Η βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο ταινία «Μη με αγγίζεις» της Ρουμάνας Αντίνα Πιντιλίε είναι μια αισθητική πρόταση χωρίς προηγούμενο. Μπορεί να γίνει ενοχλητική αλλά σίγουρα κινεί το ενδιαφέρον
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Μη με αγγίζεις»
(«Touch me not», Ρουμανία / Γερμανία / Τσεχία / Βουλγαρία / Γαλλία, 2018) της Αντίνα Πιντιλίε
Βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο στο τελευταίο φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου, το «Μη με αγγίζεις», ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους ταινία της Ρουμάνας Αντίνα Πιντίλιε, είναι περισσότερο μια αισθητική πρόταση παρά μια ταινία. Πειραματίζεται διαρκώς ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, σε τέτοιο σημείο δε που ο θεατής δεν γνωρίζει ποτέ αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή κατασκευασμένο.
Αν υπάρχει μια μυθοπλαστική κατασκευή, αυτή είναι ο «σκελετός» της ταινίας, το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι πρωταγωνιστές των διαφόρων ιστοριών αναζητούν αληθινές απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα που η ταινία θέτει. Ερωτήματα που αφορούν τη σεξουαλικότητα, την ανθρώπινη επαφή, την οικειότητα, το μέσα μας και το έξω μας.
Απαιτητικό φιλμ αλλά γενναίο, χωρίς συμπλέγματα και χωρίς προκαταλήψεις, μακριά από ταμπού, γυρισμένο με μια πηγαία ελευθεριότητα, ασυνήθιστη και πρωτογενή. Ολοι οι συντελεστές της ταινίας ψάχνουν και ψάχνονται, μαζί τους και ο θεατής.Βαθμολογία: 3
«Ληστεία στο μουσείο»
(«Museo», Μεξικό, 2018) του Αλόνσο Ρουίθ Παλάθιος
Περισσότερο ένα ψυχόδραμα παρά ένα caper movie (ταινία ληστείας), η «Ληστεία στο μουσείο» είναι μια μυθοπλαστική «αναπαράσταση» της διάρρηξης που έλαβε χώρα στην Πόλη του Μεξικού όταν δύο φίλοι (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Λεονάρντο Ορτίζγκρις) αποφάσισαν να αφαιρέσουν πολύτιμα κομμάτια από το Εθνικό Ανθρωπολογικό Μουσείο για να τα πουλήσουν. Ωστόσο το θέμα της ταινίας δεν είναι τόσο η ίδια η διάρρηξη όσο το γιατί οι δύο φίλοι αποφάσισαν να τη διαπράξουν. Στην ουσία απάντηση δεν υπάρχει, αφού ούτε τα χρήματα χρειάζονταν ούτε κάποιο άλλο κίνητρο είχαν. Το μόνο που είχαν ήταν η ανάγκη για περιπέτεια, και αυτή στην πραγματικότητα είναι διακριτή μόνο στον έναν, τον πιο ριψοκίνδυνο και αυτοκαταστροφικό από τους δύο (Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ). Ο σκηνοθέτης Ρουίθ Παλάθιος συνδυάζει έξυπνα την περιπέτεια με το ψυχολογικό δράμα και το αποτέλεσμα είναι μια πολύ «εύπεπτη» ταινία, στην οποία το μόνο μειονέκτημα που βρήκα ήταν η υπερβολική χρήση μιας συμφωνικής μουσικής που δεν ταιριάζει καθόλου στο θέμα.Βαθμολογία: 3
«Το κορίτσι στον ιστό της αράχνης»
(«The girl in the spider’s web», ΗΠΑ) του Φέντε Αλβαρεζ
Επιστροφή στο «Millennium», την τριλογία μυθιστορημάτων θρίλερ του Σουηδού Στιγκ Λάρσον («Το κορίτσι με το τατουάζ», «Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά», «Το κορίτσι στον ιστό της αράχνης») μετά την αμερικανική «Το κορίτσι με το τατουάζ» του Ντέιβιντ Φίντσερ. Η τελευταία υπόθεση που αναλαμβάνει η σούπερ ερευνήτρια Λίζμπετ Σαλάντερ θέτει σε κίνδυνο τη ζωή της και την οδηγεί στον πρώην εραστή της, δημοσιογράφο Μίκαελ Μπλόμκβιστ (Σβέριρ Γκούντνασον), επίσης ήρωα σε όλη τη σειρά του «Millennium». Με το μονίμως ανήσυχο βλέμμα της η Κλερ Φόε (του «The crown») αντικαθιστά ευπρόσωπα τη Νοόμι Ραπάς και τη Ρούνεϊ Μάρα που έχουν παίξει τον ρόλο της Λίσμπετ, ενώ το σύνολο είναι μια σφιχτοδεμένη νουάρ περιπέτεια εκδίκησης με την ξεχωριστή ματιά του επίσης ανερχόμενου oυρουγουανού σκηνοθέτη Φέντε Αλβαρεζ («Μην ανασάνεις»).Bαθμολογία: 2
«Η κοιλάδα των σκιών»
(«Valley of shadows», Νορβηγία, 2017) του Γιούνας Μάτσοφ Γκουλμπράντσεν
Η μυθολογία του λυκανθρώπου ενταγμένη στη φύση της Νορβηγίας και στην ψυχολογία ενός εξάχρονου παιδιού (Ανταμ Εκέλι), το οποίο καταφεύγει σε ονειροπολήσεις για να ξεφύγει από την τραυματισμένη ζωή του. Η ενδιαφέρουσα αυτή ιδέα που πυροδοτείται από την εξαφάνιση του σκύλου του παιδιού και την προσπάθειά του να τον βρει διασχίζοντας πεδιάδες και σκαρφαλώνοντας όρη αξιοποιείται με ικανοποιητικό τρόπο αλλά όχι σε μια σπουδαία ταινία. Πάντως, στο ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ταινίας ο νορβηγός σκηνοθέτης Γιούνας Μάτσοφ Γκουλμπράντσεν έκανε μια αξιομνημόνευτη δουλειά με τη βοήθεια της εκπληκτικής φωτογραφίας της ταινίας που υπογράφει ο αδελφός του Μάριους.Βαθμολογία: 2½
«Το μυστικό της Πέτρα»
(«Petra», Ισπανία / Γαλλία / Δανία, 2017) του Χάιμε Ροσάλες
Ατάκτως τοποθετημένα μεταξύ τους «κεφάλαια» δυσκολεύουν την παρακολούθηση αυτής της ταινίας, που αν και υπέροχα φωτογραφημένη βάζει τον θεατή στην άνευ λόγου δοκιμασία μιας κοπιαστικής προσπάθειας για τη σύνθεση των κομματιών ενός παζλ που καταλήγει σε κάτι που θυμίζει έντονα σαπουνόπερα: η Πέτρα (Μπάρμπαρα Λένι), μια νεαρή εικαστικός, προσπαθεί να βρει τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και αυτό που βρίσκει είναι ένα νοσηρό περιβάλλον, στο οποίο βασιλεύει ένας διάσημος εικαστικός που μπορεί να είναι ο πατέρας της. Η ιστορία περιέχει αιμομιξίες, αυτοκτονίες, ακόμα και φόνους, ενώ δεν λείπει ο στοχασμός γύρω από την ιδέα του εμπορίου και του καταναλωτισμού στις εικαστικές τέχνες. Εχεις την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης Χάιμε Ροσάλες επιδιώκει κυρίως να κάνει τον έξυπνο κλείνοντας διαρκώς το μάτι.
-Προβάλλεται τέλος και η πολεμική περιπέτεια του Τζούλιους Εϊβερι «Overlord» (ΗΠΑ, 2018), η δράση της οποίας τοποθετείται στην κατεχόμενη από τους ναζιστές Γαλλία, όπου λίγες μόλις ώρες πριν από την απόβαση στη Νορμανδία μια ομάδα αμερικανών αλεξιπτωτιστών πέφτει για να πραγματοποιήσει μια αποστολή που είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της εισβολής. Παίζουν: Τζόβαν Αντέπο, Γουάιτ Ράσελ.
Βαθµολογία. 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
