ΑN ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ να διευρύνεις πανηγυρικά και με άνεση το κοινό σου και συγχρόνως να προκαλείς αμηχανία, συμπλέγματα ανεπάρκειας και FOMO στους υπόλοιπους, τότε η μεγάλη συναυλία του ΛΕΞ στη Νέα Σμύρνη υπήρξε ένας αδιαμφισβήτητος θρίαμβος τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για μια μαζική νεανική κατάσταση που αγνοείται συστηματικά από τα μαζικά μέσα.
του Δημήτρης Πολιτάκη
Πάντα όμως δεν συνέβαινε αυτό σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό; Η ψευδαίσθηση του μεσήλικα που πιστεύει ότι μπορεί πραγματικά να αφουγκραστεί τους παλμούς (υπόγειους και μη) της νεολαίας και να αποδεσμευτεί από τις λατρεμένες προκαταλήψεις του είναι ακριβώς αυτό: μια ψευδαίσθηση και μια κρίση μέσης ηλικίας.
Δεν πειράζει, έτσι είναι αυτά. Δεν υπάρχει λόγος ούτε για αυτομαστίγωμα ούτε για αυτολύπηση ούτε για ενοχές. Πολλοί έγραψαν για τη συναυλία του ΛΕΞ (κι ας μην είχαν πάει) ότι επρόκειτο για γεγονός-ορόσημο, για μαζική κραυγή, για κοσμογονία. Μπορεί, και μακάρι.
Καθένας με τα γούστα του όμως. Μετά από δύο χρόνια συναυλιακής ακαμψίας, τούτη την καλοκαιρινή σεζόν μοιάζει να διεξάγεται μια περίεργη και πολυτελής κόντρα. Ποιος πήγε στην πιο «σημαντική» συναυλία;
Η εμφάνιση του ΛΕΞ όμως ήταν άλλου τύπου event που λειτουργούσε περισσότερο ως Μετάληψη.
Θα ήθελα λοιπόν να απευθυνθώ σ’ εκείνους τους πάνω-κάτω συνομήλικούς μου (αν και ο ίδιος ο ΛΕΞ μεσήλικας κοντεύει πλέον τεχνικά) που ένιωσαν άσχημα και εκτός εποχής και σαν γεροντοκόροι στο ράφι επειδή αγνοούσαν το μέγεθος της δημοτικότητας και της διείσδυσης του Θεσσαλονικιού ράπερ στη νεολαία πριν αντικρίσουν με δέος τις εικόνες εκτεταμένης πυρκαγιάς και γηπεδικού χάους και τις μετασεισμικές δονήσεις που έμοιαζαν να κυριαρχούν ως ανταπόκριση από τη συναυλία του.
Θέλω να σας πω να μη στενοχωριέστε φίλοι, συνομήλικοι, συναγωνιστές. «Κι εσύ καλοσυνάτη νοικοκυρά (όπως σατίριζε ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν τη “συμπάσχουσα” προεκλογική εκφορά του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου), κι εσύ επιπλοποιέ, αγρότη, συγγραφέα, θαρραλέε τραβεστί, μικροπωλητή γύφτε, Πόντιε πατριώτη, τιμωρημένε διαιτητή, σύντροφε βιομήχανε, συντρόφισσα μανικιουρίστα, ατίθασε μηχανόβιε, χεβιμεταλά, καρεκλά, απατημένη λέσβια, φρικιό…».
Κι εσύ δημόσιε υπάλληλε, ελεύθερε επαγγελματία, εκπαιδευτικέ, σεφ, barista, ΕΣΠΑτζή. Κι εσύ φιλελέ, κι εσύ συριζαίε, μη σκας και μην αναρωτιέσαι ποιοι απ’ αυτούς τους (τ)ράπερ είναι δικοί μας και ποιοι με τους άλλους. Ματαιοπονείς.
Κι εσύ άκληρε/απόκληρε θείε, που λαχταράς να κάτσεις με τη νεολαία, αψηφώντας την κατακραυγή που εμπεριέχει η συναναστροφή με ανήλικους στην εποχή μας. Τι χτυπιέσαι που δεν ήσουνα στο live του ΛΕΞ; Μήπως ήξερες ότι θα γινότανε;
Κι εσύ που τρέχεις στις βιβλιοπαρουσιάσεις για να ενισχύσεις τις εκδοτικές απόπειρες γνωστών και φίλων την ώρα που το παιδί σου διαβάζει μόνο το βιβλίο του ΛΕΞ που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ πωλήσεων χωρίς ούτε ένα λογοτεχνικό σουαρέ. Μην το βάζεις κάτω.
Κι εσύ που διάβασες άμεσες αναλύσεις για τις πολιτικές διαστάσεις του φαινομένου, μην ανησυχείς. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχασες την συναυλία-συγκέντρωση-καμπή της «νέας μεταπολίτευσης». Μη σε θαμπώνουν οι εικόνες του πλήθους με τα βεγγαλικά και τα καπνογόνα – καπνογόνα έχει και στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου (και του Βασίλη και του Θανάση). Μη στενοχωριέσαι συνειδητοποιώντας ότι έχεις χάσει επαφή με το νεανικό πρεκαριάτο. Τουλάχιστον αυτοί είναι νέοι. Το δικό μας πρεκαριάτο είναι πιο βαρύ.
πηγή: Lifo
