Κάποια μέρα λοιπόν, ο μπαμπάς μου δίπλα στη δικιά μου φωτογραφία έβαλε και τη φωτογραφία ενός πολύ γέρου ανθρώπου που έμοιαζε να κοιμάται. Ανάμεσά μας μάλιστα κοτσάρισε και μια μικρή ελληνική σημαία: « Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησα εγώ « Αυτός είναι ο Παλαμάς νεκρός» μου λέει. « Ο πιο μεγάλος έλληνας ποιητής. Όταν μεγαλώσεις λιγάκι θα σου διαβάσω τα ποιήματά του». Λίγα χρόνια αργότερα, μου διάβασε τον «Σάτυρο» με τα γνωστά αποτελέσματα. Τη φωτογραφία μου όμως δεν την έβγαλε από τη θέση της. Κάθομαι λοιπόν και σκέφτομαι: Για να βάλει ο μπαμπάς τη φωτογραφία μου δίπλα στη φωτογραφία του Παλαμά, αυτό κάτι σημαίνει. Ίσως να μη με εκτιμά, να είχε άλλα όνειρα για το παιδί του, αλλά δεν παύει να με αγαπά. Κι αυτή όμως η ελληνική σημαιούλα στη μέση, δε δείχνει την αγάπη του για την Ελλάδα; Την Ελλάδα την αγαπάμε όπως και να’ναι, δεν την κρίνουμε. Αφού λοιπόν με αγαπά, γιατί ποτέ δε μου το δείχνει; Νομίζει ότι είναι ντροπή να δείχνει κανείς την αγάπη του;
Από το μυθιστόρημα της Μαρίνας Καραγάτση «Το ευχαριστημένο ή οι δικοί μου άνθρωποι» Εκδόσεις Άγρα 2008 ,σελίδες 44-45. Το βιβλίο είναι τυπωμένο σε πολυτονικό σύστημα.
Επιλογή Κειμένων: Ζωή Καπερώνη
