Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι ή Τουρκοβούνια,η άλλη όψη…

Όχι, τα κτήρια δεν βρίσκονται απλώς σε κακή κατάσταση. Καταρρέουν, πέφτουν και σε πλακώνουν. Τα πορτοπαράθυρα λείπουν, τα θεμέλια έχουν αποσαθρωθεί και κάποιες στέγες έχουν αγκαλιαστεί με τα δάπεδα και τα ξερόχορτα.

Το μπετόν, το ελενίτ και το τσιμέντο εναλλάσσονται σε αυτές τις γνώριμες νεοελληνικές τους συνθέσεις -που δηλαδής σκέφτεσαι ότι πρέπει να καταβάλει κανείς μεγάλη προσπάθεια για να σιάξει κάτι τόσο άσχημο καταμεσίς των πεύκων.

Εντάξει, βρίσκεις και κάποια κτήρια που υπό άλλες συνθήκες ίσως και να σου ήταν πιο συμπαθητικά. Αλλά που υπό την παρούσα κατάσταση, τρέμεις πως κατοικούνται τα βράδια από τίποτις συμμορίες, αλητείες ή μεταφυσικά φαινόμενα μη-χειρότερα.

Και μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει, αλλά θα σου το αποκαλύψω εγώ: ετούτος ο λόφος είναι ο υψηλότερος του λεκανοπεδίου της Αττικής και υπήρξαν καιροί και εποχές που ήταν καταπράσινος και ειδυλλιακός.

Αν ήσουν αρχαίος ας πούμε, ένας Εμπεδοκλής, ένας Αριστομένης, ένας Παρμενίωνας και ήθελες να ξεμοναχιάσεις την καλή σου, μία Μελπομένη, μία Θέκλα, μία Ευμορφία, τότες μία από τις πιο θελκτικές επιλογές σου ήτανε να τη φέρεις για περίπατο εδώ.

Μα για να θαυμάσετε το ξόανο του Αγχεσμίου Διός που ήταν στημένο κάπου σε αυτήν την πλαγιά, φυσικά! Εντάξει και για να σουρτουκέψετε τα πιτσουνάκια και να κάμετε τους ασπασμούς σας. Βεβαίως, είχε το μέρος και τους κινδύνους του. Αγρίμια, ανέμους, κακοποιά στοιχεία. Όχι ναρκομανείς ντε! Αλλά επικίνδυνους ληστές που κρύβονταν στις σπηλιές της περιοχής και καραδοκούσαν να σου υφαρπάξουν τον οβολό σου, το καλό σου το χιτώνιο ή τις χρυσαφένιες σου πόρπες.

Και μπορεί το μέρος να είχε προδιάθεση στην ανομία από αρχαιοτάτων, αλλά φαντάζομαι ότι ο αρχαίος δεν έκαμε τον κόπο να ανέβει ως εδώ απάνου για να πετάξει τις υδρίες του και τ’αποφάγια από το κρεάδιον μόσχου και την όρνιθα ψητή που περιδρόμιασε στο χθεσινό συμπόσιο.  Μήτε έπαιρνε το σπρέι και έγραφε αντικαθεστωτικά συνθήματα κατά του Περικλέως βεβαίως-βεβαίως. Διότι ο νεοέλληνας, το κάμει ωραιότατα!

Κάθε φορά που ανεβαίνω ως εδώ και κοιτάζω το τοπίο ή τρυπώνω το βλέμμα μου μέσα στα κτήρια, με πιάνει η ψυχή μου. Όλα ρημαγμένα και σπασμένα.

Όλα ένας καμβάς για την εκδήλωση της αλητείας και της βαρβαρότητάς μας. Μία κατάντια στην οποία έχουμε πλέον εθιστεί και δεν μας κάμει ουδεμία εντύπωση. Διότι τη συναντάμε πλέον συνεχώς στην καθημερινότητά μας και έχουμε βυθιστεί στο βούρκο της.

Αλλά που -κάποιους τουλάχιστον εξ ημών- συνεχίζει να μας πληγώνει και να μας προκαλεί αποστροφή. Και θλίψη. Και απόγνωση.

Τη βλέπω την απορία στα μάτια σου τόσην ώρα: γιατί ήρθαμε ως εδώ απάνου; Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτό το μέρος είναι τόσο οικτρή που θάπρεπε κανείς να το αποφεύγει και να το διαγράφει από τη μνήμη και το οπτικό του πεδίο. Όπως κάμουν οι εκατομμύρια Αθηναίοι που μένουν ή περνούν από δίπλα του.

Έχουμε πολύ συγκεκριμένο λόγο που ήρθαμε ως εδώ απάνου. Για να διαπιστώσουμε ξανά. Και ξανά και ξανά. Πως η αποτυχία μας είναι παταγώδης. Πως η κρίση είναι ολόδική μας και μας αξίζει.

Τώρα εσύ θα μου πεις “ψιλά γράμματα, ρε πτηνό!” Εδώ δεν μπορούμε ως κοινωνία και ως κράτος να συντηρήσουμε ενάμιση πάρκο στην Αθήνα (και αναφέρομαι στο κατεστραμμένο πλέον Πεδίον του Άρεως και στο αξιοθρήνητο Πάρκο Τρίτση) κι έρχεσαι εσύ να μου συζητάς για μέρη σαν τα Τουρκοβούνια;

Ε λοιπόν ναι, εγώ θα συνεχίσω να σου ομιλώ για μέρη σαν τα Τουρκοβούνια. Διότι γνωρίζω μεν καλά τη συλλογική μας απρονοησία και την κρατική αναλγησία και δεν τρέφω αυταπάτες, αλλά υπάρχουν πράγματα που με ξεπερνούν. Όπως το να μιλάς για το Ελληνικό και να πανηγυρίζεις που βρέθηκε επιτέλους μία έκταση για να σιάξεις μητροπολιτικό πάρκο σε μία πόλη που πράγματι στερείται σκανδαλωδώς πρασίνου και την ίδια στιγμή εν τω μέσω της ίδιας πόλης, να έχεις ένα χώρο πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων που είναι ρημαγμένος, ξεχασμένος και αναξιοποίητος.