Πόσο χάλια μπορεί να είναι μια πόλη, όταν αδειάζει τον Αύγουστο; Και τι σημαίνει «άδεια» για μια πόλη των πέντε εκατ. κατοίκων; Η Αθήνα δεν αδειάζει ποτέ· απλώς ελαφραίνει.
του Δημήτρη Αθηνάκη
Είναι η πιο κατάλληλη περίοδος, αυτή της αυγουστιάτικης ησυχίας, ώστε να δει κανείς τους παλμούς του αστικού σώματος ή να θαυμάσει σε όλο τους το εύρος την ομορφιά και την ασχήμια της.
Σε κάθε περίπτωση, όσο στερεοτυπική είναι η αναφορά στην Αθήνα ως υπέροχης τον Αύγουστο, άλλο τόσο κλισέ είναι ο χαρακτηρισμός της ως «νεκρής». Ολους τους μήνες του χρόνου, παραμένει η πρωτεύουσα, ό,τι κοντινότερο σε μητρόπολη –χωρίς μητροπολιτική συμπεριφορά, ωστόσο– διαθέτει η Ελλάδα.
Εχετε προσπαθήσει να διεκπεραιώσετε γραφειοκρατικές εργασίες στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου δεν έχει καμία απολύτως ουρά; Εχετε αποπειραθεί να κατεβείτε με το αυτοκίνητο στο ιστορικό κέντρο, ώστε να δείτε ότι ο αριθμός των θέσεων παρκαρίσματος θυμίζει την Αθήνα τη δεκαετία του ’80, αλλά και να δείτε πόσο εύκολο να πιείτε και να φάτε, να ψωνίσετε και να περπατήσετε, όλες τις ώρες της ημέρας;
Εμείς που μένουμε με θρησκευτική αφοσίωση τον Αύγουστο στην Αθήνα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι, πέρα από τη ζέστη, που έτσι κι αλλιώς σκεπάζει όλη τη χώρα –δεν είναι Αύγουστος στη Μελβούρνη–, τα κτίρια, μέσα στη σχετική τους ησυχία, μετατρέπονται σε αξιοθέατα, ζωντανά κομμάτια της ιστορίας αυτής της πόλης, οι δρόμοι –με τα χιλιάδες προβλήματά τους, καμία αντίρρηση– αποκαλύπτουν την αξία του περιπάτου στην πρωτεύουσα και την έλλειψη περιπατητικών υποδομών – κερδισμένοι βγαίνουμε και στα δύο.
Πέραν όλων αυτών όμως, η Αθήνα τον Αύγουστο μετασχηματίζεται σε αστική παραλία και μας κάνει να αισθανόμαστε φύλακες Θερμοπυλών. Δεν πειράζει που τα μισά περίπτερα είναι κλειστά· ευκαιρία να γνωρίσουμε νέα πρόσωπα, λίγο παρακάτω.
πηγή: Εντυπη Καθημερινή
