Το ψυχολογικό δράμα «Ξανά από την αρχή» και το πολεμικό δράμα «Ο επαναστάτης» ξεχωρίζουν ανάμεσα στις επτά (!) νέες ταινίες της εβδομάδ
«Ξανά από την αρχή» («Demolition», ΗΠΑ, 2016).
Η σταδιακή ψυχολογική αποσύνθεση και πορεία προς την πλήρη, ολοκληρωτική κατάρρευση ενός ανθρώπου ο οποίος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την τραγωδία που ανέτρεψε πλήρως τη ζωή του είναι το θέμα της ξενέρωτα μεταφρασμένης στα ελληνικά ταινίας του Ζαν Μαρκ Βαλέ «Ξανά από την αρχή» («Demolition», ΗΠΑ, 2016). Ο άνθρωπος αυτός είναι ο Ντέιβις (Τζέικ Τζίλενχααλ), ένας ευπαρουσίαστος, εξαιρετικά ταλαντούχος αλλά ταπεινής καταγωγής νεαρός, παντρεμένος με την κόρη ενός πάμπλουτου επιχειρηματία στον χώρο της τραπεζικής επενδυτικής (Χέδερ Λιντ, Κρις Κούπερ) η οποία έχει σκοτωθεί σε τροχαίο (δεν προδίδω κάτι, συμβαίνει από τα πρώτα λεπτά της ταινίας). Ο κλονισμός του Ντέιβις, που είναι μέτοχος στην επιχείρηση του πεθερού του, αρχίζει να φαίνεται όταν αφηγείται την ιστορία του στο τμήμα παραπόνων για τα αυτόματα μηχανήματα στα νοσοκομεία. Ο αποδέκτης αυτών των γραμμάτων είναι μια γυναίκα που επίσης έχει προβλήματα (Ναόμι Γουότς).
Παρά το δυσάρεστο θέμα της, η ταινία έχει αισιόδοξες διαθέσεις, προσπαθεί να κατανοήσει την κατάσταση του κεντρικού ήρωα ο οποίος παρατηρεί πράγματα που δεν έβλεπε στο παρελθόν, βρίσκει μεταφορές στο καθετί και συμπεριφέρεται αλλόκοτα καταστρέφοντας πράγματα – στο σπίτι του, στη δουλειά του. Ο Ντέιβις αναζητεί τη λύτρωση μέσα από τη διαδικασία της αυτοκαταστροφής και ο Τζέικ Τζίλενχααλ είναι όπως πάντα εντυπωσιακά ακριβής. Ο πόνος του γίνεται πόνος του θεατή, μας ωθεί να ταυτιστούμε πλήρως με την αδιέξοδη κατάστασή του. Μια άκρως συγκινητική και σε τίποτε επιτηδευμένη ταινία που εξετάζει το καίριο ζήτημα της απώλειας με πρωτοτυπία και χωρίς να προδίδει τη σοβαρότητα που του αξίζει. Βαθμολογία: 3
«Ο Επαναστάτης» (Free State of Jones», ΗΠΑ, 2016)
Μια ξεχασμένη ιστορία ανταρσίας σχετική με τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο ξαναβγαίνει στο φως μέσα από μια ταινία διάρκειας 140′, τον «Επαναστάτη» (Free State of Jones», ΗΠΑ, 2016) του Γκάρι Ρος. Ολα ξεκινούν όταν ένας νοσοκόμος των Νοτίων, ο Νιούτον Νάιτ (Μάθιου Μακ Κόναχι), αποφασίζει να εγκαταλείψει το πεδίο της μάχης για να μεταφέρει έναν νεκρό συγγενή του στον τόπο του στον Μισισιπή και να τον θάψει όπως του αξίζει. Η λιποταξία του θα έχει συνέπειες. Επιστρέφοντας πίσω, ο Νάιτ αποφασίζει να παραμείνει στον τόπο του «ιδρύοντας» μια κοινότητα λιποτακτών που εξελίσσεται σε μεγάλο κίνημα ανταρσίας κρυμμένο στους βάλτους του Μισισιπή.
Ενας εμφύλιος μέσα στον εμφύλιο λοιπόν, καθώς μια χούφτα νότιων ανταρτών ήρθε σε σύγκρουση με μεραρχίες και συντάγματα του στρατού τους. Οσο για τον Νάιτ (άλλη μια εξαιρετική δουλειά από τον Μακ Κόναχι) μετατράπηκε σε Ρομπέν των Βάλτων υπερασπιζόμενος και τους μαύρους λιποτάκτες που έχουν τεθεί στο πλευρό του. Το αποτέλεσμα ήταν η ανακήρυξη μιας ελεύθερης Πολιτείας των Ηνωμένων Πολιτειών ονόματι Free State of Jones, αν και η έκβαση των γεγονότων μετά το τέλος του εμφυλίου ήταν απογοητευτική – σαν να μην είχε αλλάξει τίποτε. Ολα αυτά τα γεγονότα συμπυκνώνονται ισορροπημένα στην ταινία, η οποία δεν ξεχνά ποτέ τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της δίνοντας έμφαση στα μικρά επεισόδια του Νάιτ με τους ανθρώπους του αλλά και τον εχθρό. Ωστόσο, η υπο-ιστορία ενός απογόνου του Νάιτ που στη δεκαετία του 1940 δικάστηκε επειδή ενώ είχε μαύρο αίμα παντρεύτηκε λευκή ανήκει στις αδυναμίες της ταινίας.Βαθμολογία: 3
Το Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς» («Bridget Jones’ baby», Αγγλία/ ΗΠΑ, 2016)
Ελάχιστα πράγματα κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στο «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς» («Bridget Jones’ baby», Αγγλία/ ΗΠΑ, 2016) και στις προηγούμενες ταινίες της διάσημης βρετανίδας μπεμπέκας Μπρίτζετ Τζόουνς (Ρενέ Ζελβέγκερ). Με βασική ιδέα ότι στα 43 της η Μπρίτζετ θα γίνει και μητέρα βλέπουμε την Μπρίτζετ να φλερτάρει με τον Πάτρικ Ντέμπσεϊ που είναι ο ένας από τους δύο υποψήφιους πατέρες (εκτός κι αν το σπέρμα ανήκει στον παλιό γνώριμο της Μπρίτζετ, Κόλιν Φερθ), να συγκρούεται με το νέο της αφεντικό (Κέιτ Ο’Φλιν) που θέλει να κάνει την τηλεοπτική εκπομπή της ακόμα πιο «κίτρινη» και να ζητεί τη βοήθεια της Εμα Τόμπσον που κλέβει την παράσταση παίζοντας μια κυνική γιατρό. Τη βλέπουμε σε όλα αυτά και αμέσως την ξεχνάμε… Η σκηνοθεσία είναι της Σάρον Μαγκουάιρ. Βαθμολογία: 1 ½
«Reunion» («10 tears», ΗΠΑ, 2011)
Δεν θα κερδίσετε ούτε και θα χάσετε κάτι (πέρα από την ώρα σας) αν δείτε το «Reunion» («10 tears», ΗΠΑ, 2011) του Τζέιμι Λίντεν. Μια συγκέντρωση παλιών συμμαθητών είναι όλη κι όλη η ταινία, όχι βεβαίως του επιπέδου της αριστουργηματικής «Μεγάλης ανατριχίλας» του Λόρενς Κάσνταν. Ενα βράδυ χύμα από γλυκές και πικρές αναμνήσεις, συνδυασμένες με το παρόν μερικών από τους συνδαιτυμόνες. Αυτό. Υπάρχει μια παλιά, μπερδεμένη ερωτική ιστορία (Τσάνινγκ Τέιτουμ – Ροζάριο Ντόσον), υπάρχει ο τραγουδιστής που έγινε διάσημος (Οσκαρ Αϊζακ), υπάρχει το ντουέτο των nerds (Τζάστον Λονγκ, Μαξ Μινγκέλα) που είναι ικανοί να γεμίσουν μια αυλή με κωλόχαρτα και άλλοι πολλοί χαρακτήρες που περιφέρονται με ένα ποτήρι στο χέρι κάνοντας άλλοι πλάκες και άλλοι όχι. Το αποτέλεσμα είναι χαλαρό μεν αλλά ενίοτε βαρετό, όπως βαρετές ορισμένες φορές καταλήγουν να είναι στ’ αλήθεια όλες αυτές οι συγκεντρώσεις, ιδίως όταν δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος για να γίνουν, όπως συμβαίνει εδώ. Βαθμολογία: 2
«Εγώ και ο Καμίνσκι» («Ich und Kaminski», Γερμανία, 2015)
Αδυνατώ να βρω τον λόγο για τον οποίο η ταινία «Εγώ και ο Καμίνσκι» («Ich und Kaminski», Γερμανία, 2015) γυρίστηκε. Κατά κύριο λόγο το φιλμ του Βόλφγκανγκ Μπέκερ είναι μια συρραφή από ενοχλητικές ανθρώπινες καρικατούρες οι οποίες ανακατεύονται άτσαλα στην εντελώς αδιάφορη υπόθεση της βιογραφίας ενός τυφλού ζωγράφου ονόματι Μάνουελ Καμίνσκι (Γέσπερ Κρίστενσεν), την οποία προσπαθεί να γράψει ένας γερμανός δημοσιογράφος (Ντάνιελ Μπριλ) που συμπεριφέρεται σαν τρόφιμος ψυχιατρείου. Η ταινία που στηρίζεται στο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Κέλμαν (εκδόσεις Καστανιώτη) θα μπορούσε να έχει αξία αν ο Μπέκερ, δημιουργός του κλασικού πλέον «Goodbye Lenin!», έδινε μεγαλύτερη σημασία στην παράξενη σχέση εμπορίου – Τέχνης και λιγότερη (αν όχι καθόλου) στις γραφικότητες. Βαθμολογία: 1
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Η απώλεια είναι το θέμα και της ταινίας «Βασίλισσα της Γης» («Queen of the earth», ΗΠΑ, 2015) του Αλεξ Ρος Πέρι, στης οποίας την παραγωγή έχει αναμειχθεί και η ελληνική εταιρία Faliro House. Η Ελίζαμπεθ Μος υποδύεται την κοπέλα που «καταδιώκεται» από το φάντασμα του πατέρα της ο οποίος πέθανε προσφάτως. Θα αναζητήσει την ηρεμία στο εξοχικό σπίτι μιας φίλης της (Κάθριν Γουότερστον), η οποία όμως έχει επίσης προβλήματα…Ευπρόσωπη γυναικεία ταινία «δωματίου» από έναν καλό «μαθητή» του Τζον Κασαβέτις.
Βαθμολογία: 2 ½
Στην παιδική ταινία «Εννέα ζωές» («Nine lives», ΗΠΑ, 2016) του Μπάρι Σόνενφελνττο το πνεύμα ενός κυνικού επιχειρηματία (Κέβιν Σπέισι) μπαίνει στο σώμα της γάτας που έχει αγοράσει για την κόρη του. Οι καλύτερες σκηνές της ταινίας αφορούν φυσικά τη γάτα που συμπεριφέρεται το ίδιο άσχημα όπως το αφεντικό της κάνοντας τεράστιες ζημιές ενώ προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της συζύγου του Σπέισι (Τζένιφερ Γκάρνερ). Ομως η ταινία δεν είναι τόσο αστεία όσο περιμένεις να είναι, ενώ ο ρόλος του Κρίστοφερ Γουόκεν που υποδύεται έναν γητευτή γατών είναι (δυστυχώς) λίγος. Βαθμολογία: 1 ½
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός Κινηματογράφου στο http://www.tovima.gr/
