Δύο λατίνες Μαρίες, μια αλβανή παρθένα, μια διάσημη Αμερικανίδα ελληνικής καταγωγής, μια ανώνυμη τρομοκράτισσα στη Νέα Υόρκη αλλά και… η Χάιντι κυριαρχούν στις αίθουσες
«Γάμος α λα ελληνικά» 2
Ο «Γάμος α λα ελληνικά», η μεγαλύτερη μα και μοναδική επιτυχία στην καριέρα της Νία Βαρντάλος, δεν έχει σταματήσει να την ακολουθεί εδώ και 14 χρόνια. Την ακολουθεί δε σε τέτοιο σημείο, που για να κάνει κάτι καινούργιο ως ηθοποιός, η Βαρντάλος αναγκάστηκε τελικά να… ξαναγυρίσει στην ασχημούλα αλλά ευφυή Τούλα Πορτοκάλος με μια δεύτερη ταινία. Ετσι γεννήθηκε το «Γάμος α λα ελληνικά 2» («My big fat Greek wedding 2», ΗΠΑ, 2016) του Κερκ Τζόουνς. Ο γάμος στον τίτλο είναι τελικά των γονιών της Τούλας (Μάικλ Κονσταντάιν, Λέινι Καζάν). Για κάποιο γραφειοκρατικό λόγο ο γάμος που έγινε πριν 50 χρόνια στην Ελλάδα δεν ισχύει, επομένως θα πρέπει να επαναληφθεί. Και αυτό θα σημάνει μια επιστροφή στον «εφιάλτη» της πρώτης ταινίας. Αστειάκια πάνω στο μοτίβο που ήδη γνωρίζουμε (ο πατέρας της Τούλας εξακολουθεί να επιμένει ότι όλες οι λέξεις της αγγλικής έχουν ελληνική ρίζα), κουζίνες που ήδη γνωρίζουμε (η σπανακόπιτα της γιαγιάς της Τούλας κ.ο.κ.) και μια βαθιά, κιτς υπόκλιση στο μεγαλείο της ελληνικής οικογένειας που ό,τι και να γίνει θα παραμείνει ενωμένη για την αντιμετώπιση κάθε προβλήματος. Ολα αυτά βέβαια χωρίς ουδεμία αναφορά στην Ελλάδα του σήμερα, την οποία η Βαρντάλος και οι συνεργάτες της αντιμετωπίζουν σαν την Ελλάδα της εποχής της πρώτης ταινίας (2002).
Επίσης, η δεύτερη ταινία δεν έχει το ξάφνιασμα που είχε η πρώτη, αφού εδώ που τα λέμε έχει μια ιστορία βγαλμένη με το τσιγκέλι. Ισως να ήταν καλύτερη ταινία αν είχε εστιάσει στη σχέση της Τούλας με την κόρη της (Ελενα Καμπούρις) που έχει μεγαλώσει αρκετά, σε σημείο να νιώθει ότι η μαμά της την ντροπιάζει (και με το δίκιο της…). Βαθμολογία: 1 ½
Το «Ηφαίστειο»
Πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη από τη Γουατεμάλα Τζάιρο Μπουσταμέντε, το «Ηφαίστειο» («Ixcanul», Γαλλία/Γουατεμάλα, 2015) παρακολουθεί τα δρώμενα γύρω από τη ζωή μιας 17χρονης Μάγια, της Μαρίας (Μαρία Μερσέντες Κολόι), η οποία προορίζεται για γάμο από τους γονείς της. Παλμός αυτής της διεισδυτικής ματιάς στις συνθήκες ζωής των σύγχρονων Μάγιας της Γουατεμάλας είναι η σιωπηλή αλλά έντονη σχέση της κοπέλας με τη μητέρα της (Μαρία Τελόν). Εδώ τον πρώτο λόγο έχουν τα εκφραστικά πρόσωπα των δύο γυναικών, ερασιτεχνών ηθοποιών, που δεν είχαν ξαναπαίξει σε ταινία πριν από το «Ηφαίστειο» (αλλά ούτε και μετά). Συγχρόνως, ο Μπουσταμέντε μοιάζει απορροφημένος από την άγρια, σχεδόν επικίνδυνη ομορφιά του φυσικού τοπίου όπου λαμβάνει χώρα η ιστορία, στους πρόποδες ενός ενεργού ηφαιστείου όπου ζει η οικογένεια της Μαρίας. Αθελά του ο σκηνοθέτης προσδίδει έναν εξωτικό χαρακτήρα στην ταινία, λόγος αρκετός για να την παρακολουθήσει όποιος ενδιαφέρεται για κάτι το διαφορετικό και ασυνήθιστο. Να σημειώσω ότι η ταινία διακρίθηκε με το βραβείο Alfred Bauer στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου και υπήρξε η πρόταση της Γουατεμάλας για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Βαθμολογία: 3
«Alias Maria»
Η αλήθεια είναι ότι ένα μικρό σοκ το παθαίνεις παρακολουθώντας την «Alias Maria» (Κολομβία, 2015), δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του κολομβιανού σκηνοθέτη Χοσέ Λουίς Ρουχέλες. Η 13χρονη Μαρία του τίτλου της ταινίας (Κάρεν Τόρες), αντάρτισσα σε εμφύλιο πόλεμο, επωμίζεται την παράτολμη αποστολή της μεταφοράς του νεογέννητου παιδιού του διοικητή της στην ασφάλεια μιας γειτονικής πόλης. Μαζί με τη διμοιρία της περνά μέσα από πυκνή και πύρινη ζούγκλα την ώρα που γύρω τους μαίνονται βίαιες διαμάχες ανάμεσα στους αντάρτες και στις στρατιωτικές δυνάμεις. Κανείς δεν γνωρίζει όμως το μεγάλο μυστικό της Μαρίας. Ρεαλιστικά γυρισμένο με ερασιτέχνες ηθοποιούς (οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις) το «Alias Maria» είναι μια αγωνιώδης και ατμοσφαιρική εμπειρία που σκιαγραφεί ωμά και χωρίς μακιγιάζ μια νεαρή γυναίκα χαμένη στη μητρότητα και στην επανάσταση. Παράλληλα παρουσιάζει μια ολόκληρη χώρα βυθισμένη σε έναν κύκλο αλόγιστης και αδικαιολόγητης βίας.Βαθμολογία: 2 ½
«Ορκισμένη παρθένα»
Στην επαρχιακή Αλβανία υπάρχει ένας νόμος αιώνιας παρθενίας, σύμφωνα με τον οποίο όποια γυναίκα τον πάρει και τον τηρήσει μπορεί να αποφασίσει η ίδια για τη μοίρα της (και να μην καταλήξει – ως είθισται – με το ζόρι σύζυγος και υπηρέτρια ενός άνδρα που δεν θέλει). Αυτό το θέμα που οπωσδήποτε προκαλεί την περιέργεια δίνει την αφετηρία στην «Ορκισμένη παρθένα» («Vergine giurata», Ιταλία, 2015) της Λάουρα Μπισπούρι, όπου κεντρικό πρόσωπο είναι μια τέτοια ορκισμένη παρθένα (Αλμπα Ρορβάχερ). Ντυμένη σαν άνδρας και με το όνομα Μαρκ, η κοπέλα θα περάσει τα σύνορα προς την Ιταλία προκειμένου να βρει τη φίλη με την οποία μεγάλωσε. Μοιρασμένη ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, η ταινία αντιπαραβάλλει το πρωτόγονο περιβάλλον του «όχι», του «μη» και του «δεν» μέσα στο οποίο τα δύο κορίτσια μεγάλωσαν, με το εξίσου σκληρό «πολιτισμένο» παρόν όπου κάθε ελευθερία είναι και πάλι περιορισμένη. Ρόλο και σε αυτή την ταινία παίζει το πώς το φυσικό περιβάλλον επιδρά στους ανθρώπους. Σε γενικές γραμμές πάντως το σύνολο είναι στατικό και πάσχει από τη δυσκολότερη κινηματογραφική «ασθένεια»: η ιστορία δεν έχει εξέλιξη. Βαθμολογία: 2
«Hardcore Henry»
Το «Hardcore Henry» (ΗΠΑ/Ρωσία, 2016) του Ιλια Ναϊσούλερ είναι ένα ατελείωτο splatter/video clip που θυμίζει video game καθότι κινηματογραφημένο εξ ολοκλήρου από τη ματιά του κεντρικού ήρωα, του Χένρι. Τον βλέπουμε να βασανίζεται αλλά και να σκοτώνει όσους τον βασανίζουν στη σύγχρονη Μόσχα όπου ο Χένρι έχει πέσει με αλεξίπτωτο από τα σύννεφα, εκεί όπου προφανώς βρίσκεται το μυαλό του σκηνοθέτη. Υποτίθεται ότι ο Χένρι είναι κάτι σαν Ρόμποκοπ, το αποτέλεσμα ενός πειράματος για το οποίο προσωπικά ελάχιστα κατάλαβα αφού η πλοκή δεν έχει καμία σημασία σε αυτόν τον οχετό ακαταλόγιστης και αδικαιολόγητης βίας που υπήρξε παραγωγή του Ρώσου Τιμούρ Μπεκμπαμπέτοφ (γνωστού για τις ταινίες «Wanted», «Night Watch»). Το «Hardcore Henry» δεν ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει με κανέναν πέραν των εθισμένων στα video games. Kάνει ό,τι μπορεί για να γίνει αφόρητο και πάσχει από τα δύο κακά του σύγχρονου κινηματογράφου: επίδειξη ύφους και καταστροφολαγνεία. Βαθμολογία: 0
«Δώρο των θεών»
Η κοινωνική – αισθηματική κομεντί του Ολιβερ Χόφνερ «Δώρο των θεών» («Ein Geschenk der Götter», συμπαραγωγή Γερμανίας/Ελλάδας 2015) αντιμετωπίζει με χαλαρό, «εύπεπτο» τρόπο το πρόβλημα της ανεργίας, μέσα από την ιστορία μιας θεατρικής ηθοποιού (Καταρίνα-Μαρία Σούμπερτ) που έχοντας χάσει τη δουλειά της αναγκάζεται να αναλάβει καθήκοντα καθηγήτριας υποκριτικής σε οκταμελές τμήμα ανέργων. Η παρουσία ενός Ελληνα (Αδάμ Μπουσδούκος) ανάμεσα στους μαθητές πυροδοτεί το ουσιαστικό θέμα της ταινίας, μια έντονη αλλά ανώδυνη σύγκρουση των δύο χαρακτήρων πάνω στο σανίδι του θεάτρου αλλά και στην αρένα των συναισθημάτων. Ολα αυτά με αφορμή το ανέβασμα της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή από τον ερασιτεχνικό θίασο. Ταινία που παρακολουθείται ευχάριστα χωρίς ποτέ να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό της, ακόμα και όταν νιώθεις ότι παρακολουθείς έναν ηθογραφικό αγώνα πινγκ πονγκ με αντιπάλους Γερμανούς και Ελληνες.Βαθμολογία: 2
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
«Μέρα νύχτα, μέρα νύχτα»
Αποκλειστικά στο Τριανόν προβάλλεται η ταινία «Μέρα νύχτα, μέρα νύχτα» («Day night, day night», ΗΠΑ, 2008) της Τζούλια Λόκτεβ. Η σκηνοθέτρια αποπειράται το ψυχογράφημα μιας 19χρονης τρομοκράτισσας (Λουίζα Γουίλιαμς) ενώ προετοιμάζεται για αποστολή αυτοκτονίας στην Τάιμς Σκουέρ. Ο φακός μένει προσηλωμένος, σχεδόν κολλημένος, στο πρόσωπό της, το όνομά της δεν αναφέρεται ποτέ, ούτε και γνωστοποιούνται οι λόγοι που την έχουν οδηγήσει να πάρει την απόφαση. Η ταινία εμμένει με σχολαστικότητα στις λεπτομέρειες της προετοιμασίας της πράξης. Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά περισσότερο για μικρού μήκους ταινία, διότι το θέμα εξαντλείται και μάλιστα σύντομα.
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Χάιντι (Heidi)
Παιδική περιπέτεια γερμανικής παραγωγής 2016 σε σκηνοθεσία Αλέν Γκσπόνερ. Η τελευταία κινηματογραφική βερσιόν του παραμυθιού της Γιοχάνα Σπίρι με θέμα τις περιπέτειες ενός πανέξυπνου κοριτσιού, της Χάιντι (Ανούκ Στέφεν) που αποχωρίζεται με το ζόρι τον παππού της (Μπρούνο Γκαντζ) για να ζήσει στην πόλη.
Ludlow, οι Ελληνες στους πολέμους του άνθρακα.
Βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Λεωνίδα Βαρδαρού, αφηγείται την ιστορία της σύγκρουσης του 1913-14 μεταξύ της Ενωσης Ανθρακωρύχων Αμερικής (United Mine Workers of America) και των εταιρειών άνθρακα κάτω από την ηγεσία του Ροκφέλερ. ΑΘΗΝΑ: ΑΛΚΥΟΝΙΣ
Βαθμολογία:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη,
_: χωρίς άποψη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ από όπου και η αναδημοσίευση
Δείτε το trailer της ταινίας Το «Ηφαίστειο»
Αξιολογήστε εδώ το foroline.gr σε 2′
