Ο αιμόφυρτος αγώνας για δικαιοσύνη της καταπιεσμένης χαμηλής κοινωνικής τάξης στην Αγγλία του 19ου αιώνα, οι μάγισσες χορεύτριες στο Βερολίνο του 1977, η διαδρομή στον χρόνο ενός ζευγαριού σύγχρονων Κινέζων και μια πανέμορφη κοπέλα ύποπτη για φόνο στην Αργεντινή των ημερών μας δίνουν το στίγμα της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας
«Peterloo» (Αγγλία, 2018)
του Μάικ Λι
Ενας «εσωτερικός» πόλεμος στην Αγγλία του 19ου αιώνα είναι ο πυρήνας της ιστορικής ταινίας του Μάικ Λι: με το «Peterloo» ο αριστερός δημιουργός μεγάλων επιτυχιών όπως τα «Μυστικά και ψέματα» και το «Μυστικό της Βέρα Ντρέικ», επιστρέφει στο Μάντσεστερ του 1819 για να αναπλάσει τα δραματικά περιστατικά που οδήγησαν στην περίφημη σφαγή του Πίτερλου, στην πλατεία Σεντ Πίτερς Φιλντς του Μάντσεστερ το 1819. Τότε που ο βρετανικός στρατός έπνιξε στο αίμα τη φιλειρηνική διαδήλωση πολιτών που διαμαρτύρονταν για το αυτονόητο: τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα και την καταπίεση που υφίσταντο. Περισσότεροι από 10 ήταν οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες από τον στρατό του Γουέλινγκτον σε μια εποχή που ειρωνικά η Αγγλία γιόρταζε την επιτυχία της νίκης της απέναντι στη στρατιά του Ναπολέοντα. Ενα από τα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας, η οποία κλιμακώνεται στη σφαγή – μια έξοχη σεκάνς με την κάμερα να ελίσσεται σαν σβούρα μέσα στο πλήθος – είναι ότι ο Λι αποτυπώνει με ακρίβεια την ατμόσφαιρα της εποχής, τότε που ο βρετανικός λαός άρχιζε σιγά-σιγά να «ξυπνά» και να ξεσηκώνεται μέσα από τις ατελείωτες συνεδριάσεις των κοινωνικών οργανώσεων που εκείνη την εποχή άρχιζαν να δημιουργούνται για το καλό του φτωχού πολίτη. Και είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η πολιτική και πέρα για πέρα επίκαιρη αυτή ταινία χρησιμοποιεί το παρελθόν ως εργαλείο κριτικού σχολιασμού ενός όχι και τόσο διαφορετικού παρόντος (παίζουν: Ρόρι Κινίαρ, Μαξίν Πικ, Νιλ Μπελ κ.ά.). Βαθμολογία: 3 ½
«Σουσπίρια» («Suspiria», Ιταλία/ ΗΠΑ, 2018)
του Λούκα Γκουαντανίνο
Ενας χορευτικός θίασος αποτελούμενος αποκλειστικά από γυναίκες, αρχαίες δαιμονικές θρησκείες εξασκούμενες από «Μητέρες», μαύρη μαγεία, ψυχανάλυση αλλά και μια έκρυθμη πολιτική κατάσταση στο φόντο (τρομοκρατία στο Βερολίνο του 1977), είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την ανακατασκευή της cult ταινίας τρόμου που γύρισε πρώτος ο Ντάριο Αρτζέντο το 1977 γράφοντας τη δική του ιστορία στον χώρο του κινηματογραφικού τρόμου. Η σπουδαία βρετανή ηθοποιός Τίλντα Σουίντον ταιριάζει γάντι στον ρόλο της μυστηριώδους μαντάμ Μπλαν, διευθύντριας του βερολινέζικου θιάσου «Ελενα Μάρκος», η οποία αντιλαμβάνεται ένα μεγάλο ταλέντο στο πρόσωπο και στο σώμα ενός νέου μέλους, της Αμερικανίδας Σούζι (Ντακότα Τζόνσον). Πώς εξηγείται όμως ο συνδυασμός του χορού της Σούζι με τον ανεξέλεγκτο διαμελισμό του ακυβέρνητου σώματος μιας άλλης χορεύτριας; Ολη η σχολή φαίνεται ότι κρύβει σκοτεινά μυστικά που ζητούν απεγνωσμένα να βγουν στην επιφάνεια. Ο Λούκα Γκουαντανίνο, ένας από τους πιο δυναμικούς σύγχρονους ιταλούς σκηνοθέτες («Εγώ είμαι ο έρωτας», «Να με φωνάζεις με το όνομά σου») ζητά την υπομονή του θεατή για να τον παρασύρει στα άδυτα ενός εφιάλτη ο οποίος ναι μεν δεν εξηγείται εύκολα (αν εξηγείται κιόλας), αλλά είναι τρομερά υποβλητικός, ακόμα και όταν γίνεται γκροτέσκος, όπως συμβαίνει στο τέλος. Βαθμολογία: 3 ½
«Οι στάχτες μιας αγάπης» («Ash is the purest white», Κίνα, 2018)
του Ζία Ζανγκέ
Η επιτυχία της τελευταίας ταινίας του διακεκριμένου κινέζου auteur Ζία Ζανγκέ («Ακίνητες ζωές», «Πέρα από τα βουνά») είναι ότι μέσα από μικρές (ή μεγάλες) «στιγμές» της ιστορίας ενός ζευγαριού στο πέρασμα του χρόνου – από το 2001 ως τις μέρες μας – καταφέρνει να συνθέσει το ψηφιδωτό μιας ολόκληρης χώρας.
Αυτή η περιπετειώδης ζωή του ζεύγους (θάνατοι, φυλακίσεις, παραλυσία) είναι μοιρασμένη σε τρία μεγάλα κεφάλαια με αφετηρία και προορισμό μια κωμόπολη της Κίνας.
Ωστόσο, όταν έρχεται το τέλος της ταινίας, νιώθεις ότι έχεις βρεθεί και περπατήσει σε μια χώρα που μπορεί αρχικώς να σου φαίνεται ανοίκεια, όχι όμως αργότερα. Φυσικά, όπως πάντα, ο Ζία Ζανγκέ ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη κατάσταση και το ενδιαφέρον μας κινείται από μικρά αλλά έντονα επεισόδια ανάμεσα στον τοπικό «νονό» μιας αδελφότητας (Λιάο Φαν) και τη γυναίκα (Τάο Ζάο) που βρίσκεται δίπλα του.
Το πραγματικά υποδειγματικό σενάριο εστιάζει κυρίως στη στάση της γυναίκας, η οποία ακριβώς επειδή είναι πιο αποφασιστική, πιο δυναμική και πιο γενναία από τον άνδρα, είναι εκείνη που θα λουστεί την αδικία, χωρίς όμως ποτέ να το βάλει κάτω. Είναι μια πραγματικά αξιοθαύμαστη ηρωίδα και ο σκηνοθέτης χαίρεται να την κινηματογραφεί ενώ βάζει τους άλλους στη θέση τους, κάτι που συμβαίνει συχνά ακόμα και με χιούμορ (η σκηνή που μηχανεύεται τρόπους για να φάει, για παράδειγμα). Βαθμολογία: 3 ½
«Η κατηγορούμενη» («Accusada», Αργεντινή / Μεξικό 2018)
του Γκονζάλο Τομπάλ
Στη δεύτερη μεγάλου μήκους δημιουργία του 37χρονου Αργεντινού Γκονζάλο Τομπάλ, το πρόσωπο του τίτλου είναι η πανέμορφη έφηβη κόρη μιας πλούσιας οικογένειας (κούκλα η Λάλι Εσπόζιτο, με κάτι από τα νιάτα της Αντζελίνα Τζολί) η οποία κατηγορείται για τον φόνο της φίλης της.
Ολα τα στοιχεία φαίνεται ότι είναι εναντίον της αλλά συγχρόνως ο σκηνοθέτης θέλει να στήσει ένα περιποιημένο «κατηγορώ» για την αρνητική δράση των ΜΜΕ που συχνά κάνουν τις δικές τους δίκες και ορίζουν ενόχους ενώ η πραγματική δίκη, στο πραγματικό δικαστήριο, δεν έχει ακόμα τελειώσει.
Για την ακρίβεια, ο Τομπάλ «παίζει» σε διάφορα επίπεδα, επιδιώκοντας ένα «λίγο απ’ όλα» – ακόμα και το καθαρόαιμο θρίλερ. Και αυτό είναι το πρόβλημα μιας λαμπερής στην όψη ταινίας που στην ψυχή της μοιάζει με «πιλότο» λατινοαμερικανικής τηλεοπτικής σειράς. Βαθμολογία: 2
Επίσης στις αίθουσες
-«Bohemian Rhapsody» (ΗΠΑ / Αγγλία, 2018), σε σκηνοθεσία Μπράιαν Σίνγκερ. Δραματική βιογραφία για τον βρετανό τραγουδιστή Φρέντι Μέρκιουρι (Ράμι Μάλεκ), ηγετική φυσιογνωμία του συγκροτήματος Queen αλλά και μια δύσκολη, αυτοκαταστροφική προσωπικότητα, πoυ πέθανε από AIDS σε ηλικία 45 χρόνων το 1991. Η «αναπαράσταση» της θρυλικής συναυλίας Live Aid στο στάδιο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου ανήκει στα ατού της ταινίας. Βαθμολογία: –
-«Ο Καρυοθραύστης και τα τέσσερα βασίλεια» («The Nutcracker and the Four Realms»), σε σκηνοθεσία Λάσε Χάλστρομ, Τζο Τζόνστον. Το παραμύθι του Ε.Τ.Α. Χόφμαν που γράφτηκε τον 19ο αιώνα και έχει υπάρξει ένα από τα τρία διασημότερα μπαλέτα του Τσαϊκόφσκι, αποκτά μία ακόμα κινηματογραφική εκδοχή με τη σφραγίδα της Disney και ένα λαμπρό καστ ηθοποιών, όπως οι Ελεν Μίρεν, Κίρα Νάιτλι, Μόργκαν Φρίμαν και ο Τζέιντεν Φογουόρα Νάιτ στον ρόλο του ήρωα του τίτλου. Βαθμολογία: –
