Τα πρώτα εκείνα χρόνια οι δρόμοι ήταν κατάμεστοι από πρόσφυγες σαβανωμένους μ’όλα τους τα ρούχα. Φορώντας μάσκες και προστατευτικά γυαλιά. Καθισμένοι στα κουρέλια τους στο πλάι του δρόμου σαν αεροπόροι που πτώχευσαν.
Τα καρότσια τους όλο στοιβαγμένη φθορά. Σέρνοντας βαγονέτα ή καροτσάκια. Τα μάτια τους λαμπερά μες στα κρανία. Άνθρωποι δίχως δόγμα ή πίστη να παραπαίουν στους περιφερειακούς σαν μετανάστες μιας γης εμπύρετης.
Το εύθραυστο των πάντων εκτεθειμένο τελικά.
Παλιές βασανισμένες αντεγκλήσεις λυμένες στο τίποτα και στη νύχτα. Η τελευταία στιγμή ενός πράγματος παίρνει μαζί της και την τάξη. Σβήνει το φως και χάνεται. Κοίταξε γύρω σου. Το ποτέ είναι πολύς καιρός. Μα το αγόρι ήξερε ό,τι ήξερε και ο ίδιος. Πως το ποτέ στην ουσία δεν διαρκεί καθόλου…
Από το μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ «Ο Δρόμος»,
Μετάφραση Αύγουστος Κορτώ, Εκδόσεις Καστανιώτη 1η έκδοση 2007
Επιλογή αποσπάσματος : Ζωή Καπερώνη
