Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης Νορντχάουζεν, Νατσβάλιερ και Γκρος Ρόζεν, οι Γερμανοί και Αυστριακοί πολίτες που ήταν κρατούμενοι των Ναζί, χωρίζονταν με αστέρια και χρώματα.
Οι Εβραίοι είχαν υφασμάτινο αστέρι κίτρινου χρώματος, οι ποινικοί πράσινο, οι πολιτικοί κόκκινο, οι τσιγγάνοι καφέ, οι μάρτυρες του Ιεχωβά λιλά και οι κοινωνικά απροσάρμοστοι μαύρο.
Οι ομοφυλόφιλοι που είχαν καταδικαστεί για τις ερωτικές τους επιθυμίες, φορούσαν ροζ τρίγωνα. Από τους περίπου εκατό χιλιάδες που υπολογίζεται ότι συνελήφθησαν, οι μισοί καταδικάστηκαν και οδηγήθηκαν σε φυλακές, ενώ δεκαπέντε χιλιάδες τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ελάχιστοι επιβίωσαν.
Ο νόμος για ποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας υπήρχε στη Γερμανία από το 1871, δηλαδή πολύ πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, το 1933. Ήταν η διαβόητη παράγραφος 175, που έδινε το δικαίωμα στις αρχές του κράτους να κυνηγήσουν τους ομοφυλόφιλους και να τους καταδικάσουν.
Οι Ναζί χρησιμοποίησαν τον νόμο με ακραίο τρόπο και επιχείρησαν τον αφανισμό των ομοφυλόφιλων. Μήνυμα για το τι θα ακολουθούσε ήταν η φυλάκιση του Έρνστ Ρεμ, επικεφαλής των Ταγμάτων Εφόδου. Μεταξύ άλλων, τον κατηγόρησαν για «ανάρμοστη» σεξουαλική ζωή, την οποία είχε ιδεολογικοποιήσει με στοιχεία από τη στρατιωτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων.
Τα στέκια των ομοφυλόφιλων Γερμανών ήταν τα πρώτα που χτυπήθηκαν. Τα βιβλία που είχαν γραφτεί ή ανήκαν σε ομοφυλόφιλους κάηκαν και η κουλτούρα τους προπαγανδίστηκε ως συνώνυμο του εσωτερικού εχθρού, που απειλούσε τη διαιώνιση της άριας φυλής.
Το 1934 η Γκεστάπο με επικεφαλής τον Χίμλερ, ίδρυσε το Ομοσπονδιακό Γραφείο Ασφαλείας για την πάταξη της ομοφυλοφιλίας και των εκτρώσεων. Στις λίστες των ροζ υπόπτων που υπήρχαν από τις αρχές του αιώνα, η Γκεστάπο προσέθεσε και νέα ονόματα.
Οι συλλήψεις άρχισαν, η διάταξη 175 τροποποιήθηκε με δραματικό τρόπο για τους συλληφθέντες και κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας φιμώθηκε με συνοπτικές και βίαιες διαδικασίες.
Τη διετία 1937 – 1939 έγιναν οι μισές από τις καταδίκες ομοφυλόφιλων που σημειώθηκαν κατά την περίοδο του ναζισμού.
Όταν ένας ομοφυλόφιλος έφτανε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης βασανίζονταν και από τους στρέητ συγκρατούμενούς του. Οι συγκρατούμενοι τους, κυρίως οι πολιτικοί και οι ποινικοί, δεν τους έβαζαν στο υποτυπώδες δίκτυο αλληλεγγύης των φυλακισμένων και απέφευγαν ακόμη και να τους μιλήσουν. Οι κάπο, δηλαδή οι κρατούμενοι που είχαν επιλεγεί από τους Ναζί ως υπεύθυνοι ομάδων κρατουμένων, έστελναν τους ομοφυλόφιλους σε βαριές εργασίες για να γλιτώσουν τα δικά τους «κανονικά» άτομα.
Το ίδιο δύσκολη ήταν και η επαφή τους με τον έξω κόσμο. Οι οικογένειες τους έλεγαν ψέματα για την αιτία σύλληψής τους και απέφευγαν να τους επισκεφθούν. Οι φίλοι τους φοβούνταν μην τυχόν και κατηγορηθούν και αυτοί ως ομοφυλόφιλοι και έλεγαν ότι δεν τους γνώριζαν.
Ελάχιστοι νέοι και όμορφοι άνδρες είχαν την ελπίδα για μια καλύτερη μεταχείριση, όταν κάποιοι από τους φρουρούς, τους διάλεγαν για προσωρινούς ερωτικούς συντρόφους. Τα Ες Ες ασκούσαν πάνω τους ανεξάντλητη βία. Τους υποδέχονταν με σωματικά βασανιστήρια και εξευτελισμούς και στη συνέχεια τους απομάκρυναν από τους άλλους κρατούμενους, για να μην τους «μολύνουν». Τους έβαζαν να επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι είναι ομοφυλόφιλοι και τους έστελναν σε επικίνδυνες εργασίες στις οποίες, ένας – ένας έχαναν τη ζωή τους.
Άλλοτε τους έβγαζαν τα νύχια ή αμολούσαν τα σκυλιά επάνω τους! Οι περισσότεροι πάντως χάθηκαν στα λατομεία των στρατοπέδων Φλόσενμπιργκ, Μπούχενβαλτ, Σαξενχάουζεν, Μαουτχάουζεν, Ντόρα – Μιντελμπάου.
Μεγάλος αριθμός ομοφυλόφιλων εξοντώθηκε σε πειράματα που έκαναν οι Ναζί επάνω τους για να «διορθώσουν τα σφάλματα στην ανθρώπινη δημιουργία». Ο Χίμλερ πίστευε ότι με τη βοήθεια της ιατρικής, μπορούσε να μεταμορφώσει τους ομοφυλόφιλους σε πραγματικούς Άριους.
Το μόνο που κατάφερε η «ιατρική έρευνα» ήταν να τους ευνουχίσει και να τους βομβαρδίσει με ανδρικές ορμόνες.
Μετά τον πόλεμο πολλοί κρατούμενοι με το ροζ τρίγωνο, βγαίνοντας από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξαναγύρισαν στη φυλακή για να εκτίσουν το υπόλοιπο της ποινής τους. Αμερικανοί και Άγγλοι δικαστές στη Γερμανία, έκριναν ότι το διάστημα της κράτησης των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα, δεν έπρεπε να υπολογιστεί ως φυλάκιση και να προσμετρηθεί στην ποινή τους με βάση το άρθρο 175. Και φυσικά ούτε λόγος για την αναγνώρισή τους ως θύματα του ναζισμού. Η διάταξη 175 του Ποινικού Κώδικα ίσχυσε στη Δυτική Γερμανία μέχρι το 1969 και μέχρι τότε οι ομοφυλόφιλοι διέτρεχαν πάντα σοβαρό κίνδυνο να μην αποκαλυφθούν οι ερωτικές τους προτιμήσεις.
Η δραματική ιστορία τους έγινε γνωστή μόλις τις δεκαετίες ’70 και ’80 και το 2002, η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε επισήμως συγνώμη από την γκέι κοινότητα….
Πηγή www,mixanitouxronou.gr
