Υπάρχει ένα τεράστιο ζήτημα στην Αθήνα, γνωστό και οικείο σε όσους γνωρίζουν την πόλη. Αν δεν υπάρξει παρέμβαση στις παλιές γειτονιές κοντά στο κέντρο, η Αθήνα θα παραμένει μία βιτρίνα-φυσαρμόνικα που θα ανοιγοκλείνει γύρω από την Ακρόπολη, το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το Μουσείο Ακρόπολης. Αυτό μονάχα το τρίπτυχο κατανοεί ο μέσος Ελληνας ως αντιπροσωπευτικό του αθηναϊκού πολιτισμού.
του Νίκου Βατοπούλου
Πρόσφατα, όμως, που βρέθηκα στην οδό Αριστοτέλους, έχοντας ήδη διασχίσει την 3ης Σεπτεμβρίου και την πλατεία Βικτωρίας, ένιωθα ότι ήμουν στην καρδιά της Αθήνας. Ανέπνεα τον αέρα της παλιάς αθηναϊκής συνοικίας, εκείνης που πριν από λίγες δεκαετίες ήταν γεμάτη «καλές διευθύνσεις» και που διατηρούσε, ανάγλυφα στα μάτια μου, τους θυρεούς και τα παράσημα μιας μακράς διαδρομής. Παρατηρούσα και πάλι τα κτίρια αλλά και τα δέντρα του δρόμου.
Ανέκαθεν η Αριστοτέλους υστερούσε έναντι της 3ης Σεπτεμβρίου ή της Πατησίων, όπου μπορούσε κανείς να συναντήσει πολυτελέστερες κατασκευές, αλλά δεν ήταν επ’ ουδενί ένας «δεύτερος» δρόμος. Σήμερα, αναζητώντας τον γνήσιο αθηναϊκό πολιτισμό, έτσι όπως τον νιώθουν όσοι περπατούν στην Αθήνα χωρίς απλώς να βαδίζουν, η οδός Αριστοτέλους αποκαλύπτεται ως ένας δρόμος τεραστίων δυνατοτήτων, με αστικό βάθος και ποικιλία κτισμάτων.
Απολάμβανα το πλάτος του δρόμου που επέτρεπε στο φως του ηλίου να λούζει τις προσόψεις και αναλογιζόμουν ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των αθηναϊκών δρόμων σαν την οδό Αριστοτέλους.
Δυστυχώς όλες αυτές οι περιοχές, οι άλλοτε ταυτόσημες με την αστική τάξη της Αθήνας, έχουν την «ατυχία» να τέμνονται από τα δίκτυα παρεμπορίου, αναρχικής βίας, εμπορίας ναρκωτικών, πορνείας και προσφυγικών ροών.
Περπατώντας στην Πατησίων πρόσεξα πως το παρεμπόριο έξω από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο έχει επεκταθεί. Η άλλοτε αριστοκρατική οδός Μαυρομματαίων είναι δρόμος διακίνησης ναρκωτικών. Το Πολυτεχνείο συντηρεί βία.
Πίσω, όμως, από αυτές τις πληγές που κανείς δεν αγγίζει, η οδός Αριστοτέλους μοιάζει να ζει μια φιλήσυχη ζωή. Είναι ένας δρόμος ευχάριστος, βαθιά αθηναϊκός, που αξίζει μια καλύτερη τύχη.
Σαν την Αριστοτέλους είναι δεκάδες δρόμοι στην Αθήνα. Αλλά την επέλεξα πρώτον γιατί ήθελα εκ νέου να τη φωτογραφίσω και να παρατηρήσω την αρχιτεκτονική ποικιλομορφία της, και δεύτερον, γιατί παραδοσιακά συγκεντρώνει λιγότερα φώτα δημοσιότητας σε σχέση με την Αχαρνών, την 3ης Σεπτεμβρίου και την Πατησίων.
Μου έκανε εντύπωση ότι εκτός από τα λίγα εκλεκτικιστικά κτίρια, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, όπως το παλιό σπίτι που στεγάζει το Απολλώνιο Ωδείο στον αριθμό 69, υπάρχουν καλές προπολεμικές πολυκατοικίες στους αριθμούς 62 και 64 και διάσπαρτες σε όλο το μήκος του δρόμου.
Τα αμιγώς νεοκλασικά είναι πλέον λίγα αλλά αυτό που πρέπει να προσεχθεί σε όλη την Αθήνα είναι το απόθεμα από τις καλές μεταπολεμικές πολυκατοικίες, που πρέπει να συντηρηθούν τώρα πριν παρακμάσουν πολύ.
Ενας αξιόλογος αριθμός από αυτές εκπροσωπούν το ντιζάιν και το ύφος του ’50 και του ’60, που σε ελάχιστα χρόνια θα αρχίσει να εκτιμάται περισσότερο και στην Ελλάδα. Ηδη, διεθνώς έχει τεράστια εκτίμηση το mid-century style και η Αθήνα είναι γεμάτη από πολλά και καλά δείγματα.
πηγή Έντυπη Καθημερινή
