Οι νέοι στην Ελλάδα παρατηρούν, αμήχανα, μια χώρα που τους παραδώσαμε γεμάτη από προβλήματα. Εμείς, οι γονείς, οι δάσκαλοί τους, είχαμε πρότυπα ποιοτικά στην ηλικία τους, αυτοί δεν έχουν. Εμείς είχαμε άμεση επαγγελματική προοπτική, μας προσέλαβαν στην δουλειά πριν καλά-καλά πάρουμε το πτυχίο μας, αυτοί δεν έχουν. Όταν επευφημούσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου που μας χορηγούσε αυξήσεις στους μισθούς, αγνοούσαμε ότι υποδαυλίζαμε το μέλλον των παιδιών μας. Όταν ο Καραμανλής και η ΝΔ έκαναν αβέρτα προσλήψεις και άφηναν ελλείμματα, δεν αντιδρούσαμε.
Όταν οι Έλληνες πολιτικοί, όλων των χώρων, έπαιζαν στην πλάτη μας το παιχνίδι της «ευημερίας», δεν ανησυχούσαμε. Όταν οι ιδιώτες πλούτιζαν ενώ το κράτος μαράζωνε, το ανεχτήκαμε. Κοιτάζαμε, δήθεν, το μέλλον, απορροφημένοι από τον καταναλωτικό πολιτισμό, χωρίς να θέλουμε να δούμε το ενδιάμεσο κενό. Ακόμη και σήμερα, παρά την Βαρουφακειάδα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τον αυτόματο… κόφτη (συντάξεων π.χ.), καθόμαστε άπραγοι, βουβοί και μοιραίοι.
Σήμερα πάνω σε αυτό το κενό που δημιουργήσαμε βρίσκονται οι νέοι άνθρωποι. Το όνειρο της φυγής από το αδιέξοδο αυτό έχει διώξει ήδη μισό εκατομμύριο νέους εκτός Ελλάδας. Όσοι μένουν έχουν μια αίσθηση ήττας, ή ένα αίσθημα ενοχής, σαν αναπόδραστο κακό, σαν ειμαρμένη. Κανείς δεν μπορεί να τους πει με βεβαιότητα πιο είναι το ορατό μέλλον. Αλλά εκτός από αυτούς, σε αμηχανία είναι και οι νεώτεροι, και τα παιδιά. Ποια ζωή άραγε θα ζήσουν; Τι επιλογές να κάνουν για να βοηθήσουν την κοινωνία και να ξεφύγουν από τη μιζέρια, παλεύοντας σε μια χώρα που δεν σέβεται ούτε την παιδεία της;
Σ’ αυτή την πολιτεία κάπου υπάρχει ένα λάθος, όπως θα’ λεγε ο Σαμαράκης. Κι όμως. Κανείς δεν βρέθηκε μέχρι σήμερα να κάνει αυτοκριτική και να ζητήσει μια συγγνώμη από τους νέους κι απ’ όλα τα παιδιά για το τρύπιο όνειρο που τους παραδώσαμε.
Κανένας πολιτικός χώρος δεν ευθύνεται γι’ αυτή την συμφεροντολογική κοινωνία, αλλά πάντοτε λένε πως φταίει ο άλλος. Κανένας πολιτικός παράγοντας δεν ευθύνεται για τη διαφθορά, τη διαπλοκή, για την ανισότητα, την αδικία, την ατιμωρησία της ανομίας, την εκμετάλλευση την κομματική.
Κανείς πολιτικός δεν έχει τουλάχιστον το θάρρος να πει ότι φταίει, για τον κομματικό δογματισμό που μετατρέπει σε μια νύχτα τον ασήμαντο ημέτερο σε ισχυρό παράγοντα, σε βάρος μάλιστα του αξιόλογου. Ποιος ν’ αναγνωρίσει πως ευθύνεται για το ότι δεν γίναμε ποτέ κράτος, κι ότι φταίει η γενιά μας, φταίνε οι ανοχές μας, ο μικροαστισμός μας, η μεγαλοστομία, το μικροσυμφέρον, η συγκάλυψη, η αρπαχτή, ο νεοπλουτισμός, η ελκτική δύναμη του χρήματος, ο προσωπικός μικρόκοσμός μας; Δεν υπάρχει κανείς να αναλάβει την ευθύνη του.
Ε, λοιπόν, αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, φαίνεται ότι φταίω εγώ, φταίω για όλα μόνο εγώ.
Νέοι, παιδιά, σας ζητώ συγγνώμη. Και να μη μας μοιάσετε!
*Η Κωνσταντίνα Γογγάκη είναι Επίκουρη Καθηγήτρια του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Διδάσκει Εισαγωγή στη Φιλοσοφία & Φιλοσοφία του Αθλητισμού.
ΠΗΓΉ: http://www.pronews.gr/
Οι αναδημοσιεύσεις Άρθρων Γνώμης , δεν απηχούν κατ’ ανάγκη και τις απόψεις της Ομάδας foroline-ADC.
