Η καταπληκτική Βιρζινί Εφιρά υποδύεται μια καλοβαλμένη, μετρημένη, απολύτως προσγειωμένη γυναίκα που θα ερωτευτεί στο ρομαντικό δράμα της Κατρίν Κορσινί, ενώ η Μαργκαρέτε φον Τρότα συμπυκνώνει σε 99 λεπτά το μεγαλείο του σουηδού σκηνοθέτη
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Μια αγάπη ανέφικτη»
«(Un amour impossible», Γαλλία, 2018). Ρομαντικό δράμα της Κατρίν Κορσινί.
Ο τίτλος αυτής της ταινίας ανταποκρίνεται πλήρως στο θέμα το οποίο η σκηνοθέτρια Κατρίν Κορσινί αντιμετωπίζει με μια τρυφερότητα που πραγματικά σε σκλαβώνει. Η καταπληκτική Βιρζινί Εφιρά (από τα πρόσωπα ηθοποιών που ξεχωρίζουν στον σύγχρονο γαλλικό κινηματογράφο) υποδύεται τη Ρασέλ, μια καλοβαλμένη, μετρημένη, απολύτως προσγειωμένη γυναίκα που θα ερωτευτεί τον Φιλίπ (Νιλς Σνάιντερ), καλλιεργημένο, πολύγλωσσο και πολύ γοητευτικό νέο, ο οποίος όμως από την αρχή δείχνει μυστήριος και προβληματικός.
Από τη στιγμή που η γυναίκα δέχεται να ακολουθήσει τη δική του «λογική» πάνω στα πράγματα, η ζωή της θα γίνει μαρτυρική και το μόνο που θα την κρατήσει όρθια είναι το παιδί που θα κάνουν μαζί, ένα κορίτσι (η αφηγήτρια της ταινίας) το οποίο η μητέρα θα μεγαλώσει στην ουσία μόνη, εφόσον ο πατέρας είναι μονίμως απών. Η μεγαλύτερη δύναμη της ταινίας που αρχίζει στη δεκαετία του 1950 και φτάνει ως τη δεκαετία του 2000 βρίσκεται στο ίδιο το πρόσωπο της Ερφιρά και τον τόσο ιδιαίτερο χαρακτήρα της Ρασέλ που η ηθοποιός υποδύεται προσεχτικά και με πλήρη αφοσίωση. Ορισμένες φορές δεν μπορούμε παρά να ακολουθήσουμε τον δρόμο της καρδιάς μας, όσο και αν εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι αυτός θα είναι ο δρόμος του πόνου και της μοναξιάς. Πολύ απλά, δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά και αυτό, με τον τρόπο της, λέει η πολύ ευαίσθητη αυτή ταινία που στηρίζεται στο μπεστ σέλερ της Κριστίν Ανζό και αποτελεί την καλύτερη πρόταση αυτής της κινηματογραφικής εβδομάδας της. Μια ταινία που σε κερδίζει με την τρυφερότητα και την ειλικρίνειά της.Βαθμολογία: 3 ½
«Μπέργκμαν: Ενας αιώνας»
(«Searching for Ingmar Bergman») Ντοκιμαντέρ της Μαργκαρέτε Φον Τρότα.
Δεν ξέρω αν μέσα σε 99 λεπτά μπορεί κανείς να συμπυκνώσει το τεράστιο μέγεθος του έργου και της σκέψης – πόσω μάλλον της προσωπικότητας – ενός ανθρώπου όπως ο σουηδός σκηνοθέτης Ινγκμαρ Μπέργκμαν, πάντως με το ντοκιμαντέρ της η γερμανίδα σκηνοθέτρια Μαργκαρέτε φον Τρότα («Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ»), της οποίας το έργο επηρεάστηκε βαθύτατα από τις ταινίες του, προσπαθεί να ακολουθήσει τα βήματά του για να βοηθήσει τον ενδιαφερόμενο θεατή να τον γνωρίσει καλύτερα. Η Φον Τρότα συναντά φίλους του Μπέργκμαν, συνομιλεί με σκηνοθέτες διαφορετικής γενιάς που επηρεάστηκαν από τις ταινίες του (από τον Kάρλος Σάουρα μέχρι τον Ολιβιέ Ασαγιάς), περπατά στις τοποθεσίες όπου γυρίστηκαν πολλές από τις ταινίες του και πάνω από όλα κάνει μια απόπειρα διερεύνησης της σχέσης του σκηνοθέτη με το γυναικείο σύμπαν, μια σχέση που συνέβαλε ουσιαστικά στη δημοτικότητά του. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο του ντοκιμαντέρ που συναντά τόσο τις γυναίκες της ζωής του όσο και τις γυναίκες των ταινιών του, τις ηρωίδες του. Ενα must για τους θεατές που γνωρίζουν τις ταινίες και θέλουν να μάθουν για τον άνθρωπο αλλά και για όσους δεν γνωρίζουν τις ταινίες του και ίσως με αυτό το ντοκιμαντέρ σκεφτούν να το κάνουν!
«John Wick, Κεφάλαιο 3»
(«John Wicke 3, ΗΠΑ, 2019») Περιπέτεια του Τσαντ Τσαχέλσκι.
Ο Κιάνου Ριβς γνωρίζει πολύ καλά τον ρόλο του πληρωμένου δολοφόνου Τζον Γουίκ, καθότι αυτή είναι η τρίτη φορά που τον υποδύεται κάνοντας βεβαίως αυτό ακριβώς που έκανε και στις δύο που προηγήθηκαν. Καθαρίζει κόσμο. Τελεία και παύλα. Το στόρι αυτή τη φορά θέλει τον Γουίκ αντιμέτωπο με «συναδέλφους» του που θέλουν το κεφάλι του, επικηρυγμένος καθώς είναι προς 14 εκατομμύρια δολάρια. Η ταινία δεν είναι παρά μια εξαντλητική επανάληψη σκηνών στις οποίες ο ένας πυροβολεί τον άλλον με τα πτώματα να συσσωρεύονται σε σημείο εξάντλησης του θεατή. Η οποιαδήποτε φιλοσοφική διάθεση της ταινίας δεν μπορεί παρά να προκαλέσει γέλια με την αφέλειά της, και αυτό ακριβώς συμβαίνει. Το σενάριο δεν στηρίζεται από καμία απολύτως σκέψη και το όλο εγχείρημα μοιάζει με πανάκριβο σκουπίδι. Βαθμολογία: 1
«Sugartown – Για μια χούφτα ψήφους»
(Ελλάδα, 2019). Ντοκιμαντέρ του Κίμωνα Τσακίρη.
Οπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες τεκμηρίωσης της άτυπης τριλογίας «Sugartown» – το «Sugartown – Οι γαμπροί» (2006) και το «Sugartown – Η επόμενη μέρα» 2010) -, έτσι και σε αυτή το πρόσωπο του δημάρχου Ζαχάρως Πανταζή Χρονόπουλου βρίσκεται σε πρώτο πλάνο.
Αυτή τη φορά, ο πρώην αστυνομικός που μια φορά κι έναν καιρό είχε δώσει… ζωή στην περιοχή φέρνοντας Ρωσίδες για τους άντρες της και αργότερα κατηγορήθηκε για μια σειρά σκανδάλων, προσπαθεί να κερδίσει τις εκλογές για να παραμείνει στο ανώτατο αξίωμα της πόλης.
Η προεκλογική του εκστρατεία, η επαφή του με τους πολίτες και οι καθημερινές δραστηριότητές του κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας φτιάχνουν τον κόσμο της ταινίας στην οποία αντανακλάται, αν όχι όλη, τουλάχιστον ένα μέρος ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας (όπου το ρουσφέτι και το λάδωμα πάει σύννεφο). Χωρίς να παίρνει θέση, η κάμερα του Τσακίρη καταγράφει αυτή την πραγματικότητα και το αποτέλεσμα είναι από τη μια αστείο και από την άλλη θλιβερό.
Προβάλλεται επίσης η αισθηματική κομεντί «Μια απίθανη σχέση» (Long shot, ΗΠΑ, 2019) του Tζόναθαν Λιβάιν, στην οποία η Σαρλίζ Θερόν ως διπλωμάτις με έντονες πολιτικές φιλοδοξίες στον Λευκό Οίκο ερωτεύεται εκ νέου τον παλιό της έρωτα, τον Σεθ Ρόγκαν, που τώρα είναι συγγραφέας σκληρών πολιτικών λόγων και της προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Λόγω του ρέμπελου χαρακτήρα του όμως ο έρωτάς τους θα είναι η απόλυτη ακύρωση της πολιτικής ορθότητας και αυτό με τη σειρά του θα είναι ένα μεγάλο ρίσκο για την ηρωίδα της Θερόν και την υποψηφιότητά της στον Λευκό Οίκο.
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
