Πρώτη ξαπλώστρα πίστα (Μια μέρα σε ένα μπιτσόμπαρο…)

Φαινόμενα ουρών αναμονής παρατηρούνται στους ναούς  εναλίου νταλαβεριού και ανθρωπογεωγραφίας -άλλως πως μπιτσόμπαρα- κάθε Σαββατοκύριακο του Θέρους. Το γεγονός επέτεινε η εμφάνιση του πρωτοφανούς φυσικού οπτικού φαινομένου της οπισθέλκουσας βιοφωταύγειας (λατινιστί lampyridae kwlarakia), εντόνου δηλαδή έως εκτυφλωτικού λαμπυρισμού, που παράγουν με επιμελή χρήση αντιηλιακού καλλίπυγες πυγολαμπίδες (κωλο-φωτιές στην καθομιλουμένη).

Από λόγους κοινωνικής παρατήρησης και μόνον, αποφασίζεις να προσεγγίσεις το άντρο των λαμπυριζουσών. Είτε έχεις κάνει είτε δεν έχεις κάνει κράτηση, άστο… Πάλι υπό κράτηση θα ‘σαι.

Ο επί της υποδοχής χτιστός θα σε σκανάρει από αμάξι μέχρι σαγιονάρα και πώς να ξεγελάσεις. Κι άντε να έχεις κάποιον γνωστό ή να πασάρεις το δέον χαρτονόμισμα.  Αδύνατη ή πανάκριβη φαντάζει η πρώτη ξαπλώστρα πίστα (καλτσάτη, αν είσαι Γερμανός) προς επιβεβαίωση του στάτους σου στην παρατήρηση των lampyridae kwlarakia—σιγά μη σου γαργαλάει το κύμα την πατούσα….

Και ξαφνικά το σκηνικό αλλάζει. Μύθοι της εξωτικής Ανατολής, χίλιες και μια νύχτες, υπόκρουση γιαχαμπίμπι γιαλελέλι και περιμένεις να σκάσουν μύτη απ’ τη διπλανή ομπρέλα-εγκατάσταση η Σεχραζάτ, η Γκιουλ Μπαχάρ, η Τζεμιλέ, ο Ιζνογκούντ και λοιποί χαλιφαίοι.

Ναι, είναι ίδιον του ελληνικού τοπίου και του ελληνικού τρόπου η μαξιλάρα on the beach, οι αμάν-πασά-μου κρεβατοξαπλώστρες, οι εικαστικές παρεμβάσεις με πανιά αέρος-αέρος. Κάποια τραγική επί αιώνες παράλειψη είχε κάνει ο Θεούλης κι ήρθε η αρχιτεκτόνισσα (και ναι, δεν αυτοκτόνησα) της επιχείρησης και διόρθωσε τον πάνσοφο. Φαντάζομαι πως αν ζητήσεις και δύο με πίπουλα να σου κάνουν αέρα, θα τα βρεις -πέντε πάνω, πέντε κάτω- με τον μπιτσομπαρά.

Ήδη μπαίνεις στο ρόλο Σουλειμάν-απ’ τα-Λιντλ και ο μέτριος μετρ, με βερμούδα και παπιγιόν μόνο, θα φέρει σαμπανιέρα μετά παγακίων και κολο-νάτα ποτήρια. Ρέει παντού το παραδοσιακό ελληνικό ηδύποτο μοχίτο (προς αμοιβαιότητα Κουβανοί κάπου πίνουν τσίπουρα χορεύοντας ζεμπεκιές, αφού). Το γιαχαμπίμπι-beat  δίνει ρυθμό και τόνο κι αναρωτιέσαι γιατί αργούν να φανούν οι λουλουδούδες ή ψάχνεις από πού θα βγει ο Ζαφείρης Μελάς ή η Πάολα, συνάδοντες και αυτοί με το ελληνικό τοπίο.

Ενώ παρατηρείται έντονη παρουσία τριγύρω του γνωστού homo-sixpack-klarinogampros και οι λαμπυρίζουσες αμείλικτα ακτινοβολούν και οπισθέλκουν, το ανθρωπογεωγραφικό ενδιαφέρον και μόνον σε οδηγεί να γκουγκλάρεις στο λήμμα «πυγολαμπίδες», για τις οποίες μαθαίνεις πως παράγουν «κρύο φως», για να προσελκύουν συντρόφους ή λεία.

Βιαστικά, χωρίς ν’ απλώσεις καλά-καλά το αντιηλιακό, βουτάς στο νεράκι, θαρρείς και θέλεις ν’ αποδράσεις από μια άσχημη πόλη που έφτασε στη μαγική φύση. Βάζεις το κεφάλι μέσα στο ανακουφιστικό μπλε και χάνονται μεμιάς λαμπυρίζουσες, γιαχαμπίμπια και six pack, μετρ, ημίαιμοι και μαξιλάρες.

Το νερό όλα τα σκεπάζει και όλα τα καλύπτει, καθώς μέσα σου από κάπου ακούς το ανθηρόστομο μουρμούρικο:

«Α ρε …σουλτάνα θάλασσα, που σε πηδούν τα ψάρια».

πηγή: www.protagon.gr