Η αλυσίδα Μαρινόπουλος ήταν ο μεγάλος άρρωστος του λιανεμπορίου για πάνω από 6 χρόνια. Το πρόβλημα είχε κρυφτεί κάτω από το χαλί καθώς για τους περισσότερους η κρίση θα τελείωνε σύντομα και όλα θα επέστρεφαν στις κανονικές συνθήκες την επόμενη μέρα. Οι άνθρωποι που ζούσαν από μέσα καθημερινά την απαξίωση της αλυσίδας και πραγματικά δεν γνώριζαν τι συμβαίνει ή τι τους ξημερώνει την επόμενη ημέρα δεν ήταν άλλοι από τους εργαζόμενους.
Έβλεπαν κάθε ημέρα όλο και λιγότερα φορτηγά προμηθευτών να προσεγγίζουν τα καταστήματα, τις αποθήκες να αδειάζουν, τα ράφια να μένουν κενά, τους πελάτες να ρωτούν γιατί δεν βρίσκουν πια τα προϊόντα που συνήθιζαν να αγοράζουν, και καλούνταν να διαχειριστούν όλη αυτή την κατάσταση τόσο προσωπικά όσο και ως εκπρόσωποι της αλυσίδας προς τους πελάτες.
Λίγο μετά τις τελευταίες εξελίξεις εργαζόμενοι μιλούν για το πως ζούσαν την κατάρρευση μέρα με την ημέρα, (σ.σ. τα ονόματα και τα καταστήματα που θα αναφερθούν είναι φανταστικά για ευνόητους λόγους) και το πως ήταν να σηκώνεσαι κάθε πρωί και να πηγαίνεις σε μία δουλειά που πλέον δεν είναι δουλειά.
“Κατ’ αρχάς δεν πήγαινες με την ίδια διάθεση που πήγαινες στο παρελθόν. Ξεκίναγες να πας, τα πόδια πηγαίναν και εσύ ήθελες να γυρίσεις πίσω. Η δουλεία δεν ήταν η ίδια πια. Πριν η μέρα κυλούσε: δούλευες, ξέκλεβες λίγο χρόνο όταν έπεφτε η κίνηση να πας να μιλήσεις με συναδέλφους, ξανά δουλειά, το διάλειμμα, πίσω στις υποχρεώσεις που είχε ο καθένας μας, μετά τα ψώνια για το σπίτι και πίσω. Τώρα η μέρα δεν περνάει με τίποτα. Ατέλειωτες συζητήσεις με τους συναδέλφους για το τι να περιμένουμε, αν θα κλείσουν το δικό μας κατάστημα, αν θα μας μεταφέρουν σε άλλο, ποιους θα κρατήσουν, με ποια κριτήρια, αν μας πάνε κάπου αλλού πως θα πηγαίνουμε εκεί, ποιος θα μας πάρει, αν έχουμε κανέναν που να δουλεύει εκεί για να μάθουμε τι συνθήκες εργασίας έχουν και αυτή η συζήτηση να επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Ε, είναι αρκετά άρρωστο να θέλεις να μπαίνεις σε μία τέτοια κατάσταση κάθε μέρα. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις και αλλιώς, έστω και έτσι είναι η δουλειά σου που πρέπει να πας για να φέρεις φαγητό σπίτι και να πληρώσεις τις υποχρεώσεις” εξηγεί η Μαρία από τους Αγίους Αναργύρους.
ΛΑΘΗ
Η Αντωνία από το Αιγάλεω αντίθετα θα θυμηθεί τις όχι και τόσο μακρινές ημέρες των προσφορών και τα λάθη που έγιναν από την διοίκηση. “Όταν είχαμε το γάλα κάτω από το ένα ευρώ δεν προλαβαίναμε να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο. Ναι υπήρχε κίνηση στα μαγαζιά αλλά οι πελάτες έμπαιναν έπαιρναν το γάλα έψαχναν να βρουν τα υπόλοιπα προϊόντα που αγόραζαν δεν τα έβρισκαν και μπορεί να άφηναν και το γάλα ξανά στο ψυγείο και να πήγαιναν να το αγοράσουν σε άλλο σουπερ μάρκετ μαζί με τα άλλα προϊόντα. Ήταν μία λάθος κίνηση από τον Μαρινόπουλο καθώς με τις κινήσεις αυτές απαξίωνε σιγά σιγά τα καταστήματα του. Καταναλωτές είμαστε και εμείς και ξέρουμε. Έτσι θα λειτουργούσαμε και εμείς”.
Η κατάσταση σε σχέση με ένα χρόνο πριν είναι δραματική και όσο τα ράφια μένουν άδεια αντίστοιχα άδεια είναι και τα ταμεία. Σύμφωνα με συνομιλήτρια μας “πέρυσι τέτοιο καιρό έμπαιναν καθημερινές στο ταμείο περίπου 7.000 ευρώ. Άνοιξε και ένα άλλο σουπερ μάρκετ σχετικά κοντά ο Σκλαβενίτης και όπως ήταν λογικό οι εισπράξεις έπεσαν γύρω στις 6.000 ευρώ. Πλέον σήμερα σε μία καλή ημέρα ζήτημα να μπουν 700 ευρώ στο ταμείο. Ποιος θα πρωτοπληρωθεί με αυτά τα λεφτά”;
ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ
Κάθως πλέον δεν υπάρχει η κανονική φύση της δουλειάς οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν διάφορες άλλες δουλειές μέσα στο κατάστημα. “Στην αρχή ξεκίνησε σαν φυσιολογική διαδικασία. Και στις καλές ημέρες όταν έπεφτε η κίνηση ασχολούμασταν με την καθαριότητα των καταστημάτων. Εδώ πρέπει να πούμε ότι πλέον έχουν σταματήσει εδώ και καιρό οι συνεργασίες τόσο με τους σεκιούριτι όσο και με τα συνεργία καθαρισμού και έχουμε αναλάβει και τον δικό τους ρόλο. Το πράγμα ξέφυγε όμως όταν η δουλειά έπεσε κατακόρυφα και από υπάλληλοι σε σούπερ μάρκετ γίναμε καθαρίστριες και μπογιατζήδες. Σου έλεγε ο προϊστάμενος ‘τώρα που δεν έχει δουλειά, δεν παίρνεις το σπρέι να βάψουμε το τοίχο στην αποθήκη ή κάνουμε κάποια μερεμέτια στο πάρκινγκ’. Πρόσφατα έκοψαν και την εταιρεία που υποστήριζε την μηχανοργάνωση αλλά εκεί επειδή είναι τεχνικά θέματα δεν μας έμπλεξαν. Το μόνο που δεν μας είχαν ζητήσει ήταν να κάνουμε τους υδραυλικούς ή τους ηλεκτρολόγους”.
Οι περισσότεροι ακολουθούσαν τις αγγαρείες τύπου στρατού καθώς τους έβγαζε από την πλήξη και τις σκέψεις της επόμενης ημέρας όμως τα άσχημα νέα έφθαναν κάθε μέρα. “Στην αρχή μας έκοψαν το επίδομα γάμου, λίγο μετά το επίδομα ταμειακών λαθών και μόλις χθες μάθαμε ότι μας έκοψαν και την ομαδική ασφάλιση που είχαμε. Τα τελευταία ήταν λεφτά που πληρώναμε εμείς και δεν είχαμε καν ενημέρωση από την διοίκηση για το συνέβη”.
Όσο για την επόμενη μέρα “δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Σχεδόν έχουμε τρελαθεί, μπαίνουμε στο ένα μετά το άλλο site να διαβάσουμε τι γίνεται. Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε λίγα καταλαβαίνουμε, αλλά όποιος έχει μπει στο άρθρο 99 δύσκολα σώθηκε. Τώρα το μόνο που μας μένει είναι να είμαστε ενωμένοι και να αγωνιστούμε”.
Η Κατερίνα που δουλεύει σε ένα Carrefour Express παρεμβαίνει σε ποιο συναισθηματικό τόνο “εμένα αν κλείσει το μαγαζί θα μου λείψουν οι κυρίες της γειτονίας. Ήταν δυο τρεις που ακόμη έρχονταν ακόμη και ας μην έβρισκαν τίποτα να ψωνίσουν. Θα έπαιρναν ένα παγωτό και ας μην ήταν μάρκα για τα εγγόνια τους, απλώς για να μας δουν και να μιλήσουμε λίγο, να ρωτήσουν αν πληρωθήκαμε και πότε θα γεμίσουν τα ράφια γιατί δεν αντέχουν την ανηφόρα για να πάνε στο άλλο σούπερ μάρκετ. Και εμείς τους λέγαμε αυτό που μας έλεγαν. Από Σεπτέμβριο που θα κάνουμε και ανακαίνιση”.
Του Κωστή Χριστοδούλου-www. news247.gr/
2 Σχόλια
Εμπαινα και ψώνιζα στο carefour της Ν Ιωνίας πολύ συχνά. Κάθε 15 ημέρες θα άφηνα στο ταμείο περί τα 180 – 200 ευρώ, και να φανταστείτε είμαι απλός ιδιώτης.Τον τελευταίο 1,5 χρόνο δεν έβρισκα τίποτα στα ράφια του εκτός από εμφιαλωμένο νερό. Δεν πήγα ξανά στο εν λόγω κατάστημα.
Λογικό να μην ξαναπάτε. Παράλογο-φυσικά όχι με ευθύνη σας- να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.