Πάμε σινεμά (Οι ταινίες της εβδομάδας 8-4-2017)

Η προσπάθεια ενός ψυχιάτρου (Ερικ Μπάνα) να «διεισδύσει» στον εσωτερικό κόσμο μιας ηλικιωμένης τροφίμου ψυχιατρικής κλινικής (Βανέσα Ρεντγκρέιβ) προκειμένου να την καταλάβει καλύτερα συνδυάζεται αρμονικά με το παρελθόν της, όπου η ίδια ηρωίδα με τη μορφή της Ρούνεϊ Μάρα πολιορκείται από διάφορους άνδρες, μάχεται για εκείνον με τον οποίο είναι ερωτευμένη και αντιστέκεται με πυγμή εναντίον των προκαταλήψεων του ιρλανδέζικου χωριού στο οποίο ζει.

Ολα αυτά σε ένα ακαδημαϊκό μελόδραμα της παλαιάς, επιτυχημένης συνταγής, με την υπογραφή ενός εξαιρετικού επαγγελματία σκηνοθέτη Τζιμ Σέρινταν («Εις το όνομα του πατρός»), ο οποίος ακολουθεί πιστά της σελίδες του βραβευμένου με Μπούκερ μπεστ σέλερ του Σεμπάτσιαν Μπάρι στο οποίο το σενάριο είναι βασισμένο και υποστηρίζεται από ένα έκτακτο καστ σε μοιρασμένους ρόλους (με τη Μάρα να έχει τη μερίδα του λέοντος και τη Ρεντγκρέιβ να κλέβει άνετα την παράσταση).

Με άλλα λόγια, μια άρτια φτιαγμένη ταινία που ξέρει ακριβώς τι θέλει και βρίσκει τον στόχο της χωρίς ποτέ να σε προσβάλλει, ούτε όμως και να σε ενθουσιάζει. Προβλέπω ότι μπορεί να βρει το κοινό της ιδίως στην εποχή που προβάλλεται.

Μια εύπεπτη ιστορία πολέμου, έρωτα και κινηματογράφου, με κεντρική ηρωίδα μια φέρελπι σεναριογράφο (Τζέμα Αθερτον) που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προσλαμβάνεται στο Τμήμα Κινηματογραφίας του υπουργείου Ενημέρωσης της Μεγάλης Βρετανίας και προσπαθεί να συνδράμει στη συγγραφή μιας προπαγανδιστικής ταινίας, από αυτές που γυρίζονταν τότε για την αναπτέρωση του ηθικού των βρετανών πολιτών.

«Γνησιότητα και αισιοδοξία» είναι το σύνθημα που κυριαρχεί εκεί, όμως όλα έχουν τελικά το τίμημά τους. Χωρίς να είναι κάτι το σπουδαίο, η ταινία της Δανής Λόνε Σέρφιγκ παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, η χάρη της βρίσκεται στις αλλόκοτες καταστάσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου και αργότερα των γυρισμάτων. Είναι καταστάσεις οι οποίες ισορροπούν ευέλικτα ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα, με κυρίαρχη μορφή εκείνη του Μπιλ Νάι στον ρόλο του παρακμασμένου πρώην αστέρα ο οποίος δεν έχει χάσει ρανίδα από τον ναρκισσισμό του και φυσικά έχει τις καλύτερες ατάκες της ταινίας.

Ευπρόσδεκτο «άρωμα» από γαλλικές αστυνομικές ταινίες του Ζαν Πιερ Μελβίλ (κυρίως τον «Κόκκινο κύκλο») αλλά και από την αριστουργηματική «Ενταση» του Μάικλ Μαν σε αυτή τη σφιχτοδεμένη, λιτή και (προς τιμήν της) σύντομη σε διάρκεια περιπέτεια του Ζιλιέν Λεκλέρκ που εστιάζει στη δράση μιας πολύ καλά οργανωμένης σπείρας ληστών του Παρισιού. Η σπείρα που διοικείται από έναν ολιγομίλητο Αλγερινό (εξαιρετική «ζεν» μορφή ο Σαμί Μπουαγιλά) προσπαθεί να λειτουργεί σαν οικογένεια, μέχρι που φυσικά κάτι στραβώνει.

Ο Λεκλέρκ έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη «χορογραφία» των σκηνών δράσης στον δρόμο αλλά και (χωρίς πολλά λόγια) στην ψυχολογική εμβάθυνση των ηρώων που αμέσως καταλαβαίνουμε «τι καπνό φουμάρει ο καθένας». Αν υπάρχει ένα μείον εδώ είναι ότι λείπει το στοιχείο του απρόβλεπτου, πάνω-κάτω καταλαβαίνεις τι πρόκειται να συμβεί. Αλλά συγχρόνως τα πάντα λειτουργούν ικανοποιητικά σαν μια καλοκουρδισμένη ψυχαγωγική μηχανή που βεβαίως αφήνει μια βαθιά γεύση πίκρας στο τέλος, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις ταινίες.

Δεν ξέρω αν ήταν οι ομορφιές της Πάτμου που κυρίως με συνεπήραν ενώ παρακολουθούσα την πρώτη μυθοπλασία μεγάλου μήκους της Αντζελας Ισμαήλου, ή αν ήταν το ίδιο το θέμα που η σκηνοθέτρια διαχειρίζεται με ευαισθησία και ειλικρίνεια. Ισως να ήταν ένας συνδυασμός και των δύο. Οπως και να έχει, η «Πόλη της σιωπής» μού κράτησε καλή συντροφιά ως το τέλος, παρά τις διαφωνίες μου σε ορισμένα σημεία που αφορούν κυρίως την οικονομία της δραματουργίας η οποία αφορά την απομόνωση μιας γυναίκας που δεν πιστεύει πλέον σε τίποτε (Ισμαήλου) σε ένα νησί, όπου αναζητεί τον εαυτό της. Την περιστοιχίζουν διάφοροι άνθρωποι, ένα ζευγάρι Βρετανών που ζει στην Πάτμο επί 30 χρόνια (Σάρα Μάιλς, Μπέρναρντ Χιλ) και δύο άνδρες που την «κοιτάζουν διαφορετικά»: ένας ιερέας που κουβαλά τον δικό του σταυρό (ο καναδός ηθοποιός Σον Μπένσον) και ένας λατίνος ζωγράφος (ο βενεζουελανός ηθοποιός Ερικ Γουίλντπρετ), εξίσου ταλαιπωρημένος από τη ζωή του. Βασανισμένες ψυχές, κουρασμένες από το βαρύ φορτίο του παρελθόντος τους, βρίσκουν θαλπωρή στην ησυχία και στη γαλήνη της φύσης, σε αυτή την  καλοπροαίρετη, γλυκιά άσκηση πάνω στη «σύγκρουση» μεταφυσικής – υπαρξισμού.

Η επιστροφή μιας γυναίκας (Αν Χάθαγουεϊ) στον γενέθλιο τόπο της συνδυάζεται με την εμφάνιση ενός τέρατος στυλ Γκοτζίλα στην Κορέα που επηρεάζει τη ζωή της – εκτός βέβαια αν όλα αυτά βρίσκονται στη φαντασία της. Αδύνατον να περιγραφεί με λέξεις η colossal ανοησία μιας ταινίας που απειλεί σοβαρά τη νοημοσύνη μας, πάσχουσας καθώς είναι από κρίση ταυτότητας, ανυπαρξία ρυθμού, ηλιθιότητα σεναρίου, κακές ερμηνείες, ακόμα και κακές κομμώσεις. Μια μείξη κινηματογραφικών ειδών που ολοφάνερα όχι μόνο δεν λειτουργεί υπέρ της ταινίας αλλά τελικά εναντίον της. Ο ορισμός του φιάσκου, όποιες και να ήταν οι προθέσεις των δημιουργών (συμπρωταγωνιστούν οι Τζέισον Σουντέικις, Οστιν Στόουελ, Τιμ Μπλέικ Νέλσον, Νταν Στίβενς).

¢ Ο «Αρχηγός από κούνια» («Boss baby», HΠΑ, 2017) του Τομ Μακ Γκραθ είναι το τελευταίο επίτευγμα κινουμένων σχεδίων της Dreamworks και πραγματεύεται τα πάνω κάτω που θα φέρει η άφιξη ενός παιδιού σε μια οικογένεια.

Βαθμολογία: 2

Η ταινία προβάλλεται σε 59 αίθουσες σε όλο το πανελλήνιο

¢ Το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Πεθαίνοντας στο γέλιο» αφηγείται τέσσερις ιστορίες με θέμα το χιούμορ σαν όπλο για πολιτική δράση.

Βαθμολογία: –