Ο Θεός τότε το οδήγησε στη στεγνή άμμο, γραμμή προς τους αμμόλοφους. Εκεί ξεπέζεψε. Το ζώο στάθηκε αστραποβολώντας, τρέμοντας και χλιμιντρίζοντας. Ένας μεθυστικός ατμός σαν να ‘βγαινε από πάνω του. Ο Θεός είχε δέσει ένα χοντρό σκοινί από φύκια, πλεγμένο σαν στεφάνι, γύρω από τη μύτη του, κι αυτό το συγκρατούσε. Η Γυναίκα περίμενε από στιγμή σε στιγμή να το δει να σκορπίζει σαν αφρός που χάνεται απ’την άμμο μες τη θάλασσα. Αντίθετα, αυτό πρόβαλε και φούσκωνε και κάλπαζε. Έσκαζε από ορμή και δύναμη σαν να κρυβόταν μέσα του όλη η θάλασσα. Δέσμες από αστραποβόλες λάμψεις πετάγονταν από μέσα του, σαν να σπινθοβολούσε όλη η θάλασσα. Το δέρμα του τρεμούλιαζε και κυμάτιζε σαν το δέρμα της φουσκοθαλασσιάς. Η Γυναίκα κοίταζε αποσβολωμένη, έκθαμβη, γεμάτη δέος.
«Τι είναι αυτό;» φώναξε μέσα στο ασταμάτητο μουγκρητό της θάλασσας. «Είναι καταπληκτικό!».
«Είναι Αυτή», είπε ο Θεός, «κι όχι Αυτό». Κι έπειτα, προτού εκείνη ν’αντιληφθεί τι πήγαινε να κάνει, άρπαξε τα μακριά της μαλλιά κι έκοψε με το νύχι του μια τούφα, σαν να έκοβε λουλούδι. Η Γυναίκα έπιασε το κουρεμένο της κεφάλι. Και τότε παρατήρησε πως ο Θεός πέρασε μια πλεξούδα απ’τα μαλλιά της γύρω από το λαιμό του πλάσματος, και μια μεγάλη τούφα την τύλιξε γύρω από την κοντόχοντρη ουρά του και την άφησε να σέρνεται και να πέφτει σε μπούκλες.
Σελίδες 110-111
Από το βιβλίο του Τεντ Χιουζ «Μύθοι του πρώιμου κόσμου»,
Εκδόσεις Γνώση, Μετάφραση Αιμιλία Μανούση, 1η έκδοση 1992
Επιλογή αποσπάσματος : Ζωή Καπερώνη
