Οι ταινίες της εβδομάδας: Εξαφανίσεις γυναικών και άλλες περιπέτειες
Στις τέσσερις από τις έξι νέες ταινίες αυτής της εβδομάδας κινητήριος μοχλός της ιστορίας είναι η γυναίκα
*του Γιάννη Ζουμπουλάκη
«Στα ίχνη του ανέμου» («Wind River», ΗΠΑ, 2017)
Το κοινωνικό θρίλερ «Στα ίχνη του ανέμου» («Wind River», ΗΠΑ, 2017), δεύτερη απόπειρα στην σκηνοθεσία του κατ’ αρχάς σεναριογράφου Τέιλορ Σέρινταν (υποψήφιος για Οσκαρ εφέτος για το «Πάση θυσία»), αρχίζει με τον μυστηριώδη θάνατο μιας νεαρής Ινδιάνας σε ένα απομεινάρι ινδιάνικου καταυλισμού στη Γιούτα. Ολα δείχνουν ότι πρόκειται για δολοφονία και έτσι με τη βοήθεια ενός ντόπιου ιχνηλάτη – κυνηγού (Τζέρεμι Ρένερ) μια άγουρη πράκτορας του FBI (Κέλσεϊ Ασμπιλ) προσπαθεί να βγάλει την άκρη.Το αστυνομικό στοιχείο όμως, το θρίλερ, είναι ουσιαστικά το πρόσχημα του Σέρινταν για τη δημιουργία μιας πολύπλευρης ταινίας που θέλει – και καταφέρνει – να θίξει πολλά ζητήματα. Γυρισμένο μέσα στο παγωμένο φυσικό τοπίο της Γιούτα, το «Στα ίχνη του ανέμου» είναι συγχρόνως μια ταινία που μιλάει για την απώλεια, τη σημασία της οικογένειας, τον φυλετικό ρατσισμό, αλλά και τον άδικο αφανισμό των Ινδιάνων από τους λευκούς, τα σημάδια του οποίου φαίνεται ότι ακόμα δεν έχουν επουλωθεί. Στιβαρή σκηνοθεσία, σημασία στη λεπτομέρεια, μινιμαλισμός στην αφήγηση και ο Τζέρεμι Ρένερ σε μια εξαιρετική στιγμή του, τέλειος στον ρόλο του μοναχικού καουμπόι που κατά μία έννοια σου δίνει την εντύπωση ότι κουβαλά όλες τις ενοχές της φυλής του απέναντι στους αυτόχθονες που τσακίστηκαν εξαιτίας της.
«Iris» (Γαλλία, 2017)
Με την εξαφάνιση μιας γυναίκας αρχίζει και το θρίλερ του Τζαλίλ Λεσπέρ «Iris» (Γαλλία, 2017) όπου ο ίδιος ο σκηνοθέτης πρωταγωνιστεί στον ρόλο του τραπεζικού που προσπαθεί να ανακαλύψει τι συνέβη με τη σύζυγό του, την οποία έχασε έξω από το εστιατόριο όπου μόλις είχαν φάει. Μόνο που όπως συχνά συμβαίνει, η πραγματικότητα δεν βρίσκεται πάντα σε ό,τι βλέπουμε αλλά σε ό,τι δεν βλέπουμε. Ο Λεσπέρ, σκηνοθέτης της βιογραφίας «Yves Saint Laurent», εδώ σε κάτι εντελώς διαφορετικό, σου δίνει όλα τα στοιχεία από την αρχή, με μια σκηνοθετημένη απαγωγή που οργανώνει ένας μηχανικός αυτοκινήτων (Ρομάν Ντουρίς) σε συνεργασία με τη γυναίκα του τραπεζικού. Πού όμως βρίσκεται τελικά η αλήθεια; Θα χρειαστεί να περιμένετε μέχρι το τέλος αυτού του έξυπνα φτιαγμένου και πολύ ατμοσφαιρικού θρίλερ που παρά τις «τρύπες» στο σενάριο (και κάποιες σχετικές ευκολίες όπως η μεταφορά ενός πτώματος μέσα στην πόλη λες και αυτός που το κουβαλά μεταφέρει τα ψώνια του) σε κρατά σε αναμμένα κάρβουνα μέχρι το τέλος. Υπόκλιση σε Χίτσκοκ και Μπράιαν Ντε Πάλμα, ενώ με την επιβλητική ομορφιά της η νεαρή ηθοποιός Σαρλότ Λε Μπον, ο παλμός της ταινίας, αποδεικνύεται μια πολύ γοητευτική αλλά και πολύ επικίνδυνη femme fatale.
Βαθμολογία: 3
«Σουζάνα, με σκοτώνεις» («Me estas matando Susana», Μεξικό/Καναδάς)
Μια από τις καλύτερες ερμηνείες του πετυχαίνει ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ στην έξυπνη, αεικίνητη, ευχάριστη, αλλά συγχρόνως πικρή αισθηματική περιπέτεια «Σουζάνα, με σκοτώνεις» («Me estas matando Susana», Μεξικό/Καναδάς) του Ρομπέρτο Σνάιντερ. Ο ήρωάς του, ο Ελίγιο, μεξικάνος ηθοποιός σε σαπουνόπερες, δείχνει αποφασισμένος να αποκτήσει και πάλι πίσω τη γυναίκα του (Βερόνικα Ετσέγουι), η οποία αποφάσισε να τον εγκαταλείψει και χωρίς να πει κουβέντα πήγε για σπουδές συγγραφής στην Αμερική. Η προσπάθειά του να την κατακτήσει ξανά τον φέρνει αντιμέτωπο με εκείνη, με τον εαυτό του, με έναν πολωνό εραστή αλλά και με την πολιτική ορθότητα της Αμερικής και η ταινία βγάζει αρκετό γέλιο όταν βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτών των συγκρούσεων (η σκηνή στην υπηρεσία διαβατηρίων όταν ο Ελίγιο μπαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες με ξάφνιασε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να σταματήσω να γελώ). Ο αυθάδης, προκλητικός, τσαμπουκάς αλλά και καλόψυχος κοντοπίθαρος προκαλεί θαυμασμό με το ακλόνητο πείσμα του, την ώρα που η γυναίκα τον «παίζει» σαν κομπολόι, έχοντας πάντα, όπως δηλαδή συμβαίνει και στη ζωή, τον τελευταίο λόγο. Ο αυθορμητισμός της ταινίας είναι πραγματικά συναρπαστικός και γι’ αυτό και σε κερδίζει, σχεδόν άνευ όρων.
Βαθμολογία: 3
Σε απόσταση ασφαλείας» («Conspiracy», ΗΠΑ, 2017)
Δεν είναι βέβαιο ότι τώρα που μεγάλωσε ο Αντόνιο Μπαντέρας με το «Σε απόσταση ασφαλείας» («Conspiracy», ΗΠΑ, 2017) είχε στο μυαλό του τη δική του «Αρπαγή», πάντως το μικρό, σφιχτό αυτό θρίλερ κάτι τέτοιο σου λέει στην αρχή ότι πάει να γίνει. Ως πρώην στρατιωτικός που βρίσκει δουλειά νυχτερινού security σε τεράστιο Mall, ο Μπαντέρας δίνει την εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να εκραγεί, πόσο μάλλον όταν τον προκαλεί μια συμμορία δολοφόνων που με αρχηγό της τον Μπεν Κίνγκσλεϊ (στο πολύ διαβολικό του) στόχο έχουν την εξόντωση ενός κοριτσιού κρυμμένου στο Mall. Ομως όχι, προς έκπληξή μας ο Μπαντέρας δεν μεταμορφώνεται σε μηχανή θανάτου αλλά με σύνεση και μεθοδικότητα καθοδηγεί τους άπειρους σε τέτοιες καταστάσεις συναδέλφους του προάγοντας την ιδέα της ομαδικής δουλειάς, της συνεργασίας.
Σκηνοθετημένο από τον Αλέν Ντεσροσέ το «Σε απόσταση ασφαλείας» δεν κρύβει τις επιρροές του από κλασικά φιλμ όπως το «Ο σταθμός 13 δέχεται επίθεση» του Τζον Κάρπεντερ, αλλά το βασικότερο, αποκτά μια γοητεία εντελώς δική του, χωρίς ασφαλώς να αποτελεί τομή και προσφέροντας μια καλή ψυχαγωγία χωρίς ιδιαίτερες υπερβολές. Βαθμολογία: 2 ½
«Το στέμμα των Ινδιών» («Viceroy’ s house», Αγγλία/Ινδία/Σουηδία, 2017)
Η παρουσία του Χιου Μπόνεβιλ στον ρόλο του λόρδου Μαουντμπάντεν, του τελευταίου αντιβασιλέα της Ινδίας και του ανθρώπου που εν τέλει παρέδωσε την Ινδία στον λαό της, είναι ίσως το καλύτερο στοιχείο του ιστορικού δράματος «Το στέμμα των Ινδιών» («Viceroy’ s house», Αγγλία/Ινδία/Σουηδία, 2017). Την ταινία σκηνοθέτησε η Ινδή Γκουριντέρ Τσάντρα («Κάν’ το όπως ο Μπέκαμ») φτιάχνοντας ένα ψηφιδωτό επεισοδίων που δίνουν έμφαση στην αντιπαλότητα των ιδίων των Ινδών μπροστά στη νέα τάξη πραγμάτων. Μέσα στο παλάτι, μικρές ιστορίες απλών ανθρώπων πλάθουν την εικόνα της μεγάλης αλλαγής και καταλύτης τους η Λαίδη Εντίβνα Μαουντμπάντεν (Γκίλιαν Αντερσον), μια ευφυής γυναίκα που είχε την ικανότητα να αφουγκράζεται σωστά πράγματα και καταστάσεις. Η ταινία καλογυαλισμένη, στιλπνή, λαμπερή, προσφέρει αρκετές ιστορικές λεπτομέρειες αλλά κινηματογραφικά είναι μάλλον αδιάφορη, σαν κλασικό και κάπως ξεπερασμένο BBC.
Βαθμολογία: 2 ½
«Ο μαύρος πύργος» («The dark tower», ΗΠΑ, 2017) του Νικολάι Αρσέλ, με τους Μάθιου Μακ Κόναχι, Ιντρις Ελμπα. Μεταφορά των μυθιστορημάτων φαντασίας του Στίβεν Κινγκ, μια μονομαχία του Καλού και του Κακού που εκπροσωπούν αντιστοίχως ο Πιστολέρο (Ελμπα) και ο Μαυροντυμένος Αντρας (Μακ Κόναχι).
Βαθμολογία: –
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
