Πάμε σινεμά (Οι ταινίες της εβδομάδας (29-4-2017)

Στην τελευταία ταινία του Μάρκο Μπελόκιο, το βλέμμα του κεντρικού ήρωα Μάσιμο (Βαλέριο Μαστραντρέα) δίνει τον τόνο της: είναι βλέμμα που κρύβει βαθιά θλίψη, παράπονο, ίσως ενοχή, σίγουρα μελαγχολία. Δίνει την εντύπωση ότι κάτι απασχολεί διαρκώς τον Μάσιμο παρότι την ίδια ώρα η δημοσιογραφική καριέρα του ακολουθεί τον δρόμο της επιτυχίας. Γιατί όμως δεν μπορεί να τη χαρεί;

Αμυδρώς βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Μάσιμο Γκραμελίνι που έγινε μπεστ σέλερ στην Ιταλία, η ιστορία που εδώ αφηγείται ο σπουδαίος ιταλός σκηνοθέτης δεν έχει εύκολες απαντήσεις, κάτι που τα τελευταία χρόνια χαρακτηρίζει γενικότερα τις ταινίες του (η αμέσως προηγούμενή του «Αίμα από το αίμα μου» προβάλλεται στις αίθουσες από την περασμένη Πέμπτη).

Με τον σαφώς ειρωνικό τίτλο «Ονειρα γλυκά», η ταινία είναι ένα μυστηριώδες, υποβλητικό και πάρα πολύ ατμοσφαιρικό ψυχολογικό δράμα που μέσα από την ιστορία μιας τραγωδίας σχετικής με την απώλεια μιας μητέρας μιλάει για τα στίγματα της παιδικής ηλικίας που μπορούν όχι απλώς να ορίσουν τη ζωή μας αλλά και να τη στοιχειώσουν για πάντα. Κατά μία έννοια κάποιοι θα νιώσουν εξίσου στοιχειωμένοι μετά τη θέαση αυτής της ταινίας, ίσως επειδή ο Μπελόκιο δεν επιλέγει την εύκολη λύση της δραματουργικής λύτρωσης παρά αφήνει (όπως επίσης συνηθίζει) τον καθένα μας να βγάλει τα συμπεράσματά του. Βαθμολογία: 3 ½

Η «Κυνηγός με τον αετό» («The Eagle Huntress», ΗΠΑ/Αγγγλία/Μογγολία, 2016) είναι κατ’ αρχάς μια ταινία που οφείλει τη δημιουργία της στο Facebook: αυτό έγινε όταν ο ισραηλινός φωτογράφος Ασέρ Σουιντένσκι ανάρτησε την αγγελία για τη δημιουργία μιας ταινίας για την «τελευταία κυνηγό με αετό στη Δυτική Μογγολία», την Aϊσολπάν Νουργκαΐβ, την οποία είχε ήδη φωτογραφίσει μαζί με τον «σύντροφο» αετό της.

Τη δύσκολη αποστολή για τη σκηνοθεσία μιας ταινίας για την Αϊσολπάν ανέλαβε ο Γερμανός Οτο Μπελ και το διάρκειας 87′ φιλμ που βλέπουμε από σήμερα στις αίθουσες είναι ένα σπάνιας ομορφιάς ταξίδι στην εξωτική χώρα, το οποίο όμως δεν στοχεύει στην εξωτική ομορφιά. Αντιθέτως, η πραγματική μαγεία της ταινίας είναι εσωτερική και αφορά την επιθυμία να γίνει πραγματικότητα ένα όνειρο – αυτό που ήθελε πάντα η ηρωίδα. Οχι ακριβώς μυθοπλασία, ούτε όμως και ντοκιμαντέρ, η ταινία που χρειάστηκε δυόμισι χρόνια για να ολοκληρωθούν τα γυρίσματά της, συχνά κάτω από πολύ δύσκολες καιρικές συνθήκες, μπορεί τελικά να σε μαγέψει με την ευλαβική αντιμετώπιση πάνω στα ήθη και στα έθιμα ενός λαού πολύ μακρινού από τον δυτικό πολιτισμό. Βαθμολογία: 3

Η ανίχνευση που ένας νεαρός οπτικός από την Ινδονησία κάνει προκειμένου να βρει τους υπαίτιους για μια τραγωδία της ζωής του είναι το θέμα του ντοκιμαντέρ «Η ματιά της σιωπής» («The look of silence», διεθνής συμπαραγωγή, 2014) που γύρισε ο Αμερικανός Τζόσουα Οπενχάιμερ στην Ινδονησία. Ο νεαρός μαθαίνει ότι οι δολοφόνοι του αδελφού του εξακολουθούν να έχουν εξουσία και κατοικούν μόλις μερικούς δρόμους πιο κάτω από το σπίτι του. Το πώς ο Οπενχάιμερ κατάφερε να τους πείσει όχι απλώς να μιλήσουν μπροστά στην κάμερα προς τον οφθαλμίατρο αλλά να παραδεχθούν, αμετανόητοι, τις απίστευτες φρικαλεότητες που έκαναν, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, μπορεί μόνον να ειδωθεί. Σημασία έχει όμως ότι ούτε η οργή είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αναζητεί το δίκιο του, είναι των ενόχων που τον βρίζουν και τον απειλούν ενώ εκείνος στέκεται απέναντί τους με αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι το επίτευγμα του ντοκιμαντέρ που καταγράφει ωμά τη συνάντηση χωρίς να ενδιαφέρεται για την ανάδειξη της αλήθειας ούτε για τη συμφιλίωση. Είναι απλώς η συνάντηση των δολοφόνων με τον συγγενή του θύματος. Και ό,τι προκύψει σε αυτή τη γενναία δουλειά που δικαίως κατάφερε να φτάσει ως και στις υποψηφιότητες για το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. Βαθμολογία: 3 ½

«Μέρα των ηρώων» («Patriot’s day». ΗΠΑ, 2016)

 

Η αναπαράσταση των τραγικών γεγονότων που έλαβαν χώρα το 2013 στη Βοστώνη, όταν κατά τη διάρκεια του μαραθωνίου της Ημέρας του Πατριώτη η πόλη βρέθηκε σε κίνδυνο από τις βομβιστικές ενέργειες μουσουλμάνων τρομοκρατών, αναπαραστώνται με πάθος και δύναμη από τον Πίτερ Μπεργκ στη «Μέρα των ηρώων» («Patriot’s day». ΗΠΑ, 2016). Πυλώνες της ταινίας οι άνθρωποι που έπαιξαν ρόλο στην ιστορία· οι ίδιοι οι τρομοκράτες αλλά και όσοι βοήθησαν στη σύλληψη ή εξόντωσή τους. Οχι μόνον αστυνομικοί ή πράκτορες του FBI αλλά και απλοί πολίτες που ρίσκαραν τη ζωή τους προκειμένου να πράξουν σωστά το καθήκον τους. Ενας αστυνομικός με τραυματισμένο πόδι, ένας άλλος αστυνομικός μανιώδης καπνιστής (Τζ. Κ. Σίμονς), ένας νεαρός Κινέζος του οποίου το αυτοκίνητο οι τρομοκράτες έκλεψαν με τον ίδιο μέσα (Τζίμι Ο. Γιανγκ), ένας συνταξιούχος που αντιλήφθηκε κινήσεις έξω από το σπίτι του. Πρόθεση αυτής της παραγωγής είναι να δείξει ότι μόνο με την ομαδικότητα και την εστίαση στον στόχο μπορεί μια τόσο δύσκολη δουλειά να φέρει άμεσα αποτελέσματα. Με απόλυτη σκηνοθετική αυτοπεποίθηση ο Μπεργκ στήνει μια κατάσταση πολεμικού χάους μέσα σε μια μεγάλη πόλη (κλίνει προς τη μεριά τέτοιων θεμάτων αν θυμηθούμε το «Deepwater horizon»), με τις κάμερες να στριφογυρίζουν σαν αφρικανικές μύγες «συλλαμβάνοντας» κάθε δευτερόλεπτο δράσης. Και όλα τα δευτερόλεπτα δείχνουν απαραίτητα παρότι η διάρκεια της ταινίας ξεπερνά τις δύο ώρες. Βαθμολογία: 3

Στην περιπέτεια θρίλερ «Διπλή εκδίκηση» («Revenger», ΗΠΑ, 2017), μια επιστροφή του βετεράνου αμερικανού σκηνοθέτη Γουόλτερ Χιλ, η Μισέλ Ροντρίγκεζ υποδύεται τον πληρωμένο εκτελεστή που του άλλαξαν φύλο χωρίς να το γνωρίζει προκειμένου να τον εκδικηθούν. Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της ευφυούς πλαστικής χειρουργού που κρατείται σε ψυχιατρικό ίδρυμα και φέρει τη μορφή της Σιγκούρνεϊ Γουίβερ; Η απάντηση δεν είναι και τόσο καλά κρυμμένη σε τούτο το χαριτωμένο, εύπεπτο, πλην ασήμαντο b movie, στο οποίο δυστυχώς δεν διακρίναμε το στακάτο στίγμα του πάλαι ποτέ σκηνοθέτη ταινιών όπως ο «Ασύλληπτος οδηγός του Σαν Φρανσίσκο», «Οι μαχητές» και «Οι καβαλάρηδες με τη μεγάλη σκιά». Βαθμολογία: 2 1/2