Μια ταινία από τη Nότια Κορέα και μια γερμανική ξεχωρίζουν αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Το παιχνίδι με τη φωτιά»
(«Burning», Νότια Κορέα, 2018)
Μια γυναίκα ανάμεσα σε δύο άντρες, ιστορία πασίγνωστη, χιλιοειπωμένη, αλλά πάντοτε ενδιαφέρουσα, ιδίως όταν την ξαναβλέπει κανείς μέσα από φρέσκια ματιά. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο «Παιχνίδι με τη φωτιά» («Burning», Νότια Κορέα, 2018) του Κορεάτη Λι Τσανγκ Ντονγκ, μια ταινία γνήσιου πάθους, ωμή και συγχρόνως τρυφερή, ρεαλιστική, μα και ποιητική, γεμάτη εικόνες καθαρού κινηματογράφου που δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη. Ο φτωχός νεαρός που αγαπά τον Γουίλιαμ Φόκνερ και ευελπιστεί να γίνει κάποτε συγγραφέας ερωτεύεται την κοπέλα που όταν ήταν παιδιά την κορόιδευε για την ασχήμια της. Την έχει συναντήσει ξανά ύστερα από χρόνια, κι εκείνη του ζητεί να φυλάξει τον γάτο της όσο θα λείπει ταξίδι στην Αφρική. Θα εκπληρώσει την επιθυμία της ελπίζοντας να την ξαναδεί, να την κάνει για πάντα δική του. Ομως τα πράγματα αλλάζουν όταν η κοπέλα επιστρέφει με έναν άλλον άντρα μαζί της. Μαζί τους η ταινία αλλάζει δρόμο, η ιστορία μετατοπίζεται πάνω στη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δύο άντρες, βαρόμετρο της οποίας βέβαια είναι πάντα η γυναίκα, που κρατά στη φυλακή την ψυχή τους. Το έπαθλο είναι το ίδιο αλλά τώρα ο ένας άντρας αναπληρώνει τον άλλον· ο μορφωμένος απέναντι στο «λαμόγιο», ο συνεσταλμένος και ο φαινομενικά σίγουρος για τον εαυτό του. Μια ταινία γεμάτη ενοχλητική βία, λογοτεχνία, πηγαίο ερωτισμό, μια ταινία που θυμίζει μπρουτάλ, εκσυγχρονισμένη εκδοχή του «Ζιλ και Ζιμ». Σε υπνωτίζει γλυκά, την αγαπάς και συγχρόνως την εκτιμάς. Συνέβη με εμένα όταν την πρωτοείδα στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, όπου αδικήθηκε μην κερδίζοντας απολύτως τίποτε (πρωταγωνιστούν οι Γιου Α Ιν, Γιουν Γιονγκ Σέο και Στίβεν Γιέουν). Bαθμολογία: 4
Συμμετέχετε στη κλήρωση του “forolineυζήν”
Πατήστε στην εικόνα και διαβάστε τους όρους συμμετοχής
Η στολή του λοχαγού
(«The captain», Γερμανία, 2017)
Εμπνευσμένη από αληθινά πρόσωπα και αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην υπό κατάρρευση Γερμανία της εκπνοής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πολύ ενδιαφέρουσα ταινία «Η στολή του λοχαγού» («The captain», Γερμανία, 2017) του Ρόμπερτ Σβέντκε, ακτινογραφεί την ψυχή ενός απλού στρατιώτη ο οποίος σε μια δεδομένη στιγμή της ζωής του «μεταμορφώνεται» σε κάτι «άλλο». Προσπαθώντας να ξεφύγει από τον θάνατο, ο στρατιώτης – μια μεγάλη ερμηνεία από τον άγνωστο εδώ Μαξ Χουμπάχερ – φορά τη στολή ενός λοχαγού που βρίσκει τυχαία. Σχεδόν αμέσως η συμπεριφορά του διαφοροποιείται «καθοδηγούμενη» από τη στολή. Το ως τώρα τρομαγμένο πλάσμα μετατρέπεται σε αδίστακτο καταχραστή της εξουσίας. Ενώ όμως αρχικά έχεις την εντύπωση ότι ο στρατιώτης με στόχο την επιβίωση υποδύεται κάτι που δεν είναι, σύντομα βλέπεις ότι ο ρόλος που έχει οικειοποιηθεί γίνεται στην κυριολεξία ο πραγματικός εαυτός του. Θρασύς, οξύς, άκαμπτος, κυνικός, αδίστακτος. Ορισμένες φορές το θράσος του γίνεται αξιοθαύμαστο (λέει, για παράδειγμα, ότι έχει εντολές από τον ίδιο τον Χίτλερ), ενώ τα εγκλήματα που διατάσσει να γίνουν προς τους Γερμανούς ξεπερνούν την κτηνωδία.
Γυρισμένη ασπρόμαυρη και με έναν υπέροχο ηθοποιό στον ρόλο του στρατιώτη/λοχαγού, η «Στολή του λοχαγού» είναι μια πραγματικά εύστοχη κινηματογραφική αλληγορία πάνω στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού, στην ευκολία με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να μεταλλαχθεί μπροστά στον τρόμο του θανάτου, έτοιμος να παρουσιάσει κάτι που ο ίδιος δεν θα πίστευε ποτέ ότι είναι. Βαθμολογία: 3
«Το βράδυ που έφαγε τον κόσμο»
(«La nuit a dévoré le monde», Γαλλία, 2018)
Κι ενώ δεν έχουμε ακόμη χωνέψει το φιάσκο του μιούζικαλ ζόμπι «Η Αννα και η αποκάλυψη», μία ακόμη παραλλαγή του μύθου των ζόμπι εμφανίζεται στις αίθουσες. Το εύρημα στο «Βράδυ που έφαγε τον κόσμο» («La nuit a dévoré le monde», Γαλλία, 2018) της Ντομινίκ Ροσέρ είναι ότι ένας από τους μοναδικούς ανθρώπους που την έχουν γλιτώσει από τη μόλυνση και δεν έχει γίνει ζόμπι (Αντερς Ντάνιελσεν Λίε) βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι στο Παρίσι όπου προσπαθεί να ζήσει το κατά δύναμιν «φυσιολογικά» τη ζωή του.
Και αυτό σημαίνει ότι δεν γίνεται τίποτε, ή σχεδόν τίποτε, με μόνο ουσιαστικό εύρημα την προσπάθειά του να «σπάσει» τη μοναξιά «συνεννοούμενος» με ένα ζόμπι που έχει παγιδευτεί στο σπίτι και δεν μπορεί να κινηθεί (Ντενί Λαβάν). Το φιλμ αδυνατεί να προσθέσει κάτι παραπάνω σε έναν μύθο που χρειάζεται μια πραγματική τονωτική ένεση.
Για την ακρίβεια, έχεις πια την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί που εμφανίζονται σε αυτές τις ταινίες, παίζουν σαν να έχουν δει τις προηγούμενες γνωρίζοντας τι περίπου θα γίνει. Bαθμολογία: 1
Δύο ντοκιμαντέρ
Εθιμα για τον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου στο ελληνικό «Στο σώμα της» και η επανάσταση της γυναίκας στη Συρία στην «Ιστορία της Jiyhan», συμπαραγωγή Ελλάδας / Συρίας / Τουρκίας.
-Στο «Σώμα της» ο Ζαχαρίας Μαυροειδής (του οποίου το ντεμπούτο στη μεγάλου μήκους ταινία έγινε με τον αξιόλογο «Ξεναγό») εξαντλεί τα όρια της υπομονής μας καταγράφοντας στιγμές (ατελείωτες) από το έθιμο των «δεκαπεντάρηδων». Πρόκειται για μια προετοιμασία της Μονής της Κοίμησης στο νότιο άκρο της Θηρασίας στη Σαντορίνη για τη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου.
Στην πράξη σημαίνει ότι βλέπουμε ηλικιωμένες γυναίκες να αναβοσβήνουν καντήλια, να σφουγγαρίζουν, να μαγειρεύουν, να πλένουν, να βάφουν, να κουτσομπολεύουν και για κάποιον λόγο να παραπονιούνται για τα κουνέλια της περιοχής. Και είναι απορίας άξιον για ποιον λόγο όλα αυτά να μας ενδιαφέρουν. Βαθμολογία: 1
-Πολύ πιο ολοκληρωμένο και ουσιαστικό το ντοκιμαντέρ «Η Ιστορία της Jiyan» του Χαλούκ Ουνάλ, μια οξεία ματιά πάνω στην «Επανάσταση των Γυναικών» της Συρίας, την οποία παρακολουθούμε μέσα από τις αφηγήσεις μιας γυναίκας, της Τζιχάν.
Μέσα από αυτές τις αφηγήσεις, την ιστορία της γυναίκας αλλά και την ίδια την προσωπικότητά της, ο θεατής «γεύεται» έναν εμπεριστατωμένο, από πρώτο χέρι απολογισμό των πρόσφατων γεγονότων στη Βόρεια Συρία με βαρόμετρο τη θέση της γυναίκας και των αγώνων της για τα αυτονόητα: μια ζωή με νόημα, μακριά από τις ισχυρές παραδόσεις που μαστίζουν την περιοχή, ενάντια στις φεουδαρχικές και πατριαρχικές δομές και βεβαίως τον θρησκευτικό φανατισμό.Βαθμολογία:2
Προβάλλεται επίσης
Το οικογενειακό δράμα «Η επιστροφή του Μπεν» («Ben is back», ΗΠΑ, 2018), με την Τζούλια Ρόμπερτς στον ρόλο της αποφασιστικής μητέρας που προσπαθεί να βοηθήσει τον γιο της (Λούκας Χέτζες) να ξεφύγει από τον εθισμό του στα ναρκωτικά. Η σκηνοθεσία είναι του Πίτερ Χέτζες, πατέρα του πρωταγωνιστή. Βαθμολογία: –
Βαθµολογία. 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: µέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
