Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Τσε, ο Μουσολίνι και οι επικίνδυνες αποστολές. Πληθώρα ταινιών, αλλά αρκετές αξίζουν
Του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Επικίνδυνη αποστολή: Η πτώση»
(Mission: Impossible – Fallout, ΗΠΑ, 2018) Περιπέτεια του Κρίστοφερ Μακουάρι
Με ιδιαίτερο ζήλο και έντονη σωματική προσπάθεια, o 55άρης πια Τομ Κρουζ επιστρέφει στον πιο γνωστό ρόλο της κινηματογραφικής καριέρας του, εκείνον του Ιθαν Χαντ, δυναμικού πράκτορα μιας μυστικής υπηρεσίας που αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες αποστολές του κόσμου για λογαριασμό της αμερικανικής κυβέρνησης. Ομως το ενδιαφέρον της ταινίας, πέρα από τις εντυπωσιακές σκηνές δράσης (οι σκηνές κυνηγητού στους δρόμους Παρισιού και Λονδίνου γράφουν ιστορία), είναι ο ανθρώπινος χαρακτήρας της. Σε μια άκρως κυνική εποχή όπου ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και οι παράπλευρες απώλειες βρίσκονται μέσα στο «παιχνίδι» για το καλό του συνόλου, ο Χαντ δίνει σημασία στο άτομο, έτοιμος να θυσιαστεί για τον έναν έτσι όπως θα θυσιαζόταν για τους πολλούς. Στοιχείο που τον μετατρέπει αμέσως σε έναν γνήσια ρομαντικό ήρωα, με κάπως ρετρό αντιλήψεις, σε μια ταινία που πάσχει εμφανώς από ένα τρομερά μπερδεμένο σενάριο. Αλλά και πάλι, ακόμα κι αυτό δικαιολογείται, διότι προσδιορίζει άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής μας, την ασάφεια της ταυτότητας του εχθρού· κάποια στιγμή δεν είσαι βέβαιος για το ποιος κυνηγά ποιον! Βαθμολογία: 3
«Che: Ο Αργεντίνος» (Che, Part 1)
Βιογραφία του Στίβεν Σόντερμπεργκ
Το φιλόδοξο έπος του Στίβεν Σόντερμπεργκ για τον αργεντίνο επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα διανέμεται για πρώτη φορά στις ελληνικές αίθουσες, παρότι η μοιρασμένη σε δύο μέρη ταινία (συνολικής διάρκειας 4½ ωρών) παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Καννών το 2008! Αρχικώς ο Σόντερμπεργκ είχε στόχο την εξιστόρηση των δραστηριοτήτων του Γκεβάρα στη Βολιβία (όπου και δολοφονήθηκε το 1967), ένα κεφάλαιο του πολυτάραχου βίου του το οποίο δεν είναι τόσο γνωστό όσο εκείνο της Κούβας. Στην πορεία όμως, ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να αλλάξει τα πλάνα του, γιατί συνειδητοποίησε ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να παρουσιαστεί ως ολοκληρωμένο πρόσωπο ο Τσε της Βολιβίας χωρίς να έχει προηγηθεί ο Τσε της Κούβας, ο οποίος θα δικαιολογούσε τις πράξεις του. Συνεπώς η ταινία «διογκώθηκε» και μοιράστηκε σε δύο μέρη, με το πρώτο να παίζεται από σήμερα. Τόσο το πρώτο όσο και το δεύτερο μέρος έχουν τη δυναμική που απαιτεί ένας τόσο μεγάλος θρύλος της Ιστορίας και το εκφραστικό πρόσωπο του Μπενίτσιο Ντελ Τόρο λέει πολλά από μόνο του (ο Ντελ Τόρο κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες). Στόχος του Σόντερμπεργκ (και τα καταφέρνει) είναι να διαμορφώσει μια δική του αίσθηση του Τσε μέσα από την εξιστόρηση αληθινών γεγονότων, όπως η γνωριμία του με τον Φιδέλ Κάστρο (Ντάμιεν Μπισίρ) και η σταδιακή εμπλοκή του με την επανάσταση στην Κούβα. Περισσότερο λοιπόν ένα υπαρξιακό δράμα εσωτερικών ρυθμών και λιγότερο μια βιογραφία ενός πολιτικού προσώπου. Βαθμολογία: 3
«Κοίτα ποιος γύρισε!»
(Sono Tornato, Ιταλία, 2018) Σάτιρα του Λούκα Μινιέρο
Ο τίτλος της έκτακτης αυτής ιταλικής σάτιρας που έκανε θραύση στη χώρα παραγωγής της αναφέρεται στον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος ως διά μαγείας πέφτει σαν μετεωρίτης στην καρδιά της Ρώμης του 2017 και ξαναμπαίνει στη μάχη για την «ανάσταση» της πατρίδας του. Τα πράγματα βέβαια έχουν αλλάξει, όμως τελικά το Internet, ο λαϊκισμός των τηλεοπτικών σόου, η ευκολία με την οποία τα ΜΜΕ παρασύρουν πλέον τον κοσμάκη προς το οτιδήποτε είναι χρήσιμα εργαλεία για να λύσουν τα χέρια του Ντούτσε. Η ματιά του σκηνοθέτη Λούκα Μινιέρο μένει με συνέπεια στη σάτιρα, όμως η έξυπνη ενσωμάτωση του ντοκιμαντέρ στη γλώσσα της αφήγησης βγάζει συγχρόνως στην επιφάνεια ανατριχιαστικές αλήθειες που ξεμπροστιάζουν μια ολόκληρη χώρα επιρρεπή στον φασισμό, μια χώρα που δεν θα έλεγε όχι σε έναν «lifestyle» φασισμό, μια soft εκδοχή της δικτατορίας. Ο κόσμος ξεχνά, η μόδα μετρά και ο Μουσολίνι (τρομερή η ερμηνεία του Μάσιμο Ποπολίτσιο) ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο εφιαλτικό) παραμένει στο DNA της Ιταλίας. Ψέματα; Βαθμολογία: 3
«Ένα φανταστικό σπίτι»
(An ideal home, ΗΠΑ, 2018) Δραματική κομεντί του Αντριου Φλέμινγκ
Ενας ομοφυλόφιλος ηθοποιός (Στιβ Κούγκαν) αναγκάζεται να πάρει υπό την προστασία του τον εγγονό που ούτε ο ίδιος ήξερε ότι έχει και που είναι καρπός του γιου που είχε αποκτήσει την περίοδο που δεν ήταν ακόμη ολοκληρωμένος γκέι. Το παιδάκι που δεν είναι καθόλου εύκολος χαρακτήρας εμφανίζεται από το πουθενά στην έπαυλη του ηθοποιού στη Σάντα Φε και τελικά μεγαλώνει με δύο πατεράδες, αφού ο ηθοποιός συγκατοικεί με τον σύντροφο και σκηνοθέτη του (Πολ Ραντ) σε μια δημοφιλή εκπομπή μαγειρικής της τηλεόρασης. Φυσικά στη μέση υπάρχει και ένας τρίτος πατέρας, ο βιολογικός, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες στην πολύ «στρογγυλεμένη» αυτή κομεντί «πολιτικής ορθότητας» που προφανώς γυρίστηκε για να αποδείξει ότι ακόμα και οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα στην πατρότητα. Συγχρόνως μοιάζει με τουριστική ταινία για τη Σάντα Φε, κάτι σαν παραγγελιά της δημαρχίας της πόλης όπου και εξ ολοκλήρου γυρίστηκε (και η Σάντα Φε έχει το δικαίωμα στο σινεμά!). Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, τη βλέπεις και αμέσως την ξεχνάς.Βαθμολογία: 2
«Νόμος περί τέκνων»
(The children act, Αγγλία, 2018) Κοινωνικό δράμα του Ρίτσαρντ Εϊρ
Αν και ως ηθοποιός δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί εγγύηση, είχαμε καιρό να δούμε την Εμα Τόμσον σε έναν τόσο χυμώδη κινηματογραφικό ρόλο για τον οποίο θα ήταν πολύ όμορφο να κέρδιζε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ του χρόνου. Εδώ, η Τόμσον είναι η αυστηρή αλλά δίκαιη αγγλίδα δικαστής, με ειδικότητα στη νομοθεσία περί τέκνων, της οποίας η «στεγνή» ζωή, μηδενική στα προσωπικά και στον γάμο της (με τον Στάνλεϊ Τούτσι), καθότι είναι απολύτως αφοσιωμένη στο επάγγελμά της, αλλάζει εξαιτίας μιας πολύ παράξενης υπόθεσης: ένας ασθενικός έφηβος, μάρτυρας του Ιεχωβά, αρνείται τη μετάγγιση αίματος για να ζήσει, διότι η θρησκεία του, έτσι όπως την έχει δεχθεί από τους γονείς του, δεν του το επιτρέπει. Η υπόθεση καταλήγει στα δικαστήρια και η προσωπική επαφή της δικαστή με τον νεαρό, τον οποίο επισκέπτεται στο νοσοκομείο, θα ανοίξει τελικά τον ορίζοντά τους. Δύο άνθρωποι που μέσα σε αντίξοες καταστάσεις θα αναγνωρίσουν στοιχεία του χαρακτήρα τους που δεν ήξεραν καν ότι έχουν. Μεγάλο ατού της ταινίας, πέρα από τη θαυμάσια Τόμσον, είναι η δυναμική της ίδιας της ιστορίας και διόλου τυχαία το σενάριο είναι βασισμένο στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του κορυφαίου Ιαν Μακ Γιούαν (έκανε ο ίδιος τη διασκευή του). Σοβαρά κοινωνικά ζητήματα που αφορούν όλους μας συνδυάζονται δεξιοτεχνικά με μια υπέροχη κινηματογραφική ηρωίδα αλλά και την υπέροχη ηθοποιό που την υποδύεται. Ενα άρτιο σύνολο που δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις.Βαθμολογία: 3
«Η εξομολόγηση της δασκάλας του πιάνου»
(The confession, Γεωργία / Εσθονία / ΗΠΑ) Δράμα του Ζάζα Ουρουσάτζε
Ενταγμένη προσεκτικά στη γαλήνη και στην ομορφιά της φύσης της επαρχιακής Γεωργίας, η ταινία καταπιάνεται με ένα θέμα εξαιρετικά οξύ και δύσκολο, τη σχέση ενός ιερέα με τους κατοίκους του χωριού τους οποίους καλείται να εξομολογήσει (έχει μετατεθεί εκεί δυσμενώς). Ο ιερέας, ο οποίος στο παρελθόν είχε ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία, διακρίνεται για τις προχωρημένες αντιλήψεις του, το χιούμορ του, την ψυχραιμία στα λόγια και για το ότι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους με γνώμονα τη λογική. Ωστόσο, η καταλυτική εμφάνιση μιας γυναίκας (Σοφία Σεμπισκβεράτζε), της ωραίας της περιοχής, η οποία διδάσκει πιάνο και έχει μια αμυδρή ομοιότητα με τη Μέριλιν Μονρόε, θα δημιουργήσει την ένταση στην ιστορία της ταινίας, με τον ιερέα στη μέση μιας τρομερής σύγκρουσης που θα τον φέρει σε δύσκολη θέση. Ο Ουρουσάτζε, του οποίου τα «Μανταρίνια» πριν από μερικά χρόνια διεκδίκησαν το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ελέγχει το θέμα του και ζητεί την υπομονή του θεατή, δημιουργώντας μια παράξενη ατμόσφαιρα σασπένς που δίνει ανάσες σε μια συναισθηματικά φορτισμένη αλλά και υπερβολικά στατική ταινία. Το ενδιαφέρον της βρίσκεται κυρίως στο ίδιο το πρόσωπο του ηθοποιού Ντμίτρι Τατισβίλι που υποδύεται τον ιερέα· πρόσωπο αυστηρό αλλά συγχρόνως φιλικό, αγέλαστο αλλά την ίδια ώρα με βλέμμα γεμάτο κατανόηση (ή μια προσπάθεια για κατανόηση) των προβλημάτων που ακούει και στα οποία αδυνατεί να δώσει λύση. Βαθμολογία: 2½
Επίσης στις αίθουσες
«Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα» (Sueno en otro idioma, Μεξικό, 2017) του Ερνέστο Κοντρέρας. Ενας παθιασμένος με τη δουλειά του γλωσσολόγος θα βρεθεί στο μέσον μιας παράξενης βεντέτας ανάμεσα σε δύο ηλικιωμένους της μεξικανικής ενδοχώρας, τους μοναδικούς κατοίκους που εξακολουθούν να μιλούν μια σπάνια γλώσσα ιθαγενών. Παράξενο ψυχολογικό – ερωτικό δράμα του οποίου το μυστήριο κοινοποιείται πιο σύντομα απ’ όσο θα έπρεπε, οπότε χάνεται το ενδιαφέρον (Αλβάρεζ Ρεμπέιλ, Ελίτζιο Μελέντεζ).Βαθμολογία: 2
«Upgrade» (ΗΠΑ, 2018) του Λι Γουανέλ. Ενας άνδρας (Λόγκαν Μάρσαλ Γκριν), ο οποίος ύστερα από επίθεση αγνώστων που σκότωσαν τη γυναίκα του έχει μείνει ανάπηρος από τον λαιμό και κάτω, δέχεται να υποβληθεί σε επικίνδυνη επέμβαση στη μέση που τον μετατρέπει σε μηχανή θανάτου καθοδηγούμενη από μια παράξενη φωνή που μόνο εκείνος ακούει. Περιπέτεια εκδίκησης τύπου «Death Wish» και συγχρόνως παραλλαγή του μύθου του τέρατος του Φρανκενστάιν.Βαθμολογία: 2
Βαθµολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
