Πάμε σινεμά: Οι ταινίες της εβδομάδας (06-08-2016)

Η ιστορία ενός «καταραμένου» ζευγαριού, ενός πυρακτωμένου ερωτικού πάθους αλλά και ενός ανεξήγητου (ολίγον τι ενοχλητικού) παραλογισμού, είναι το πλαίσιο της ιταλογαλλικής συμπαραγωγής «Storia d’ amore» όπως μεταφράστηκε στη χώρα μας η «Alaska» (Ιταλία / Γαλλία, 2015) του Κλαούντιο Κουπελίνι.
Ένα μάλλον χιλιοειπωμένο θέμα αλλά με πολύ ενδιαφέρον στο πώς ο σκηνοθέτης το χειρίζεται: οι δύο κεντρικοί ήρωες, ο σερβιτόρος Φάουστο (Ελιο Τζερμάνο) και ένα ανερχόμενο μοντέλο στον χώρο της μόδας, η Ναντίν (Αστρίντ Μπερζέ-Φρισμπέ), δεν γίνονται ποτέ έστω και για λίγο συμπαθείς στα μάτια του θεατή. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, τυχαία στην ταράτσα ενός πανάκριβου ξενοδοχείου όπου ο Φάουστο δουλεύει και η Ναντίν δίνει οντισιόν, σου δίνουν και οι δυο την αίσθηση ότι δεν μπορούν με τίποτε να χαρούν τη ζωή τους, ότι ο σκοπός τους είναι η αυτοκαταστροφή, χωρίς καν να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Ατυχήματα, βιαιοπραγίες, φυλακές, λεφτά, επιχειρήσεις με υψηλό ρίσκο είναι στοιχεία που θα δυσκολέψουν τη ζωή τους που διαρκώς λοξοδρομεί παρότι η αγάπη υπάρχει. Η ταινία βρίσκεται τόσο πολύ στην ένταση και οι ήρωες είναι τόσο πολύ ηλεκτρισμένοι που τελικά δεν σε αφήνουν να αφήσεις την ιστορία τους από τα μάτια σου. Βαθμολογία: 3

Η Τίλντα Σουίντον, ο Ρέιφ Φάινς και ο Ματίας Σόναρτς είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν το «διαβολικό τρίο» του ηλιόλουστου ερωτικού δράματος «Κάτω από τον ήλιο» («A bigger splash», Ιταλία, 2015) που σκηνοθέτησε στην Ιταλία ο Λούκα Γκουαντανίνο, δημιουργός του πολύ ανώτερου, μικρού αριστουργήματος «Είμαι ο έρωτας», επίσης με τη Σουίντον. Στο νησί Παντελερία της Σικελίας βρίσκεται απομονωμένη από τον κόσμο μια διάσημη τραγουδίστρια της ροκ (Σουίντον) η οποία έχει χάσει τη φωνή της. Ο πρώην σύντροφος και κάποτε ατζέντης της (Φάινς) έρχεται αναπάντεχα να την επισκεφθεί μαζί με την κόρη του (Ντακότα Φάνινγκ), την ώρα που ο νυν εραστής της (Σόναρτς) βρίσκεται επίσης στο προσκήνιο. Οση μιλιά δεν έχει η τραγουδίστρια άλλο τόσο γλώσσα δεν βάζει μέσα ο πρώην της, ένας εύθυμος τύπος, πλακατζής, αεικίνητος, με ένα τατουάζ σφυροδρέπανο στην καρδιά (χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για έναν από τους πιο πρωτότυπους ρόλους του Φάινς). Ενταση και εδώ, ένας ηλεκτρισμός υπόγειος, μέσα κι έξω από μια πισίνα, σαν να ξέρεις ότι κάτι πολύ κακό θα συμβεί και το μόνο που μένει είναι να δεις το πότε. Κάπως έτσι, αν και με πολύ καλύτερο χειρισμό, κινούνταν και η «Πισίνα» τουΖακ Ντερέ, μια ταινία του 1968 που βασίστηκε στην ίδια ιστορία (του Αλέν Πεζ). Δυστυχώς η ταινία του Κουαντανίνο θυμίζει φτωχό αντίγραφό της. Βαθμολογία: 2

Τι σημαίνει κάθομαι μέσα σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο και έχω την ευθύνη του πατήματος ενός κουμπιού που θα στείλει έναν πύραυλο χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε έναν στόχο τρομοκρατίας όπου θα υπάρξουν φυσικά παράπλευρες απώλειες; Αυτό πάνω-κάτω είναι το ηθικό ερώτημα που τίθεται στην ταινία «Αόρατος εχθρός» («Eye in the sky», Αγγλία, 2015) του Γκάβιν Χουντ.  Πολιτικοί, σύμβουλοι, δικηγόροι και στρατιωτικοί βρίσκονται σε μεγάλο αναβρασμό ενώ παρακολουθούν τα δρώμενα στις οθόνες τους και προσπαθούν να πάρουν μια απόφαση. Συσκέψεις επί συσκέψεων, τηλεφωνήματα επί τηλεφωνημάτων, διαφωνίες επί διαφωνιών, γιατί βεβαίως υπάρχει ο φόβος της έκθεσης και κανείς δεν θέλει την ευθύνη. Η κατάσταση θα γίνει ακόμη πιο έκρυθμη με την εμφάνιση ενός αστάθμητου παράγοντα, ενός κοριτσιού που πουλά ψωμί και έχει στήσει τον πάγκο του πολύ κοντά στον στόχο. Ο μόνος άνθρωπος που θέλει να πράξει άμεσα είναι η διοικητής (Ελεν Μίρεν) της βάσης  απ’ όπου θα ενεργοποιηθεί το χτύπημα (η βάση είναι στο Λονδίνο, ο στόχος στο Ναϊρόμπι της Κένυας). Αλλά χρειάζεται την έγκριση των ανωτέρων, οι οποίοι με τη σειρά τους χρειάζονται την έγκριση άλλων ανωτέρων και άλλων ανωτέρων και πάει λέγοντας. Το ερώτημα παραμένει: Θυσιάζεις ένα παιδάκι για να σώσεις τη ζωή δεκάδων;

Ο κυνισμός των περισσοτέρων από όσους παρακολουθούν τις οθόνες μπαίνει για λίγο στο περιθώριο δίνοντας τη θέση του στην ανθρωπιά και στο συναίσθημα. Ο Γκάβιν Χουντ κλιμακώνει έξυπνα μια ταινία που προσπαθεί να κοιτάξει το καυτό ζήτημά της από όλες τις πλευρές και στο τέλος σε αφήνει παγωμένο, όπως άλλωστε είναι φυσικό να γίνει. Στην ταινία παίζει και ο Αλαν Ρίκμαν που πέθανε εφέτος ξαφνικά. Βαθμολογία: 2

Σε αντίθεση με το «Storia d’ amore», το «Ολοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη» («All roads lead to Rome», ΗΠΑ / Ιταλία, 2016) της Ελα Λεμχάγκεν, που επίσης εκτυλίσσεται στην Ιταλία, είναι μια ανιαρή αισθηματική κομεντί, στην κυριολεξία της πλάκας: η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, που παίζει λες και παραμένει στην εποχή του «Sex and the city», ξαναζεί στην Ιταλία μια ερωτική ιστορία του παρελθόντος της (με τον Ραούλ Μπόβα, που έχει κάτι από τον Φράνκο Νέρο περασμένων εποχών). Μόνο που τώρα είναι μαμά ενός κακομαθημένου κοριτσιού (Ρόουζι Ντέι), το οποίο θα κατηγορηθεί ως… απαγωγέας της μητέρας τού πρώην τής… δικής της μητέρας!
Αυτό σημαίνει μια περιήγηση στις ομορφιές του ιταλικού τοπίου όπου μια κόκκινη cabrio Alpha Romeo αντίκα «καταδιώκεται» από ένα κίτρινο σαραβαλάκι. Κάτι που με τη σειρά του μεταφράζεται σε ανούσιο τουριστικό φιλμάκι το οποίο είδα ως το τέλος για έναν και μόνο λόγο: η «απαχθείσα» παραλίγο πεθερά της Σάρα έχει το πρόσωπο της θεϊκής Κλαούντια Καρντινάλε που και 100 χρόνων θα είναι σε θέση να δίνει κύρος σε μετριότητες. Βαθμολογία: 1 ½

Η αισιοδοξία που προσπαθεί να βγάλει η δραματική κομεντί της Θέα Σάροκ «Πριν έρθεις εσύ» («Me before you», Αγγλία, 2016) γίνεται τόσο εκβιαστικά που δύσκολα πείθει. Προβλέψιμη σε όλα τα στάδιά της, η ταινία περιγράφει την προσπάθεια μιας επαρχιωτοπούλας με κακόγουστο ντύσιμο (Εμίλια Κλαρκ) να προσφέρει χαρά στον παράλυτο από ατύχημα εκατομμυριούχο (Σαμ Κάφλιν). Βαθμολογία: 1 ½