Όσο ζεις μαθαίνεις. Εως προσφάτως θεωρούσα ότι ο πόνος για την ανθρώπινη ζωή είναι ένας. Είτε για παράδειγμα είσαι λευκός είτε αφροαμερικανός, είτε άραβας ή ασιάτης. Μόνο που τελικά δεν πρέπει να είναι έτσι. Φαίνεται ότι έχει ανακαλυφθεί η ζυγαριά του πόνου ή καλλίτερα το … πονόμετρο. Δηλαδή διαφορετικά μετριέται όταν νεκροί είναι γάλλοι και βέλγοι και διαφορετικά όταν οι νεκροί είναι από την Νιγηρία ή την Συρία ή από τον σεισμό στον Ισημερινό.
Je suis Paris, Je suis Belge αλλά κανείς δεν είναι για παράδειγμα jo suis Ecuador. Κανενός Ευρωπαίου δεν ιδρώνει το αυτί, έστω να στεναχωρηθεί για τους βιασμούς, τις δολοφονίες ή την απαγωγή παιδιών από την Mπόκο Χαράμ. Όσο για τους αμάχους στη Συρία, ας πρόσεχαν…
Η Ευρώπη μισό αιώνα τώρα – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – βιώνει πλήρη παρακμή. Ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική φυσικά. Κλείνεται στον εαυτό της, υψώνει τείχη, φοβάται, γίνεται λούμπεν μικροαστική.
Ίσως μια λύση θα ήταν να γυρίσουμε στις πόλεις – κράτη. Για να έχει ο καθένας μας το κεφάλι του ήσυχο. Που δεν θα το έχει όμως.
Και ο Φασισμός ανεβαίνει. Είτε φανερά είτε κρυφά.
*Ο Γιώργος Σκίντσας είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα «το Βήμα»
