Δύο πολιτικού περιεχομένου δημιουργίες που εστιάζουν στη σκοτεινή πλευρά της Αμερικής περασμένων εποχών ξεχωρίζουν σε ακόμη μία εβδομάδα «πνιγμένη» από πολλές ταινίες
«Βηρυτός» (ΗΠΑ, 2018)
Διαπραγματεύσεις για ανταλλαγές ομήρων, μπλόφες, προδοσίες, άδικοι θάνατοι, ο σκοτεινός ρόλος της CIA και στο φόντο τα συντρίμμια μιας πρώην πανέμορφης πόλης, της Βηρυτού, βρίσκονται στην καρδιά της εντυπωσιακά γυρισμένης αλλά σεναριακά δαιδαλώδους ταινίας «Βηρυτός» (ΗΠΑ, 2018) του Μπραντ Αντερσον. Η εφιαλτική εικόνα της ρημαγμένης και βαμμένης με αθώο αίμα Βηρυτού του 1982 έχει εδώ τον πρώτο λόγο, την ώρα που ένας Αμερικανός (Τζον Χαμ), κάποτε επιτυχημένος διπλωμάτης στην ίδια πόλη, αναγκάζεται να επιστρέψει εκεί για να βοηθήσει στην απελευθέρωση ενός κυβερνητικού φίλου του (Μαρκ Πελεγκρίνο).
Ο τελευταίος βρίσκεται στα χέρια τρομοκρατών που ζητούν αντάλλαγμα για την απελευθέρωσή του, σημείο από το οποίο ουσιαστικά αρχίζει η ιστορία μετά από έναν αρκετά μεγάλο πρόλογο από το παρελθόν και των δύο ανδρών, πάντα στη Βηρυτό αλλά το 1972, όταν μια επιχείρηση στράβωσε με αποτέλεσμα τον θάνατο αθώων παρισταμένων.
Οπως όμως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, τίποτε δεν είναι αυτό που δείχνει και η αλήθεια βρίσκεται κρυμμένη ανάμεσα στις χαραμάδες. Η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη και όσο η ώρα προχωρεί τόσο ο θεατής βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κομφούζιο όχι μόνο πολιτικού αλλά και οικονομικού παρασκηνίου που διαρκώς διογκώνεται και στο οποίο όλοι έχουν κάποιον κρυμμένο ρόλο.
Γιατί βέβαια όλοι είναι ανακατεμένοι, εν προκειμένω από την PLO στη CIA, από τη Μοσάντ στους ανεξάρτητους τρομοκράτες. Το σενάριο του Τόνι Γκίλροϊ («Μάικλ Κλέιτον») βρίσκεται μέσα σε ένα καζάνι που διαρκώς βράζει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να εκραγεί. Για την ακρίβεια, η αλήθεια έπαψε από κάποια στιγμή και μετά να με απασχολεί, η αίσθηση της αδικίας και του κρίματος στην οποία η ταινία εμμένει ήταν εκείνη που με κράτησε ως το τέλος. Συμπρωταγωνιστεί η Ρόζαμουντ Πάικ στον ασήμαντο ρόλο μιας δυναμικής πράκτορος του FBI. Βαθμολογία: 3
«Ενοχή του Κένεντι» («Chappaquiddick», ΗΠΑ, 2018)
Επιστρέφοντας στο περίφημο «σκάνδαλο Τεντ Κένεντι» ο σκηνοθέτης Τζον Καράν με την «Ενοχή του Κένεντι» («Chappaquiddick», ΗΠΑ, 2018) έφτιαξε μια ταινία η οποία μέσα από αρκετές λεπτομέρειες αποκαλύπτει όλο το χρονικό μιας χυδαίας υπόθεσης που «κουκουλώθηκε» με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο έτσι ώστε ο γερουσιαστής Τεντ Κένετι (Τζέισον Κλαρκ) να μην καταλήξει στη φυλακή – όπως και θα έπρεπε.
Ολα ξεκίνησαν στις 18 Ιουλίου του 1969, όταν ο τότε γερουσιαστής της Μασαχουσέτης Τεντ Κένεντι, αδελφός του Τζον και του Ρόμπερτ Κένεντι, ετοιμαζόταν να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών για να διεκδικήσει την προεδρία της Αμερικής. Αυτό δεν έγινε ποτέ και ο λόγος ήταν ένα δυστύχημα για το οποίο αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν ο ίδιος: μετά από ένα άγριο μεθύσι στο εξοχικό του στο Τσαπακουίντικ, ο Κένεντι οδηγώντας το αυτοκίνητό του έπεσε από ένα γεφυράκι και κατέληξε στη θάλασσα.
Θύμα του δυστυχήματος ήταν η συνεπιβάτιδα Μέρι Τζο Κοπέκνι (Κέιτ Μάρα), την οποία ο Κένεντι δεν προσπάθησε να σώσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πανικόβλητος καθυστέρησε πολλές ώρες να ειδοποιήσει τις Αρχές, κάτι που έγινε ενώ το πτώμα της γυναίκας είχε ήδη βρεθεί.
Η ταινία του Καράν κινείται σε δύο πόλους. Ο ένας είναι ο ίδιος ο χαρακτήρας του Τεντ Κένεντι: ένα παντελώς άβουλο πλάσμα που έτρεμε τον πατέρα του Τζόζεφ Κένεντι (Μπρους Ντερν), δεν μπορούσε να ξεφύγει από τη σκιά των αδελφών του και στη δύσκολη ώρα αποδείχθηκε κατάπτυστος, μια κωμικοτραγική φιγούρα, χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση της σοβαρότητας του ζητήματος στο οποίο είχε βρεθεί.
Ο άλλος πόλος είναι το πώς ένα ολόκληρο σύστημα δούλεψε για να μην κατηγορηθεί για τίποτε ο Κένεντι, ο οποίος τελικά αντιμετώπισε μόνο την επίθεση των ΜΜΕ. Ο Καράν ισορροπεί ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους και δίνει μια, αν όχι σπουδαία, σίγουρα ενδιαφέρουσα ταινία που σε αφήνει πίσω της με μια απέραντη θλίψη και με μια τρομερά δυσάρεστη γεύση για το ποια είναι τελικά τα πρόσωπα που προορίζονται για αρχηγοί κρατών. Βαθμολογία: 2 ½
«Γκογκέν» («Gauguin – Voyage de Tahiti», Γαλλία, 2017)
Στην περίοδο που ο μεταϊμπρεσιονιστής γάλλος ζωγράφος Πολ Γκογκέν πέρασε στην Πολυνησία όπου πήγε στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα και εκεί πέθανε το 1903 (έχοντας επιστρέψει μόνο μία ακόμη φορά στη Γαλλία) είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένη η βιογραφική ταινία «Γκογκέν» («Gauguin – Voyage de Tahiti», Γαλλία, 2017) του Εντουάρ Ντελούκ.
Είναι το στενάχωρο «πορτρέτο» ενός γνήσια ασυμβίβαστου καλλιτέχνη που πνιγόταν στα ουτοπικά οράματα της επιτυχίας και έβρισκε διαρκώς τοίχο μπροστά του. Αλλά και που παρά τις απανωτές απογοητεύσεις δεν το έβαζε ποτέ κάτω. O «Γκογκέν» είναι επίσης μια ερωτική ιστορία καθώς ο σκηνοθέτης εξετάζει με ενδιαφέρον τη σχέση του ζωγράφου με μια νεαρή Ταϊτινή, η οποία έγινε μούσα του, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι ήταν ένας άγγελος.
Αντιθέτως, όσο εκείνος προσπαθούσε ν’ απομακρυνθεί από την ψευτιά του δυτικού πολιτισμού, τόσο εκείνη αναζητούσε τα αγαθά του. Αλλά αγαθά ο Γκογκέν δεν μπορούσε να προσφέρει, ζούσε σαν χαμάλης, πάμφτωχος, άρρωστος, σερνόταν στην κυριολεξία, με το πινέλο μοναδικό του μπαστούνι. Εμφράγματα, συμπτώματα διαβήτη, παζάρια για γλυπτά και πίνακες που δεν μπορούσε να πουλήσει σε κανέναν. Η ερμηνεία του Βενσάν Κασέλ είναι σπαρακτική, η σκηνή όπου τον βλέπουμε να κτυπά παλαμάκια για να προσελκύσει το ενδιαφέρον υποψηφίων πελατών είναι τόσο χαρακτηριστική αποδεικνύοντας στην πράξη πόσο βάναυσο πράγμα είναι να είσαι καλλιτέχνης, όπως κάποια στιγμή ακούμε στην ταινία. Τίποτε το λαμπερό, καμία σκηνή κορύφωσης αφού ποτέ δεν υπήρξε τέτοια στη ζωή του Γκογκέν που πέθανε όπως έζησε: στην ψάθα. Βαθμολογία: 2 ½
«Happy birthday» (Ελλάδα, 2018)
Με το «Happy birthday» (Ελλάδα, 2018), ο κύπριος σκηνοθέτης Χρίστος Γεωργίου αποπειράται ένα σοβαρό οικογενειακό δράμα, μέσω του οποίου αναμοχλεύει το αιώνιο ζήτημα του χάσματος γενεών και της ασυνεννοησίας γονέων – τέκνων. Ολα αυτά μέσα από τη σχέση ενός αστυνομικού των ΜΑΤ (Δημήτρης Ημελλος) και της «αναρχικής», έφηβης κόρης του (Νεφέλη Κουρή), με τον οποίο συγκρούεται ακόμη και σε διαδηλώσεις στον δρόμο. Παρά τις δυνατές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές, τη στιβαρή πλανοθεσία και τη θαυμάσια μουσική του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου, η ιστορία αποδίδεται κάπως σχηματικά και χωρίς την έκπληξη που θα τη βοηθούσε να «πετάξει», να γίνει κάτι πραγματικά το απρόβλεπτο. Βαθμολογία: 2
Κοκομπλόκο» («Blockers», HΠΑ, 2018)
Το «Κοκομπλόκο» («Blockers», HΠΑ, 2018) της Κέι Κάνον είναι μια «βρώμικη» οικογενειακή κωμωδία στην οποία τρεις εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους γονείς (Λέσλι Μαν, Τζον Σένα, Αϊκ Μπάρινχολτζ) προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τις κόρες τους αλλά καταφέρνουν το χειρότερο. Για την ακρίβεια, οι γονείς συμπεριφέρονται σαν μικρότερα και εντελώς ανώριμα παιδιά. Η δράση περιορίζεται στη βραδιά του χορού αποφοίτησης των τριών κοριτσιών και το χιούμορ δεν είναι ενοχλητικό, όπως συμβαίνει με την πλειονότητα αυτών των ταινιών (με τους εμετούς και τις διαμαρτυρίες του παχέος εντέρου), αλλά πολιτικά ανορθόδοξο με έναν χαριτωμένο τρόπο. Η σκληρή βωμολοχία δεν ξενίζει αλλά προσαρμοσμένη στο κλίμα της ταινίας δείχνει απολύτως ταιριαστή με αποτέλεσμα να γελάς αυθόρμητα.Βαθμολογία: 2 ½
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
«To κουκλόσπιτο του τρόμου» («Ghostland», ΗΠΑ, 2018) του Πασκάλ Λοζιέ. Μια διάσημη συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου επιστρέφει στο σπίτι όπου μικρή παραλίγο να πεθάνει, και φυσικά ξαναζεί τα ίδια φλερτάροντας με τον θάνατο. Για ακόμη μία φορά και σε ένα ακόμη φτωχότατο σενάριο ταινίας τρόμου, βλέπουμε να επικρατεί το πιο κοινό (και πλέον βαρετό) κλισέ του κινηματογραφικού τρόμου: η επιστροφή στο σπίτι των χιλιάδων κακών, όπου σύμφωνα με τους σεναριογράφους τα κακά οφείλουν να συνεχιστούν με τους ίδιους ανθρώπους που τα είχαν ζήσει! Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ο κινηματογραφικός τρόμος περνά περίοδο κρίσης και ταινίες όπως «To κουκλόσπιτο του τρόμου» αποτελούν λαμπρό παράδειγμα. Βαθμολογία: 1
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
