Δύο ταινίες (μία γαλλική και μία αμερικανική) σχετικές με συγγραφείς και μυστήριο προβάλλονται από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Το μυστήριο του κυρίου Πικ» («Le Mystere Henri Pick», Γαλλία, 2018)
Η ταινία είναι βασισμένη σε μυθιστόρημα του Νταβίντ Φανκινός και σκηνοθετήθηκε από τον Ρεμί Μπεζανσόν. Ο Φαμπρίς Λουκινί, έκτακτος όπως πάντα, υποδύεται τον σνομπ βιβλιοκριτικό με την επιτυχημένη τηλεοπτική εκπομπή βιβλίου, ο οποίος αρνείται να πιστέψει ότι ένα μυθιστόρημα μεγάλης λογοτεχνικής αξίας που έγινε μπεστ σέλερ, είναι όντως το πόνημα ενός εστιάτορα ο οποίος δεν είχε δείξει ποτέ κάποια λογοτεχνική κλίση. Το μυθιστόρημα που είχε απορριφθεί από τους εκδότες ανακάλυψε μια υπάλληλος εκδοτικού οίκου (Aλίς Ισάαζ), ενώ ο εστιάτορας έχει πεθάνει. Ετσι, ο βιβλιοκριτικός αποφασίζει να βρει τη λύση του μυστηρίου και να ανακαλύψει τον πραγματικό δημιουργό αρχίζοντας μια έρευνα που μας κάνει συμμέτοχους σε έναν πολύ γοητευτικό δαίδαλο. Μήπως τελικά το μυστικό κρύβεται στο έξυπνο μάρκετινγκ που έγινε για την προώθηση του βιβλίου; Ενα αναίμακτο ντετέκτιβ στόρι λοιπόν, χωρίς φόνους και αίμα (αν και μοιραία γυναίκα υπάρχει) που παρακολουθείται πολύ ευχάριστα, γεμάτο αναφορές σε κλασικούς συγγραφείς (Ντοστογέφσκι, Προυστ κ.ά.) και λογοτεχνικά έργα· λόγος αρκετός για να το λατρέψουν οι βιβλιοφάγοι. Βαθμολογία: 3
Η πιο μεγάλη απάτη» («J.T.Leroy», ΗΠΑ, 2019)
Οπως φαίνεται και από τον τίτλο, μια απάτη βρίσκεται και στην καρδιά της ταινίας «Η πιο μεγάλη απάτη» («J.T.Leroy», ΗΠΑ, 2019), μόνον που εδώ με αυτήν ξεκινά η ταινία που συγχρόνως μετατρέπεται σε ένα παράξενο παιχνίδι σεξουαλικής ταυτότητας και λανθάνοντος ερωτισμού. Για λόγους που δεν ξεκαθαρίζονται πλήρως, μια γυναίκα (Λόρα Ντερν) που έχει γράψει ένα μπεστ σέλερ βασισμένη στα προσωπικά της βιώματα, αποφασίζει να παρουσιάσει ένα άλλο πρόσωπο ως συγγραφέα του. Ενώ όμως το πρόσωπο-βιτρίνα είναι γυναίκα (Κρίστεν Στιούαρτ), παρουσιάζεται ως άντρας και τα πράγματα θα μπλέξουν ακόμη περισσότερο όταν την ερωτεύεται μια αβανγκάρντ σκηνοθέτρια (Νταϊάν Κρούγκερ). Μέχρις ενός σημείου η ταινία κινεί την περιέργεια, πόσω μάλλον όταν γνωρίζεις ότι είναι βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά. Ομως τόσο η ανεξήγητη συμπεριφορά της πραγματικής συγγραφέως όσο και η μονίμως σιωπηλή, σχεδόν αυτιστική στάση της «βιτρίνας» που θυμίζει emo υπό την επήρεια ναρκωτικών, δημιουργούν μια μονίμως ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που προκαλεί εμπόδια στη ροή της ταινίας η οποία σύντομα εξαντλείται.Βαθμολογία: 2 ½
«Μια ιδιαίτερη οικογένεια»
(«Una especie de familia», Aργεντινή / Βραζιλία / Γαλλία / Δανία / Πολωνία, 2017) του Ντιέγκο Λέρμαν
Με το πολύ ευαίσθητο ζήτημα της υιοθεσίας αλλά και της μητρότητας ασχολείται στην τελευταία ταινία του ο νεαρός αργεντινός σκηνοθέτης Ντιέγκο Λέρμαν, βάζοντας στο κέντρο βάρους της ιστορίας την ψυχοσύνθεση της γυναίκας που πρόκειται να υιοθετήσει (Μπάρμπαρα Λένι). Είναι γιατρός και έχει εναποθέσει κάθε όραμά της για το μέλλον στο παιδί που έχει συμφωνήσει να πάρει από μια πάμπτωχη γυναίκα (Γιανίνα Αβίλα). Ομως κάτι θα στραβώσει στην πορεία και οι οικονομικές παράμετροι, τα παράνομα κυκλώματα, οι «πονηρές» μπίζνες καθώς και τα περίεργα παραθυράκια του νόμου που καραδοκούν σε αυτές τις υποθέσεις (και όχι μόνον στην Αργεντινή) φτιάχνουν τον καφκικό κόσμο στον οποίο η Μαλένα εγκλωβίζεται φτάνοντας σε σημείο απελπισίας. Πάρα πολύ καλή η πρωταγωνίστρια αλλά και το όλο στήσιμο της ταινίας που πραγματεύεται δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις, οι οποίες προκαλούν τουλάχιστον αμηχανία.Βαθμολογία: 3
«Euphoria»
Στη δεύτερη σκηνοθετική δουλειά της μετά το «Μέλι», όπου πραγματεύθηκε το δύσκολο θέμα της ευθανασίας, η ηθοποιός Βαλέρια Γκολίνο χρησιμοποιεί την αρρώστια ως εργαλείο για την ανάπτυξη μιας αξιόλογης μελέτης χαρακτήρων και συμπεριφορών. Δύο αδέλφια σε πρώτο πλάνο, ο συντηρητικός δάσκαλος της επαρχίας και μεγαλύτερος (Βαλέριο Μαστραντρεά) και ο μικρότερος (Ρικάρντο Σκαρμπάτσο), πνεύμα ανήσυχο αλλά και αυτοκαταστροφικό.
Είναι και οι δύο άρρωστοι, αλλά ενώ ο ένας χρειάζεται βοήθεια για τη θεραπεία που κάνει, ο άλλος κρύβει το δικό του μαρτύριο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η ταινία χτίζει μια σχέση που κινεί την περιέργεια διότι η Γκολίνο με όρεξη ανιχνεύει το πώς μέσα από μια επίπονη διαδικασία δύο αδέλφια που δεν είχαν ποτέ πολλά-πολλά μεταξύ τους ανακαλύπτουν όχι μόνον ο ένας τον άλλον αλλά και τους εαυτούς τους. Η σκηνοθέτρια εστιάζει καλά στο θέμα, ξέρει απολύτως τι θέλει να πει και χωρίς να γίνεται ψυχρή κρατά τις σωστές αποστάσεις έτσι ώστε αυτό το παράξενο «πάντρεμα» αρρώστιας – οικογένειας να μη γλιστρήσει στην ευκολία του φτηνού μελοδράματος. Βαθμολογία: 3
«Ολο γελούσε»
(Ελλάδα, 2018). Ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Μαραγκού.
Ποιος ήταν τελικά ο ηθοποιός Κώστας Τσάκωνας; Τι τύπος ήταν; Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθεί να απαντήσει το ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Μαραγκού ο οποίος στο «Μάθε παιδί μου γράμματα» έδωσε στον ηθοποιό που πέθανε το 2015 τον πιο σημαντικό ρόλο της ζωής του. Αν και φτιαγμένο πάρα πολύ άτσαλα, σχεδόν ερασιτεχνικά, το ντοκιμαντέρ δίνει ορισμένες καλές πληροφορίες για τον αγαπημένο ηθοποιό, ο οποίος μεγάλωσε στη φτώχεια και στην ενδοοικογενειακή βία, μπόρεσε να κάνει ό,τι έκανε με το σπαθί του, έκανε χίλιες δουλειές προτού γίνει ηθοποιός και δεν εγκατέλειψε ποτέ το χαμόγελο. Κάποια στιγμή βλέπουμε τον Τσάκωνα να αφηγείται τη ζωή του έχοντας βάλει ο ίδιος μια κάμερα μπροστά του. Ο δε Μαραγκός δεν διστάζει να δώσει συνέντευξη ο ίδιος (!), κάτι πρωτοφανές εφόσον ο ίδιος είναι και ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ! Η στοιχειώδης σεμνότητα του σκηνοθέτη απουσιάζει εντελώς και η απόλυτη προχειρότητα διαπρέπει. Κακά τα ψέματα. Κατά μια έννοια αυτό το παρακμιακό ντοκιμαντέρ συνάδει με την παρακμιακή κωμωδία που ο Τσάκωνας εκπροσωπούσε (προβάλλεται μαζί με τη μικρού μήκους ταινία του Θ. Μαραγκού).Βαθμολογία: 1
Προβάλλονται επίσης
«Ακρα»
(Ελλάδα, 2018). Ντοκιμαντέρ της Βασιλικής Μπαμπαδήμα.
Η προσπάθεια ενός κολυμβητή να διανύσει τα 140 χιλιόμετρα από τη Ρόδο ως το Καστελλόριζο κολυμπώντας είναι το πρόσχημα για τη δημιουργία μιας ταινίας τεκμηρίωσης που φωτίζει την ανθρώπινη δύναμη και τη μάχη απέναντι στον φόβο που μπορεί να έχει δημιουργικά αποτελέσματα.Βαθμολογία: –
«Ασχημογλυκούλια»
(«Uglydolls», 2019).
Κινούμενα σχέδια στα οποία κούκλες που κατασκευάστηκαν παραμορφωμένες και έχουν περιθωριοποιηθεί στην Ασχημούπολη επαναστατούν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους.Βαθμολογία: 2
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
