Πάμε σινεμά; Οι ταινίες της εβδομάδας (27-5-2017)

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «Το δείπνο» του Χέρμαν Κοχ στην Ελλάδα, όμως η ομότιτλη ταινία του Ορεν Μόβερμαν που προβάλλεται από την Πέμπτη βρίσκεται αρκετά σκαλιά ψηλότερα από την προπέρσινη ιταλική ταινία του Ιβάνο ντι Ματέο «Τα δικά μας παιδιά» (2014). Αμερικανική εκδοχή ενός ολλανδικού μυθιστορήματος με παγκόσμια απήχηση (διεθνές μπεστ σέλερ) το «Δείπνο» («The dinner», ΗΠΑ, 2017) μιλά για τη δυσκολία (ή την παντελή έλλειψη) επικοινωνίας ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά τους στην εποχή του Internet, των κινητών τηλεφώνων, της αφασίας.

Η πολύ σκληρή κατά βάθος ιστορία «ξεδιπλώνεται» με ήπιο, πολιτισμένο τρόπο κατά τη διάρκεια ενός δείπνου σε εστιατόριο υπερπολυτελείας (ο χώρος του εστιατορίου είναι από μόνος του ένας ακόμα πρωταγωνιστής). Δύο αδέλφια, ο ένας καταξιωμένος πολιτικός με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του (Ρίτσαρντ Γκιρ), ο άλλος ιστορικός με πολλά συμπλέγματα (Στιβ Κούγκαν), έχουν συναντηθεί για φαγητό με τις γυναίκες τους (Λόρα Λίνεϊ, Ρεμπέκα Χολ). Οσο όμως η ώρα περνά, γίνεται αντιληπτό ότι ο πραγματικός λόγος της συνάντησης δεν είναι κοινωνικός αλλά μια ανομολόγητα εγκληματική πράξη που διέπραξαν τα δύο παιδιά τους. Και το ερώτημα είναι πώς θα τη διαχειριστούν.

Ο Μόβερμαν κτίζει την ιστορία αργά και μεθοδικά. Παρότι κάποια φλασμπάκ του θα μπορούσε να λείπουν, παρέχει με υπομονή τις πληροφορίες στον θεατή και με διακριτικότητα σχολιάζει πολύ δυσάρεστες καταστάσεις που σου προκαλούν το λιγότερο αμηχανία. Οσο νόστιμα δείχνουν τα πιάτα του δείπνου, το περιεχόμενο των οποίων αναλύει με σχολαστική ακρίβεια ο μετρ ντ’ οτέλ (Mάικλ Τσέρνους) στη μόνη ανάσα χιούμορ της ταινίας, τόσο πικρή είναι η γεύση της αλήθειας που μας μένει στο τέλος.  Βαθμολογία: 3

Η ικανότητα της Ιζαμπέλ Ιπέρ να απογειώνει ακόμα και τις πιο μικρές, ασήμαντες ιστορίες έχει φανεί πολλές φορές στο σινεμά με πιο κοντινό παράδειγμα το «Μέλλον» (2016). Το «Σουβενίρ» («Souvenir», Γαλλία/Βέλγιο, 2016) του Μπαβό Ντεφούρν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία ταινιών και το γεγονός ότι εδώ η Ιπέρ τραγουδά ανήκει στα συν της αφού ακόμα και σε αυτό είναι πολύ καλή. Στον ρόλο μιας παλιάς δόξας του ποπ τραγουδιού, που ποτέ δεν βρήκε την εκτίμηση που της άξιζε, η Ιπέρ πετυχαίνει μια ερμηνεία που μπορεί να σε σκλαβώσει την ώρα που ως σύνολο το «Souvenir» αναδίδει μια γλυκιά νοσταλγία που, αν μη τι άλλο, συγκινεί. Παρακολουθούμε την προσπάθεια ενός νεαρού θαυμαστή της (Καβέν Αζαΐς) να την οδηγήσει και πάλι στη σκηνή, και παράλληλα το φλερτ που αναπτύσσεται ανάμεσά τους. Η Ιπέρ παίζει όπως πάντα με τρομερή σιγουριά και αυτοπεποίθηση ενώ ακόμη μία φορά εντυπωσιάζεσαι από την καλοδιατηρημένη εικόνα της αφού θυμίζει το πολύ 45άρα και όχι γυναίκα 63 ετών, όσο δηλαδή είναι. Βαθμολογία: 3

Με την ταινία «Πολίνα: Ο χορός είναι η ζωή μου» («Paulina», Ρωσία, 2016), ο διάσημος χορογράφος Ανζελίν Πρελζοκάζ και η σύζυγός του σκηνοθέτρια-σεναριογράφος Βαλερί Μουλέρ συνυπογράφουν ένα έξυπνο «εφηβικό φιλμ χορού» που πετυχαίνει στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τα κλισέ μέσα από την ιστορία μιας έφηβης, της Πολίνα (Αναστασία Σέβτσοβα), η οποία αρνείται τον δρόμο της δόξας που της προσφέρουν τα μπαλέτα Μπαλσόι και ακολουθεί τον δρόμο του ονείρου με τον μοντέρνο χορό που την εκφράζει περισσότερο. Η πορεία αυτής της κοπέλας, από τη Μόσχα μέχρι την Ευρώπη, είναι προσεκτικά δομημένη έτσι ώστε το ενδιαφέρον σου να ανανεώνεται διαρκώς την ώρα που ορισμένα σημεία της είναι πολύ δυνατά, όπως για παράδειγμα το κομμάτι με τη Ζιλιέτ Μπινός στον ρόλο μιας χοροδιδασκάλισσας. Συμπρωταγωνιστεί ο πολύ καλός ρώσος ηθοποιός Αλεκσέι Γκούσκοβ που υποδύεται τον πρώτο δάσκαλο της Πολίνα. Βαθμολογία: 3

Ακόμα ένα ελκυστικό γυναικείο πορτρέτο γι’ αυτή την εβδομάδα στη βραζιλιάνικη ταινία «Aquarius» (Γαλλία/Βραζιλία, 2016) του Kλέμπερ Μεντόζα Φίλο. Μούσα του σκηνοθέτη εδώ, ένας ζωντανός θρύλος, η Σόνια Μπράγκα, μια από τις ομορφότερες βραζιλιάνες ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ από το σελιλόιντ. Μοιρασμένη σε κεφάλαια διαφορετικών χρονικών περιόδων, η ταινία εξετάζει με ευαισθησία την πορεία στη ζωή μιας όμορφης γυναίκας που έχει δεχθεί αρκετά «χαστούκια» αλλά χάρη στο σθένος, στην υπομονή, στο κουράγιο και στο ταμπεραμέντο της δεν κατέθεσε ποτέ τα όπλα. Τελευταίο μέτωπο, η πίεση που δέχεται να πουλήσει το διαμέρισμά της έναντι μεγάλου χρηματικού ποσού, κάτι που δεν θέλει να κάνει βάζοντας το συναίσθημα πάνω από το χρήμα. Αυστηρή αλλά και ρομαντική, σκληρή αλλά και τρυφερή σαν πέταλο λουλουδιού, αυτή η γυναίκα σε κερδίζει γιατί αποδεικνύει εμπράκτως ότι η καθαρή συνείδηση δεν φοβάται ποτέ να σηκώσει κεφάλι μπροστά στο ξεπούλημα χωρίς να φοβηθεί το τίμημα. Βαθμολογία: 3

Oύτε που τον ήξερα τον πυγμάχο Τσακ Ουέπνερ, για να μην αναφερθώ στο ότι η ιστορία του ήταν εκείνη που ενέπνευσε τον Σιλβέστερ Σταλόνε στην ταινία «Ρόκι». Και όμως, αυτό το ρεμάλι της πυγμαχίας και των μπαρ, ένας γεννημένος χαμένος, ο ορισμός του αυτοκαταστροφικού και όχι μόνο των ρινγκ (τόλμησε να τα βάλει με τον Μοχάμεντ Αλι για να φάει το ξύλο της ζωής του), υπήρξε χωρίς να το καταλάβει η πηγή έμπνευσης για μια από τις πιο διάσημες ιστορίες πυγμαχίας του κινηματογράφου. Στην ταινία «Chuck: η ιστορία του πραγματικού Rocky Balboa» («The bleeder», ΗΠΑ, 2017) ο σκηνοθέτης Φιλίπ Φαλαρντό κάνει γνωστή την ιστορία του αντιμετωπίζοντας τον Ουέπνερ με συμπάθεια, παρότι παρουσιάζει σε όλο τους το μεγαλείο τα τρομερά συμπλέγματα και ελαττώματά του. Αλκοολικός, γυναικάς, κάκιστος πατέρας, επιρρεπής στα ναρκωτικά και αδιάφορος για όλους πλην του εαυτού του. Ο Λιβ Σράιμπερ που τον υποδύεται βρίσκεται σε πολύ καλή φόρμα, γι’ αυτό και πετυχαίνει έναν από τους καλύτερους κινηματογραφικούς ρόλους του. Βαθμολογία: 3

Μια ακόμη επιστροφή του Τζόνι Ντεπ στον διασημότερο ήρωα της φιλμογραφίας του, τον πειρατή-φάντασμα Τζακ Σπάροου στην ταινία «Πειρατές της Καραϊβικής: Η εκδίκηση του Σαλαζάρ» (ΗΠΑ, 2017), δεν μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από αυτό που πρόσφεραν οι προηγούμενες τέσσερις ταινίες της σειράς. Πληθωρική, φαντασμαγορική, με μερικές πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές (όπως η τέλεια χορογραφημένη σκηνή της παραλίγο εκτέλεσης του Σπάροου) αλλά και εξαντλητικά θορυβώδης, αφήνει τη γεύση του ξαναζεσταμένου φαγητού, διότι αυτό είναι. Η μόνη νότα διαφορετικότητας στην ταινία είναι η κωμική αλλά και σιχαμένη εικόνα του Χαβιέρ Μπαρδέμ στον ρόλο ενός πειρατή-ζόμπι που θέλει να εκδικηθεί τον Σπάροου (προβάλλεται σε 2D και 3D σε παραπάνω από 180 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα). Βαθμολογία: 2

«Στην παγίδα του νόμου» («Down by law», ΗΠΑ, 1984) του Τζιμ Τζάρμους. Οι χαριτωμένες περιπέτειες τριών περιθωριακών τύπων (Ρομπέρτο Μπενίνι, Τζον Λούρι, Τομ Γουέιτς) στην Αμερική της μοναξιάς και της αποξένωσης. ΑΘΗΝΑ: ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ – ΒΟΞ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Απεργία» («Stachka», Ρωσία, 1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Η θρυλική πολιτική ταινία του ρώσου δημιουργού πάνω στη μάχη των τάξεων στη Ρωσία προβάλλεται  στην Αλκυονίδα και στο Στούντιο.

Bαθμολογία  5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη