Ένα ξωκκλησι «χαμένο» στα στενά της Κυψέλης

Χωμένη ανάμεσα στις γερασμένες πολυκατοικίες της Κυψέλης, σε έναν πεζόδρομο από εκείνους τους κακοσιαγμένους και ανέμπνευστους με τ’αφρόντιστα παρτέρια και τις γκρίζες πλάκες πεζοδρομίου, βρίσκεται μία μικρή εκκλησιά.

γράφει ο pigkouinos

Μια εκκλησιά που δύσκολα γνωρίζει άνθρωπος που δεν κατοικεί στα πέριξ και που ακόμα κι αν διερχόμενος βρεθείς και συναντηθείς μαζί της, απίθανο θαρρώ πως είναι να της αποδώσεις μια κάποιαν σημασία. Αλλά όπως πολλά πράματα κρυμμένα και πεταμένα σ’αυτήν τη χώρα της λησμονημένης μνήμης, έχει κι αυτή η εκκλησιά, νόημα κι ανάστημα που υπερβαίνει τα μικρά της τα μεγέθη.

Στη Σύναξη των Δώδεκα Αποστόλων είναι αφιερωμένη. Που ναι μεν ο καθείς μνημονεύεται σε ολόδικιά του εορτή εντός του έτους, αλλά στις 30 του Ιούνη εορτάζεται σύμπασα η χορεία τους, απόδειξη του σημαίνοντα ρόλου που τους αποδίδει η Εκκλησία στη διάδοση της χριστιανικής πίστης. Αλλά όχι, δεν ήρθαμε εδώ για συζητήσεις θεολογικές. Για εκείνον που έχτισε τούτο το ναό, είμαστε εδώ

Πάνω από την πόρτα της εισόδου, υπάρχει κτητορική επιγραφή. Στις 3 Αυγούστου του 1873, ανεγέρθηκε από τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τη γυναίκα του, τη Δέσποινα. Ναι, τον ήρωα της Επανάστασης και μέγα μπουρλοτιέρη. Που’γινε αργότερα Ναύαρχος και Υπουργός και Πρωθυπουργός τούτης της χώρας.

Τώρα βέβαια αν είσαι τίποτις ανυποψίαστος θάρθεις να αναρωτηθείς γιατί απεφάσισε ο Κανάρης μετά της συζύγου να σιάξει τούτονα τον ναϊσκο εν τω μέσω της Κυψέλης. Θαλασσινός εκ των Ψαρών, πολιτικός σημαίνων, χάθηκε ο κόσμος δα να βρει μιαν άλλη άκρη της πατρίδος, πιο γαλανή, πιο ανοιχτή, πιο κάμποση;

Κι όμως, στο σημείο αυτό, ήρθε και εκατοίκησε. Σε ένα απλό κι απέριττο σπιτάκι που βρισκόταν πολύ όξω από τα τότε όρια της πόλης των Αθηνών. Κι όσοι τον επισκέπτονταν -εδώ στις ερημιές που έμελε αργότερα να πυκνοδομηθούν με τρόπο βίαιο- είχαν να το λένε πως ο Ναύαρχος την ησυχία του ήθελε νάβρει μα ησυχία δεν έβρισκε.

Πέντε φορές πρωθυπουργός -ακόμα και στα ύστερά του- μπροστάρης σε περιόδους δύσκολες για τον τόπο. Άνθρωπος με μοίρα ηρωική και τραγική συνάμα ήταν ο Ναύαρχος: πέντε από τα επτά παιδιά του χάθηκαν πριν καλογευτούνε τη νιότη τους. Άλλα σκοτώθηκαν, άλλα πεθάνανε, μόλις δυο του απέμειναν για να του κλείσουνε τα μάτια. Μα και διαψεύσεις έζησε ο Ναύαρχος. Και απογοητεύσεις, από εκείνες που απλόχερα κερνάει η πολιτική ζωή τούτης της χώρας.

Τις ένδοξες στιγμές του μνημονεύουν οι στεφανοστόλιστες επιγραφές πάνω από τα πλαϊνά παράθυρα. Τη Χίο, την Τένεδο, την Αλεξάνδρεια. Όλες τους σκηνικά για τις μεγάλες στιγμές του μπουρλοτιέρη.

Κι ύστερα από όλα εκείνα, βρέθηκε στην Κυψέλη. Πούταν και τότες ταπεινή, όπως και τώρα είναι. Μην τ’ αναζητάς το σπίτι του -γκρεμίστηκε ωσάν τις αγαθές προθέσεις, εχάθη ωσάν τις ευγενείς συνήθειες, έσβησε ωσάν τα σπουδαία όνειρα- κι έγινε μια τσιμεντένια πολυκατοικία.

Μήτε τα ένδοξα κατορθώματα μην αναζητάς. Μονάχα οι αφηγήσεις σού απέμειναν και ίσως ούτε καν αυτές.

Ο Ναύαρχος καθότανε στον κήπο του σπιτιού του, φρόντιζε τα φυτά του, καλοδεχότανε τους όσους έρχονταν μέχρις εδώ για να τον ιδούνε, ατένιζε τη θάλασσα που τότες ξεκάθαρη φαινότανε ακόμη από την Κυψέλη. Και τέλος έσιαξε κι ετούτο το ξωκλήσι, αφιερωμένο στους Δώδεκα Αποστόλους που πίστευε πως είχε συμμάχους του στις θάλασσες και στις στεριές του. Όλα πεθάνανε κι έμεινε το ξωκλήσι.

Μα κι αν άνθρωποι πολλοί μένουνε πια συνωστισμένοι τριγύρω του, μα κι αν έχει βρεθεί πια χαμένο και πεντάρφανο σε μια Κυψέλη δύσκολη, σε μια χώρα αλλιώτικη, ξωκλήσι παραμένει. Αγόγγυστα στέκει, αθόρυβα ελπίζει, σιωπηλά υπομένει, σαν όλα τα ξωκλήσια.

πηγή: