Το «Που ‘σαι Θανάση» ήταν το τελευταίο τραγούδι που έγραψε ο σπουδαίος στιχουργός Χαράλαμπος Βασιλειάδης, γνωστός ως Τσάντας.
Με τον Ζαμπέτα είχε μακρά επιτυχημένη συνεργασία και φιλία, κι έτσι όταν έφυγε απ’ τη ζωή (16-5-1972), άφησε παραγγελιά στη γυναίκα του να παραδώσει τους στίχους στον μουσικοσυνθέτη όταν θα επέστρεφε απ’ την περιοδεία του στην Αμερική.
Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για το θέμα του τραγουδιού. Μια αυτονόητη αναφέρεται σε κάποιον θαμώνα, τον οποίο όταν ο Ζαμπέτας αντίκριζε απ’ το πάλκο, κάθε φορά του έλεγε: «Που ‘σαι Θανάση;». Ώσπου τον έχασε, με τον καιρό, και συνέχισε ν’ αναρωτιέται…
Στο tvxs.gr με αφορμή μεγάλη ρεμπέτικη συναυλία «Ασεβή Τροπάρια με τους Ήχους της Κάνναβης», που έγινε το Σάββατο 20 Απριλίου στο κλειστό του Τάε Κβο Ντο, ενημερωνόμαστε πως Θανάσης δεν ήταν πρόσωπο…
Ο βαθύς γνώστης του ρεμπέτικου και λαϊκού και «δάσκαλος» ερευνητής Κώστας Χατζηδουλής, που έχει την επιμέλεια του προγράμματος της εκδήλωσης μας προσφέρει μιαν άλλη πλευρά του τραγουδιού…
Το «Που ‘σαι Θανάση» είναι μια… προέκταση των χασικλίδικων τραγουδιών που άνθισαν, συμβατά με την ελεύθερη χρήση της κάνναβης, και διώχθηκαν-απαγορεύτηκαν μαζί το 1936 από τον δικτάτορα Μεταξά.
Ο μύθος όμως των τραγουδιών συνεχίστηκε όπως και οι «κρυμμένες» πλέον αναφορές προς αποφυγήν της λογοκρισίας, και βέβαια στιγμή δεν έπαψε η κατανάλωση των ουσιών…
Ένα τέτοιο απαγορευμένο τραγούδι της κάνναβης αποκαλύπτεται πως είναι και το «Πού ‘σαι Θανάση», που ξέφυγε απ’ τη λογοκρισία της Χούντας…
Γιατί όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ρεμπέτικα Τραγούδια» του Ηλία Πετρόπουλου, οι χασισοπότες του μεσοπολέμου ονομάζουν τον αργιλέ, «μάπα», «καλάμι», ή… «Θανάση». Το ίδιο αναφέρεται και στο βιβλίο «Τοξικομανία» των Α. Δαβαρούκα και Γ. Σουρέτη, όπου «Θανάσης» ή «ο Θανάσης με το τρύπιο κεφάλι» είναι στην αργκό το συνώνυμο του αργιλέ.
Έτσι αν ταξιδέψετε στους στίχους του «Πού ‘σαι Θανάση» ενδεχομένως το μήνυμα να έχει αλληγορική σημασία.
Το στέκι το απόμερο, όπως αυτά της νιότης του στιχουργού, ο τεκές δηλαδή με τον αργιλέ, οι φίλοι, ο Μάνθος και ο Θεμιστοκλής, μόνο άνδρες, δεν ήταν επιτρεπτό να συχνάζουν εκεί γυναίκες… και η γλυκιά πενιά να παίζει όπως συνηθίζονταν. Τα χαμένα ίχνη… άλλων εποχών αφού στη δεκαετία του ’70 οι τεκέδες είναι πια μια μακρινή ανάμνηση…
