Πάμε σινεμα; Οι ταινίες της εβδομάδας (5-5-2016)

Το «Theeb, ο λύκος της ερήμου» («Theeb») είναι μια θαυμάσια είσοδος στη μεγάλου μήκους παραγωγή του νεαρού ιορδανού σκηνοθέτη Νατζί Αμπού Νοουάρ. Είναι η ιστορία ενηλικίωσης και επιβίωσης του Λύκου/Theeb, όπως λέγεται ο ανήλικος βεδουίνος (Γιασίρ Εΐντ) που θα λάβει μέρος σε ένα επικίνδυνο ταξίδι στην έρημο μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του. Βρισκόμαστε στην εποχή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρεε ενώ γινόταν ο σχεδιασμός της Μεγάλης Αραβικής Εξέγερσης για την εγκαθίδρυση ενός Αραβικού Βασιλείου. Ο Τεέμπ και ο αδελφός του καλούνται να οδηγήσουν έναν βρετανό αξιωματικό (Tζακ Φοξ) στον μυστικό προορισμό του μέσα στην έρημο, αλλά όταν τα πράγματα στραβώσουν ο Τεέμπ πρέπει να αναλάβει αυτός τα ηνία. Η σχέση του με έναν αντίπαλο (Χασάν Μουτλάγκ αλ Μαραγέχ) γίνεται ο κορμός της ταινίας και τα εμπόδια που πρέπει να αντιμετωπίσει γίνονται τα κλαδιά αυτού του κορμού. Η ομορφιά της ταινίας όμως είναι ότι πάνω στο πρόσωπο του πεισματάρικου και γενναίου αυτού παιδιού βλέπουμε έναν γνήσιο επαναστάτη ο οποίος δεν θα σταματήσει πουθενά προκειμένου να δικαιωθεί. Γυρισμένο σε περιοχές της ερήμου Ουάντι Ραμ όπου γυρίστηκε ο «Λόρενς της Αραβίας», η ταινία υιοθετεί τους κανόνες του αμερικανικού γουέστερν και των γιαπωνέζικων ταινιών σαμουράι για να αποκτήσει ένα πέρα για πέρα προσωπικό στυλ χάρη στο οποίο έφθασε ως τις υποψηφιότητες για το ξενόγλωσσο Οσκαρ. Βαθμολογία: 3 ½

Οσοι απόρησαν που η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη «νίκησε» τη Μαρία Καβογιάννη στα βραβεία Iris της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου κερδίζοντας το βραβείο Α’ ρόλου ήρθε η ώρα να δουν και το γιατί. Το «SMAC» (Ελλάδα, 2016), δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μετά το «Fish n’ chips» του Κύπριου Ηλία Δημητρίου, είναι ένα ψυχολογικό δράμα με γερές σεναριακές βάσεις που σε ό,τι αφορά το κινηματογραφικό αποτέλεσμα στηρίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στις πλάτες της Ανδρεαδάκη: με σπαραξικάρδια φυσικότητα η έμπειρη αλλά σχετικά υποτιμημένη ως τώρα ηθοποιός υποδύεται μια μοναχική γυναίκα αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Η σχέση της με έναν άστεγο (Γιάννης Κοκιασμένος), τον οποίο θα φιλοξενήσει στο υπερπολυτελές διαμέρισμα όπου ζει, βοηθά τον Δημητρίου να χτίσει μια ενδιαφέρουσα αντίθεση: εκείνη έχει τα πάντα εκτός από την υγεία της, εκείνος δεν έχει τίποτα εκτός από την υγεία του. Εκείνη ρουφά κάθε ρανίδα από τη ζωή που βλέπει να φεύγει, εκείνος ασελγεί πάνω στη ζωή καταστρέφοντας τον εαυτό του με ναρκωτικές ουσίες. Ποτέ προβλέψιμη και πάντα σε εγρήγορση, η ταινία δεν «χαϊδεύει» καταστάσεις αλλά τις κοιτάζει στα μάτια, ευθύβολα και με ειλικρίνεια. Βαθμολογία: 3

Λίγες εβδομάδες μετά την κυνική αλλά και διασκεδαστικότερη «Υπέροχη μέρα» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, η ακούραστη και ενδεχομένως μάταιη προσπάθεια των γνήσια τίμιων μη κερδοσκοπικών οργανώσεων να προσφέρουν το καλό σε χώρες που υποφέρουν επανέρχεται στο προσκήνιο μέσω της ταινίας «Λευκοί ιππότες» («Les Chevaliers Blancs», Βέλγιο / Γαλλία, 2015) του Γιοακίμ Λαφός. Εμπνευσμένη από πραγματικά περιστατικά, η ταινία καταγράφει λεπτό προς λεπτό, ανάσα προς ανάσα, την απίστευτη πορεία μέσα στην παράνοια των εθελοντών της οργάνωσης Move for Kids που παλεύουν να μεταφέρουν περίπου 300 ορφανά του Τσαντ στη Γαλλία, όπου υποτίθεται ότι θα υιοθετηθούν. Σύντομα αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια αποστολή αυτοκτονίας, με δεκάδες άλυτα εμπόδια προερχόμενα από δεκάδες διαφορετικά μέτωπα. Το αποτέλεσμα; Πολύ συχνά ο αρχηγός της αποστολής (Βενσάν Λιντόν) αναγκάζεται να δημιουργεί τους δικούς του κανόνες. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις το καλό ούτε εθελοντικά!» όπως χαρακτηριστικά ακούμε στην ειλικρινή αλλά και πολύ πικρή αυτή ταινία, η οποία θυμίζει αρκετά την «Υπέροχη μέρα», αν και εδώ το χιούμορ απέχει παντελώς από την ιστορία.Βαθμολογία: 2 ½

Το καλό καστ των ηθοποιών Γκάμπριελ Μπερν, Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Εϊμι Ράιαν, Ντέιβιντ Στράδερν και Ιζαμπέλ Ιπέρ δεν φαίνεται να βοηθά ιδιαίτερα το οικογενειακό δράμα «Ο ήχος της σιωπής» («Louder than bombs», Γαλλία / Νορβηγία / Δανία, 2015) που σκηνοθέτησε στις Ηνωμένες Πολιτείες ο Νορβηγός Χοακίν Τρίερ («Οσλο 31 Αυγούστου»).

Ξεκινώντας από μια τραγωδία, τον θάνατο σε δυστύχημα μιας διάσημης φωτορεπόρτερ (Ιπέρ), η ταινία προσπαθεί να μιλήσει για το χάσμα γενεών και τα προβλήματα της εφηβείας. Δυσκολεύεται όμως να διαχειριστεί το κέντρο βάρους της, που σαφέστατα είναι ένας αντικοινωνικός και κλειστός νεαρός (Ντέβιν Ντρούιντ), ο μικρότερος εκ των δύο γιων του χήρου (Μπερν). Και όμως αυτό ακριβώς το κομμάτι, που θα έπρεπε να είναι ο παλμός της ταινίας, δείχνει να μας αφορά λιγότερο την ώρα που ο Τρίερ παλεύει με τις παράπλευρες ιστορίες που είτε βρίσκονταν στην ταινία είτε όχι δεν θα έκανε καμία διαφορά.

Για παράδειγμα, η ταινία αρχίζει με τη γέννηση του παιδιού του μεγαλύτερου αδελφού (Αϊζενμπεργκ), γεγονός που αργότερα δεν αναπτύσσεται σχεδόν καθόλου. Το ίδιο συμβαίνει με την ερωτική σχέση του καθηγητή πατέρα με μια συνάδελφό του (Ράιαν) αλλά και με το κομμάτι της φωτογραφικής έκθεσης που γίνεται προς τιμήν της πεθαμένης. Ψίχουλα ζωής καταλήγουν στη δημιουργία ενός αδύναμου συνόλου που, παρά τη στενάχωρη ατμόσφαιρά του, έχει αισιόδοξες διαθέσεις. Αν «Ο ήχος της σιωπής» εστίαζε περισσότερο στην ηρωίδα της πάντα θαυμάσιας Ιπέρ, θα ήταν μια πολύ καλύτερη ταινία. Γιατί όποτε η Ιπέρ εμφανίζεται (και μάλιστα σε φλας μπακ), νιώθεις ότι κάτι (επιτέλους) συμβαίνει.Βαθμολογία: 2

Μετά τον «Ψεύτη ήλιο 2: Εξοδος» που προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό βλέπουμε τον «Ψεύτη ήλιο 3: Το οχυρό» («Utomlennye solntsem», Ρωσία, 2011) με τον οποίο ο ρώσος δημιουργός Νικίτα Μιχάλκοφ ολοκληρώνει (επιτέλους) την «Τριλογία του ήλιου» που αποφάσισε να κάνει μετά την επιτυχία του «Ψεύτη ήλιου» (1995). Ο «Ψεύτης ήλιος 3», τον οποίο ο σκηνοθέτης αφιέρωσε στη μνήμη του πατέρα του, έχει την εικόνα φόρου τιμής προς τους ρώσους στρατιώτες που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και είναι κρίμα που ένας τέτοιος φόρος τιμής είναι γεμάτος από πρόσωπα-καρικατούρες, διοικητές και αξιωματικούς που ουρλιάζουν σαν τρελοί. Ελάχιστα πράγματα μένουν στη μνήμη σου, όπως η σκηνή της νάρκης και η σκηνή του μπάνιου στη φύση όταν ο Αρσένιεφ (Ολεγκ Μένσικοφ), ο προδότης της πρώτης ταινίας, χαρίζει τη ζωή στον Κοτόφ (Μιχάλκοφ). Δεν αρκούν όμως για να σώσουν την ταινία. Βαθμολογία: 2

Η αμφισβήτηση του σούπερ ήρωα που είδαμε προσφάτως να καλλιεργείται στο «Batman vs Superman» είναι το μείζον θέμα και στην περιπέτεια «Captain America: Εμφύλιος πόλεμος» («Captain America: Civil war», ΗΠΑ, 2016) των αδελφών Αντονι και Τζο Ρούσο. Η παρέα των Εκδικητών/ Avengers της Marvel Comics θα βρεθεί σε δύσκολη θέση όταν έπειτα από μια αποστολή σωτηρίας στο Λάγκος της Νιγηρίας σκοτώνονται αθώοι. Το γεγονός προκαλεί αντιδράσεις από τις ηγεσίες των κρατών που αποφασίζουν τη δημιουργία ενός κυβερνητικού σώματος που θα εγκρίνει σε ποιες περιπτώσεις θα πρέπει να επεμβαίνουν οι Εκδικητές. Ακόμη χειρότερα, ανάμεσα στα μέλη των Εκδικητών δημιουργείται διχόνοια που προσφέρει πλούσιο έδαφος για μία ακόμη αποθέωση θορύβου και καταστροφών την οποία θα εκτιμήσουν κυρίως (αν όχι μόνο) οι φαν αυτών των ταινιών που όσο ο καιρός περνά τόσο αφόρητα μοιάζουν μεταξύ τους. Παίζουν οι Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Εβανς, Σκάρλετ Τζοχάνσον κ.ά.Βαθμολογία: 2

Αν και παραγωγή του 2013, η καλοφτιαγμένη (τεχνικά) ελληνική μελλοντολογική περιπέτεια «Ο προφήτης» του Δημήτρη Πούλου μόλις τώρα κατάφερε να βρει μια θέση στην αίθουσα και προβάλλεται μόνο στο Στούντιο για μία παράσταση καθημερινά. Σε μια εποχή και μια χώρα που δεν ονομάζονται ποτέ ένας γενναίος πολεμιστής (Γιώργος Χρανιώτης) καταλήγει σε ένα μοναστήρι του οποίου οι κάτοικοι μένουν αμέτοχοι στον πόλεμο. Τα δρώμενα και λεγόμενα μέσα στο μοναστήρι δεν γίνονται πάντα απολύτως αντιληπτά, οπότε όταν στη μέση περίπου της ταινίας ο πολεμιστής αναρωτιέται «τι στο διάολο γίνεται εδώ πέρα;» τον καταλαβαίνουμε απολύτως. Είναι προφανές ότι ο Δ. Πούλος κάτι ενάρετο έχει στο μυαλό του – ενδεχομένως κάτι σχετικό με την ηθική τάξη των πραγμάτων, την αντίσταση προς το «σύστημα», τις μεγάλες αλλαγές που είναι απαραίτητες. Ενώ όμως όλα αυτά ακούγονται στην ταινία, ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να τα έχει μοιραστεί με έναν απλούστερο, πιο βατό τρόπο. Η επιλογή του ήταν μια σπαζοκεφαλιά που πάσχει από τη «νόσο» της αλληγορίας και του ανολοκλήρωτου σεναρίου.Βαθμολογία: 2

Πρόβαλλεται, τέλος, και η ταινία «Friend request» (ΗΠΑ, 2016) στην οποία μια κοπέλα (Αλίσια Ντέμπναμ Κερ) καταδιώκεται από μια γκόθικ συμμαθήτριά της (Μπριτ Μόργκαν) μέσω Facebook. Θα μπορούσε να γίνει μια πολύ καλή κωμωδία αλλά δεν είναι παρά ένα κακόγουστο θρίλερ, που μάλιστα παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του.Βαθμολογία: 1/2