Η επιτυχημένη πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Ρούπερτ Εβερετ και μια ιστορία αντίστασης κατά του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας ξεχωρίζουν στις αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Ευτυχισμένος Οσκαρ
(The happy prince, Αγγλία/Βέλγιο/Γερμανία/Ιταλία, 2018). Βιογραφική του Ρούπερτ Εβερετ.
Στην πρώτη σκηνοθετική απόπειρά του στον κινηματογράφο, ο Ρούπερτ Εβερετ κάνει μια θαυμάσια δουλειά πίσω αλλά και μπροστά από την κάμερα. Ο Οσκαρ Ουάιλντ (Δουβλίνο 1854 – Παρίσι 1900) που κινηματογραφεί εδώ και που επίσης υποδύεται, δεν έχει πια τη λάμψη του παρελθόντος του και της εποχής που έκανε θραύση με έργα όπως το «Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» και ο «Ιδανικός σύζυγος» (στην κινηματογραφική εκδοχή του οποίου έχει παίξει ο ίδιος ο Εβερετ). Ο Ουάιλντ αυτής της ταινίας (που ειρωνικά φέρει τον τίτλο ενός παραμυθιού του) έχει μόλις βγει από τη φυλακή (από τα κάτεργα για την ακρίβεια) όπου είχε μπει εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του και περιφέρεται στο Παρίσι, μόνος, χωρίς φίλους, χωρίς λεφτά, χωρίς διάθεση, χωρίς το χιούμορ των περασμένων εποχών του.
Παρακολουθούμε μια διασημότητα στην απόλυτη παρακμή της και ο Εβερετ φαίνεται σχεδόν να απολαμβάνει τον Ουάιλντ υποδυόμενός τον σε αυτή την κατάσταση. Η ταινία έχει τρομερή συνέπεια σε αυτό που θέλει να δείξει, ο σκηνοθέτης δεν χαρίζεται στο είδωλό του, τον ακολουθεί σερνόμενος μαζί του, εκεί στο κρεβάτι του θανάτου. Η ταινία δεν θέλει να έχει ανάσες, αντιθέτως όσο η ώρα κυλά τόσο πιο ασφυκτική γίνεται και το μόνο που μένει στο τέλος είναι ένα τεράστιο κρίμα για τον τόσο άδικο και πρόωρο (στα 46 του) θάνατο μιας ιδιοφυΐας που αργότερα αναγνωρίστηκε ως μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες των Γραμμάτων που βγήκαν ποτέ από το Ηνωμένο Βασίλειο.Βαθμολογία: 3
Η σιωπηλή επανάσταση
(Das schweigende Klassenzimmer, Γερμανία, 2018). Του Λαρς Κράουμε.
Ηταν μια επανάσταση του ενός λεπτού σιγής αλλά έγινε στην Ανατολική Γερμανία όταν τα πάντα απαγορεύονταν. Συνέβη το 1956 στο χωρίο Στόρκοου (αν και στην ταινία είναι το Στάλινσταντ) όπου οι μαθητές μια τάξης Γυμνασίου αποφάσισαν με τη σιγή τους να δείξουν αλληλεγγύη απέναντι στην τραγωδία της αιματηρής εξέγερσης κατά του σοβιετικού καθεστώτος των φοιτητών στην Ουγγαρία, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 2.500 και την εξορία δεκάδων χιλιάδων. Η επανάσταση φέρνει σε δύσκολη θέση όχι μόνον το σχολείο, αλλά και τις Αρχές της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας που αναζητεί τον υποκινητή προασπίζοντας τη ρουφιανιά και το κάρφωμα. Κάποιοι μπορεί να αντέξουν, κάποιοι όχι και αυτό είναι το πλαίσιο της ταινίας του Λαρς Κράουμε, γνωστού από την «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ». Ο 45χρονος σκηνοθέτης εξετάζει με όρεξη εκείνη την παράξενη εποχή, όταν η Γερμανία προσπαθούσε να ορίσει ένα καινούργιο πρόσωπο για να ξεφύγει από το βεβαρημένο ναζιστικό παρελθόν της. Η ταινία λέει ότι στην Ανατολική Γερμανία πριν το κτίσιμο του Τείχους τα πράγματα ίσως να μην ήταν τόσο σκληρά όσο αργότερα, όμως η μάχη της ελεύθερης βούλησης, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης κατά της αδικίας και της καταπίεσης ήταν και τότε αναλλοίωτες ανθρώπινες ανάγκες τις οποίες κανένα καθεστώς δεν μπορούσε (ούτε και μπορεί) να νικήσει (παίζουν: Γιόνας Ντάσιερ, Μάικλ ντε Κόκο, Γιούντιθ Ενγκελ, Σίνα Εμπελ).Βαθμολογία: 3
Ρομπέν των Δασών
(Robin Hood, ΗΠΑ, 2018). Περιπέτεια του Οτο Μπάτχερστ.
Οκτώ μόλις χρόνια μετά την εκδοχή του Ρίντλεϊ Σκοτ για τον Ρομπέν Δασών με τον Ράσελ Κρόου και την Κέιτ Μπλάνσετ, η καινούργια αυτή ταινία υποτίθεται ότι πρωτοτυπεί κοιτάζοντας τον μύθο τόσο «λοξά» που νομίζεις ότι τελικά πρόκειται για άλλη ιστορία. Το παραμύθι του κλέφτη των πλουσίων και προστάτη των φτωχών με το οποίο πολλές γενιές μεγάλωσαν, αποκτά μια εκνευριστική βιντεοκλιπίστικη αισθητική γαρνιρισμένη με κοινωνικοοικονομικά στοιχεία που υποτίθεται ότι αντικατοπτρίζουν το σήμερα. Ο Ρομπέν αυτής της ταινίας (Τάρον Εγκερτον) είναι βετεράνος των Σταυροφοριών (οι σκηνές πολέμου θυμίζουν πολεμική ταινία στο Ιράκ αλλά με βέλη), τα ρούχα μοιάζουν σύγχρονα, η εποχή ακαθόριστη, ο χώρος δυστοπικός. Προς στιγμήν ένιωσα ότι παρακολουθούσα μια ακόμα ταινία της σειράς «Αγώνες πείνας» και τελικά η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά με έκαναν να επιθυμήσω το παλιό, παραδοσιακό παραμύθι του Ρομπέν των Δασών το οποίο είναι τόσο μεταλλαγμένο εδώ, που καταντά ανόητο. Μπορεί μεν να ενθουσιάσει τις νεότερες γενιές, αλλά τις παλαιότερες θα τις απογοητεύσει.Βαθμολογία: 1
Κριντ 2 «Creed II»
(ΗΠΑ, 2018) Αθλητικό δράμα του Στίβεν Κέιπλ Τζούνιορ.
Αλλος ένας κλώνος του «Ρόκι» που ξεκίνησε το 1976 και σήμερα, 42 χρόνια αργότερα, εξακολουθεί να απασχολεί το Χόλιγουντ – προφανώς λόγω των χρημάτων που οι ταινίες αυτές αποφέρουν. Οχι απλώς δεν υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας στο «Κριντ 2», αλλά φαντάσματα από το παρελθόν του Ρόκι αναβιώνουν εκ νέου για να δώσουν ακόμη περισσότερο στην ταινία τη γεύση ξαναζεσταμένου φαγητού. Στο τρίτο «Ρόκι», για όσους δεν θυμούνται, ο Απόλο Κριντ (ο πατέρας του Αδωνη που εδώ πρωταγωνιστεί) σκοτώθηκε στο ρινγκ από τον «κακό» Ρώσο Ντράγκο (Ντολφ Λούντγκρεν), τον οποίο αργότερα ο Ρόκι τσάκισε στην έδρα του, τη Μόσχα. Σαράντα χρόνια αργότερα ο Ντράγκο θυμήθηκε ότι πρέπει να πάρει το αίμα του πίσω και προκαλεί τον Αδωνι (Μάικλ Τζόρνταν) να αντιμετωπίσει τον θηριώδη γιο του. Και ποιος λέτε να νικήσει με τον ίδιο τον Ρόκι στη θέση του προπονητή του Αδωνη; Καταλήγουμε λοιπόν σε μια πέρα για πέρα σχηματική και προβλέψιμη ταινία, την οποία παρακολουθείς γνωρίζοντας ακριβώς τι πρόκειται να γίνει στο κάθε πλάνο. Το μόνο που αξίζει είναι οι καλογυρισμένες σκηνές στο ρινγκ, τις οποίες επίσης έχουμε χιλιοματαδεί! Βαθμολογία: 1
Προβάλλεται επίσης η ταινία εκδίκησης της Μόιλι Σουρία «Μαρλίνα, η δολοφόνος σε τέσσερις πράξεις» (Marlina the Murderer in Four Acts, 2017), μια συμπαραγωγή Ινδονησίας/Γαλλίας/Μαλαισίας και Ταϊλάνδης στην οποία μια γυναίκα (Μάρσα Τίμοθι) εκδικείται τη συμμορία ανδρών που την έχουν πειράξει, και το δραματοποιημένο ιστορικό ντοκιμαντέρ «Ο δρόμος μας» που γυρίστηκε με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
