Πλούσιο και αυτή την εβδομάδα το πρόγραμμα των νέων ταινιών, με τη συνέχεια της περιπέτειας «Sicario» και τον «Καρδιοκατακτητή», μια γαλλική κομεντί εποχής, να ξεχωρίζουν
«Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών» («Sicario: Day of the Soldado», ΗΠΑ / Ιταλία, 2018)
Η απρόσμενα μεγάλη επιτυχία της ταινίας «Sicario» (2015) του Καναδού Ντενί Βιλνέβ είχε ως αποτέλεσμα μια συνέχειά της, το «Sicario 2: Η μάχη των εκτελεστών» («Sicario: Day of the Soldado», ΗΠΑ / Ιταλία, 2018) που σκηνοθέτησε ο Στέφανο Σολίμα, γιος του Σέρτζιο Σολίμα, και γνωστός κυρίως από την τηλεοπτική σειρά «Gomorra» και την ταινία «Suburra» πάνω στη δράση του οργανωμένου εγκλήματος στην Ιταλία.< Στο δεύτερο «Sicario» – θυμίζω ότι ο λατινογενής όρος σημαίνει «εκτελεστής» – ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο παίζει τον ίδιο, αδέκαστο «ελεύθερο» εκτελεστή που μισθώνεται από την ομάδα επίλεκτων μισθοφόρων του εξίσου αδέκαστου Αμερικανού Τζος Μπρόλιν για να λάβει μέρος σε έναν πόλεμο που η αμερικανική κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει ανάμεσα στους εμπόρους ναρκωτικών της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο σκοπός αγιάζει τα μέσα χωρίς καμία δεύτερη σκέψη, επομένως η απαγωγή της κόρης ενός μεξικανού εμπόρου ναρκωτικών είναι η πρόταση του Μπρόλιν και πάνω σε αυτή στήνεται όλη η ταινία.
Η ιστορία περιλαμβάνει απανωτές ανατροπές που σε κρατούν σε αναμμένα κάρβουνα και το γεγονός ότι σεναριογράφος εδώ είναι και πάλι ο ταλαντούχος Τέιλορ Σέρινταν («Πάση θυσία»), που είχε γράψει το σενάριο της πρώτης ταινίας, βοηθά τα μέγιστα. Κανένας δεν είναι απολύτως καθαρός, ο κυνισμός στο ζενίθ του, η εμπιστοσύνη άγνωστη λέξη και η αλλαγή στρατοπέδου μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη.
Πλούσιο θέαμα, αγωνία, δράση και μια προσπάθεια βαθύτερης εξερεύνησης των δύο βασικών χαρακτήρων. Βέβαια, βλέποντας τη δεύτερη ταινία νιώθεις ότι αρκετές σκηνές, όπως π.χ. εκείνη του κομβόι με τα στρατιωτικά αυτοκίνητα, είναι copy paste από την πρώτη, τόσο πανομοιότυπες είναι. Και όπως φυσικά ήταν αναμενόμενο, ακόμα και η φωτογραφία του Ντάριους Βόλσκι ακολουθεί τα βήματα του Ρότζερ Ντίκινς, όπως και οι νότες της μουσικής του Χιλντούρ Γκουοναντοτίρ δεν έχουν καμία διαφορά από εκείνες του Γιόχαν Γιόχανσον, έτσι ώστε η ατμόσφαιρα να είναι ακριβώς η ίδια.
Ακόμα και το φινάλε της δεύτερης ταινίας προμηνύει τη δημιουργία μιας τρίτης, σαν ένα ακόμα επεισόδιο μιας καλά οργανωμένης τηλεοπτικής σειράς.Βαθμολογία: 3
«Καρδιοκατακτητής» («Le retour du heros», Γαλλία, 2017)
Ανάλαφρο, πικάντικο και πάρα πολύ ευχάριστο ερωτικό γαϊτανάκι που εκτυλίσσεται στις αριστοκρατικές επαύλεις στη Γαλλία των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο «Καρδιοκατακτητής» («Le retour du heros», Γαλλία, 2017) του Λοράν Τιράν είναι ένα ευφάνταστο παιχνίδι λόγου και συναισθημάτων, αλλά και το είδος της ταινίας όπου ένας ηθοποιός όπως ο Ζαν Ντιζαρντέν (Οσκαρ Α’ ρόλου για το «The Artist») μπορεί πραγματικά να διαπρέψει.
Ο Ντιζαρντέν κρατά τον κεντρικό ρόλο του τίτλου, είναι ο λοχαγός Νεβίλ, μια περίπτωση από μόνος του. Παμπόνηρος αλλά και τρυφερός, μαχητικός αλλά και δειλός, ερωτιάρης αλλά και ερωτευμένος, κυρίως με τον εαυτό του. Ενα ζιζάνιο που θα φέρει τα πάνω κάτω στο σπίτι της μέλλουσας γυναίκας του(!) από την οποία το καθήκον τον χωρίζει ακριβώς την ημέρα του γάμου τους. Τον καλούν να παρουσιαστεί γιατί ο πόλεμος αρχίζει. Εκείνος υπόσχεται ότι θα γράφει καθημερινά, αλλά τίποτε. Οπότε η μέλλουσα κουνιάδα του (Μελανί Λοράν), για να σώσει την αδελφή της από την κατάθλιψη, αρχίζει να γράφει εκείνη γράμματα στη θέση του.
Οι παρεξηγήσεις φυσικά θα αρχίσουν άμα τη επιστροφή του ήρωα από τον πόλεμο. Φανταστείτε λοιπόν ένα χιουμοριστικό κοκτέιλ με λίγη δόση από «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» του Εντμόν Ροστάν, λίγη δόση από «Επικίνδυνες σχέσεις» του Ντε Λα Κλο και ένα πέπλο ατμόσφαιρας θεατρικού του Ζαν Ανούιγ. Αμέσως έχετε μια γεύση από αυτόν τον ασταμάτητο ποταμό λέξεων, συμπεριφορών που κάτι κρύβουν και ηρώων που κάθε κίνησή τους είναι απρόβλεπτη και αστεία. Η κατάλληλη ταινία για να ξεφύγει κανείς για λίγο από τις φουρτούνες της εποχής και να ξεσκάσει με τον πιο φίνο τρόπο. Βαθμολογία: 3
«Δέκα ύποπτοι για φόνο» («Crooked house», Αγγλία, 2017)
Κινηματογραφική μεταφορά μιας από τις πιο περίπλοκες υποθέσεις μυστηρίου της Αγκαθα Κρίστι, το «Δέκα ύποπτοι για φόνο» («Crooked house», Αγγλία, 2017) εκτυλίσσεται ως επί το πλείστον μέσα σε τεράστιο σπίτι που κατοικείται από τα μέλη μιας εξαιρετικά παράξενης οικογένειας, εκ των οποίων κάποιο ή κάποια είναι υπεύθυνα για μια δολοφονία. Την υπόθεση έχει αναλάβει ένας πράκτορας (Μαξ Αϊρονς) για λογαριασμό της Σκότλαντ Γιαρντ και οι έρευνές του είναι τα κομμάτια του παζλ που ο σκηνοθέτης Ζιλ Πακέ Μπρενέρ προσπαθεί να ενώσει έτσι ώστε όλο αυτό το μυστήριο να καταλήξει κάπου. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει σε κάθε μυθιστόρημα της Κρίστι με ήρωα τις περισσότερες φορές τον βέλγο ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό.
Τον αναφέρω επίτηδες διότι ενώ ο Πουαρό δεν με ενθουσιάζει (όπως δεν με ενθουσιάζουν γενικώς τα μυθιστορήματα της Κρίστι), αυτό δεν φάνηκε να με επηρεάζει όταν παρακολουθούσα το «Εγκλημα στο Οριάν Εξπρές». Ο Κένεθ Μπράνα ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη, με αποτέλεσμα ταινίες τύπου «Δέκα ύποπτοι για φόνο» να δείχνουν πολύ «λίγες» συγκρινόμενες με το τελευταίο «Οριάν Εξπρές». Κάτι που αναπόφευκτα θα γίνει. Οι «Υποπτοι» έχουν καλή ρετρό βρετανική ατμόσφαιρα (δεκαετία του 1950) και καλούς ηθοποιούς σε μοιρασμένους ρόλους (Γκλεν Κλόουζ, Τζούλιαν Σαντς, Γκίλιαν Αντερσον, Τέρενς Σταμπ). Δεν καταλήγουν όμως σε κάτι παραπάνω από μια καλοφωτογραφημένη σπαζοκεφαλιά με φόντο ένα σπίτι – θερμοκήπιο με καταπιεσμένο πάθος. Πολλά τα πρόσωπα, πολλές οι ερωτήσεις, πολλές οι απαντήσεις και πολύ το μπέρδεμα, οι πληροφορίες σε σφυροκοπούν διαρκώς, κάπου νιώθεις ότι ο μπούσουλας χάνεται. Βαθμολογία: 1 ½
Προβάλλονται επίσης
«Ο γίγαντας»(«Handia / Aundiya», Ισπανία, 2017). Ψυχολογικό δράμα εποχής των Τζον Γαράνιο και Αϊτορ Αρέγι. Στην Ισπανία του 1843, ένας αγρότης, βετεράνος πολέμου (Γιοζέμπα Ουσαμπιάγκα), γίνεται μάνατζερ του θεόρατου μικρότερου αδελφού του (Ενέκο Σαγκαρντόι) ο οποίος μετατρέπεται σε έκθεμα σόου φρικιών. Ενίοτε συγκινητικό δράμα βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, αλλά και μια δυσκίνητη ταινία, ακριβώς όπως δυσκίνητος είναι ο κεντρικός ήρωάς της. Δεν είναι τόσο το θέμα που κουράζει όσο η στατικότητα στην αφήγηση. Βαθμολογία: 2
«Πρόβατα εναντίον λύκων»(«Volki i ovtsy. Beeezumnoe prevrashchenie», Ρωσία, 2016). Κινούμενα σχέδια σε σκηνοθεσία Αντρέι Γκαλάτ, Μαξιμ Βολκόφ.
EΠΑNΕKΔOΣEIΣ
«Γάμος α λα ιταλικά» («Matrimonio all’ italiana», Ιταλία, 1964). Το παθιασμένο χρονικό της πολύχρονης σχέσης ανάμεσα σε έναν πλούσιο ιταλό φανφαρόνο, τον Ντομένικο, και της πόρνης Φιλουμένα που τον ακολουθεί πιστά ελπίζοντας πως κάποτε θα την παντρευτεί. Πασίγνωστο και πολυανεβασμένο και στην Ελλάδα το θεατρικό έργο του Eντουάρντo ντε Φιλίπο, βρήκε μια έκτακτη μεταφορά στα χέρια του έμπειρου Βιτόριο ντε Σίκα, ο οποίος κινηματογράφησε το αγαπημένο ζεύγος του, τη Σοφία Λόρεν και Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες και των τριών. Η κλασική αυτή ηθογραφία της χρυσής εποχής του ιταλικού κινηματογράφου έφτασε ως τα Οσκαρ, συνυποψήφια μάλιστα με «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» του Βασίλη Γεωργιάδη στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (έχασαν από το τσεχικό «Μαγαζάκι της κεντρικής οδού»). Η Λόρεν ήταν επίσης υποψήφια για το Οσκαρ Α’ ρόλου.Βαθμολογία: 3
«Darling!» (Αγγλία, 1966). Αρωμα Οσκαρ και στη βρετανική ταινία «Darling!», άψογο δείγμα «ελεύθερου» βρετανικού κινηματογράφου στα swinging sixties και η ταινία που καθιέρωσε τον σκηνοθέτη της Τζον Σλέσινγκερ (1926 – 2003) σε παγκόσμια κλίμακα έναν χρόνο μετά το «Μπίλι ο ψεύτης». Η Τζούλι Κρίστι που κέρδισε το Οσκαρ Α’ ρόλου υποδύεται τη νέα γυναίκα που δείχνει αποφασισμένη να πετύχει τους στόχους της στον αδηφάγο χώρο της μόδας, όπου κινείται σαν διαβολεμένο αερικό ανάμεσα στον Τρέβορ Μπάουερ (ο πρώτος σύζυγος), στον Ντερκ Μπόγκαρντ (ο τηλεοπτικός αστέρας), στον Χοσέ Λουίς Ντε Βιγαλόνγκα (ένας ιταλός πρίγκιπας), στον Λόρενς Χάρβεϊ (ο διαφημιστής) και στους υπόλοιπους άνδρες της ταινίας.Βαθμολογία: 3
Βαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
