Στις μέρες μας, επειδή μοιάζει δύσκολο να έχεις φίλους, είναι πιο «πρόσφορο» να αποκτάς εχθρούς. Να κατασκευάζεις, δηλαδή, διαμάχες που σε αυτοεπιβεβαιώνουν και σου δίνουν -δια της πλαγίας- την ευκαιρία να αισθανθείς πως «κάτι κάνεις». Ο αθλητισμός, βέβαια, και ειδικά τα ομαδικά σπορ (που περιλαμβάνουν ανταγωνισμό για τη νίκη) είναι πιο εύκολο να «φιλοξενήσουν» στα διάσπαρτα πανδοχεία της καθημερινότητας ένα σωρό αντιπαλότητες. Η Lady Hope γνωρίζει πως η δημιουργία μετώπων δίνει «θέσεις εργασίας» σε περισσότερους από τους απαραίτητους…
Και τι γίνεται στις περιπτώσεις που «λιώνουν οι πάγοι της συνήθειας»; Εκεί, άλλοι θα θαυμάσουν, άλλοι θα νιώσουν την ανάγκη να βγάλουν το καπέλο, ενώ ορισμένοι θα μιλήσουν για την απαραίτητη γενίκευση που θα άλλαζε άρδην τους όρους του παιχνιδιού.
Την περασμένη Κυριακή στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης ήταν σαν να γύριζε ταινία κάποιος οραματιστής και ανθρωπιστής σκηνοθέτης. Οπαδοί του Πανιωνίου και του Απόλλωνα Σμύρνης συνυπήρξαν μέσα σε ένα υπέροχο κλίμα. Σε μαγαζιά δίπλα στο γήπεδο, στους δρόμους της περιοχής, στις ίδιες κερκίδες κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής της αναμέτρησης. Όχι απλά παράδειγμα προς μίμηση, αλλά κάτι παραπάνω. Μία αιτία να ζηλέψει κάποιος τρίτος…
Αν το πανό έγραφε πως «το ντέρμπι της προσφυγιάς είναι εδώ», πάνω από το γήπεδο ατύπως σχηματιζόταν και ένα άλλο σύνθημα: «το ντέρμπι του ποδοσφαίρου με τον εαυτό του είναι εδώ».
Υπήρχε αφορμή (μια κοινή επέτειος που σημάδευε μια κοινή μοίρα, μαζί και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον που δεν θα αψηφά τις ρίζες), αλλά η θέληση για συνύπαρξη ήταν το κυρίαρχο στοιχείο που άφησε τη δική του στάμπα. Το ήθελαν και το έκαναν. Και τα παιδιά με τα κυανέρυθρα μπλουζάκια, και αυτά με τα γαλάζια.
Η Lady Hope δεν εθελοτυφλεί. Εξαιρέσεις, προς το παρόν, που επιβεβαίωνουν τον κανόνα. Όμως, καμία ευκαιρία δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη. Όταν στοιχειοθετείται το διαφορετικό, τρίζουν τα θεμέλια του καθιερωμένου. Κόσμοι ιδεατοί δεν υπάρχουν. Αρχικά, ας επιχειρήσουμε να τα βάλουμε σε μία σειρά μέσα στο κεφάλι μας και ύστερα ας θέσουμε ως πρωταρχικό στόχο τον περιορισμό της καφρίλας. Γιατί για να γίνει κανόνας αυτό που πέτυχαν οι οπαδοί του Πανιωνίου και του Απόλλωνα , θέλει «δουλειά πολλή».
Ας κάνουμε πάντως τη βασική, την πρωτόλεια, και κάτι καλό μπορεί να προκύψει. Ίσως γλυκαθούμε και θέλουμε κι άλλο…
Του Κώστα Μαρούντα
από το http://www.efsyn.gr/
Οι φωτογραφίες είναι του Βαγγέλη Ζαρδή από το www.apollonistis.com
