυγάζουμε», για εμάς που καλούμαστε να αποφασίσουμε…
Όχι τι παράταξη να ακολουθούμε, όχι τι κόμμα να επιλέξουμε, όχι στη δημιουργία ενός άλλου φορέα, αλλά για τη συμπόρευση στη διεκδίκηση, μέσα από τη διαφορετικότητα μας, τις διαφωνίες & τις συγκρούσεις μας, τις «άπειρες» απόψεις μας…
Αλλά μαζί!
Δεν χρειαζόμαστε να συμφωνούμε στα πάντα, αλλά να μπορούμε να συναλλασσόμαστε και να διεκδικούμε σε ένα κοινό τόπο και χώρο.
Ας τελειώνουμε με τους παράγοντες, τα τηλεαστέρια, τους «επενδυτές» της καριέρας τους…
«…Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία…»
Ας επιχειρήσουμε, αν όχι να αλλάξουμε τη ζωή μας, να παρέμβουμε και αυτό να το κάνουμε μαζί, συμμετέχοντας ενεργά -όχι απλά σαν ψηφοφόροι- στα τοπικά σωματεία μας, αλλάζοντας πρόσωπα, αντιδρώντας στην καθεστηκυία τάξη των «παραγόντων» και των «συνεργατών”.
«…Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές πάνω από λιμάνια
πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.»
Οι στίχοι είναι από το Τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου
«Οι παλιοί μας φίλοι» που βρίσκεται στο album «Φορτηγό» (1966)
