Το βιογραφικό μιούζικαλ του Ντέξτερ Φλέτσερ για τον αυτοκαταστροφικό και εξαιρετικά δημοφιλή βρετανό μουσικό Έλτον Τζον και η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κυπρίου Μάριου Πιπερίδη για τα Κατεχόμενα κάνουν πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Αναζητώντας τον Χέντριξ»
(Ελλάδα / Κύπρος, 2018). Κοινωνική κωμωδία του Μάριου Πιπερίδη.
Δεν είναι λίγες οι ταινίες που έχουν ασχοληθεί με το τεράστιο ζήτημα των Κατεχόμενων στην Κύπρο – μία που μου έρχεται στο μυαλό είναι το «Κάτω από τα άστρα» του Χρίστου Γεωργίου -, όμως στην πλειοψηφία τους αφήνουν την εντύπωση του παραπόνου και της γκρίνιας. Οχι πάντως αυτή η ταινία, η πρώτη μεγάλου μήκους του Κύπριου Μάριου Πιπερίδη, η οποία μένει τελικά μέσα σου γιατί ο σκηνοθέτης την ποτίζει με γλυκιά ειρωνεία και γνήσιο, καθημερινό χιούμορ. Γιατί φυσικά η προσπάθεια του Γιάννη (Αδάμ Μπουσδούκος) να φέρει πίσω στην ελληνική Κύπρο τον σκύλο του, τον Τζίμι, που πέρασε στα Κατεχόμενα (και ο νόμος δεν επιτρέπει την επιστροφή του) ξεφεύγει από τα στενά όρια της ίδιας της πράξης (που έχει περιπέτεια) και μετατρέπεται σε μια μίνι τοιχογραφία όλου του ζητήματος, που είναι πολύ σοβαρό, πολύ ευαίσθητο και αν κρίνει κανείς από τα όσα δεν έχουν γίνει τα τελευταία 60 χρόνια, άλυτο. Ο Πιπερίδης δεν κάνει κατήχηση, δεν παρακαλά και δεν διακατέχεται από φανατισμό. Καταφέρνει όμως μέσα από μια απλή – και κινηματογραφημένη απλά – ιστορία να αναδείξει ένα ζήτημα που μας απασχολεί όλους καθώς και να επισημάνει ότι το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί ακόμη λύση αποτελεί πλέον αστειότητα.Βαθμολογία: 3
«Rocketman»
(Αγγλία / ΗΠΑ). Βιογραφικό μιούζικαλ του Ντέξτερ Φλέτσερ.
Σε μια αξιοπρόσεκτη, μακριά από τη μιμητική, ερμηνεία ο Τάρον Εγκερτον πετυχαίνει διάνα υποδυόμενος τον ταλαντούχο, αυτοκαταστροφικό και εξαιρετικά δημοφιλή βρετανό μουσικό Ελτον Τζον (ο οποίος συμφωνεί με την ταινία και πριν από λίγο καιρό τη στήριξε στο Φεστιβάλ Καννών). Ο ηθοποιός και ενίοτε (όπως εδώ) σκηνοθέτης Ντέξτερ Φλέτσερ συνδυάζει το πληθωρικό και γεμάτο ευφάνταστες σκηνές μουσικοχορευτικό θέαμα με την έξαλλη ζωή και το αστείρευτο ταλέντο του μουσικού που έγινε διάσημος στη δεκαετία του 1970 χάρη στις εκκεντρικές εμφανίσεις του με τους τεράστιους σκελετούς γυαλιών, τα παντελόνια καμπάνες και τα αστραφτερά σαν φωτισμένες τούρτες κοστούμια. Ενώ όμως η ταινία μας χαρίζει όμορφες μουσικές στιγμές του Ελτον Τζον, συγχρόνως αναζητεί την ψυχή του σκαλίζοντας τα όχι ακριβώς δύσκολα, σίγουρα όμως αλλόκοτα παιδικά χρόνια του (μεγάλωσε με μια μάνα που ενδιαφερόταν κυρίως για τον εαυτό της, έναν πατέρα που δεν τον ήθελε και μια γιαγιά που τον πίστεψε). Πολύ καλές οι σκηνές μιούζικαλ, κάπως επαναληπτικές όμως εκείνες όπου παρακολουθούμε τον μουσικό σε κρίση λόγω του αλκοόλ και των ναρκωτικών. Σε κάθε περίπτωση, μια ταινία που θα αγαπήσουν οι φαν του Ελτον Τζον, ίσως όμως να αγγίξει ακόμη και εκείνους που δεν αγαπούν ιδιαίτερα τη μουσική του. Βαθμολογία: 3
«Ma»
(ΗΠΑ, 2019) Θρίλερ του Τέιτ Τέιλορ
Η βραβευμένη με Οσκαρ β γυναικείου ρόλου μαύρη ηθοποιός Οκτάβια Σπένσερ μας έχει συνηθίσει σε ρόλους καλοπροαίρετων, ψιλοταλαιπωρημένων γυναικών που χαμογελούν με κατανόηση και κουνούν συγκαταβατικά τα κεφάλι τους, που υπομένουν τις δυσκολίες και τελικά καταφέρνουν και επιβιώνουν. Σίγουρα δεν θα τη φανταζόμασταν εύκολα σε ρόλο παρανοϊκής που στόχο έχει να εκδικηθεί όλους όσοι της έκαναν bullying όταν ήταν έφηβη, όπως συμβαίνει στη «Μa», ένα θρίλερ που σκηνοθέτησε ο δημιουργός των «Υπηρετριών», ταινίας για την οποία η Σπένσερ πήρε το Οσκαρ και παρήγαγε ο Τζέισον Μπλουμ, στο ενεργητικό του οποίου ανήκει και το επιτυχημένο θρίλερ «Τρέξε!». Ως ηθοποιός η Σπένσερ (που ενεπλάκη και ως παραγωγός) θέλει να καλλιεργήσει μια επικίνδυνη, απειλητική πλευρά της την οποία το κοινό δεν έχει συνηθίσει. Είναι όπως πάντα καλή, μόνον που ο «πρόλογος» της ταινίας είναι τελικά η μισή ταινία, η πραγματική δράση καθυστερεί να αρχίσει και όταν αυτό γίνεται, ο θεατής περιμένει απλώς να τελειώσει η ταινία.Βαθμολογία: 1
«Αποκαλύψεις»
(Ισπανία / Αργεντινή, 2018) Θρίλερ του Νάτσο Ρουιπέρεζ.
Ακόμη ένα σύγχρονο ισπανικό θρίλερ του οποίου η δράση κινητοποιείται από καλά κρυμμένα μυστικά, οι «Αποκαλύψεις» εστιάζουν στην προσπάθεια ενός νεαρού (Mίτσελ Nόχερ) να ανακαλύψει τι κρυβόταν στη ζωή του πατέρα του, ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και καιρό μαζί με μια κοπέλα, η οποία ωστόσο είναι τελικά ζωντανή. Η δράση μεταφέρεται από τον παρόντα χρόνο στον παρελθόντα, τα ερωτήματα δεν καταλήγουν σε απαντήσεις αλλά δημιουργούν νέα ερωτήματα και ο θεατής βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση μέσα στην αρμόζουσα ατμόσφαιρα που έχει φτιάξει ο νεαρός σκηνοθέτης Νάτσο Ρουιπέρεζ. Ως σύνολο ωστόσο η ταινία έχει περισσότερες τρύπες από όσες ένα ελβετικό τυρί και σίγουρα δεν μπορεί να σε αγγίξει έτσι όπως κατάφεραν μερικά άλλα πρόσφατα ισπανικά θρίλερ, όπως το «Μικρό νησί» και ο «Αόρατος επισκέπτης». Βαθμολογία: 2
«Ονειρα σε ψηλοτάκουνες γόβες»
(«Dumplin», ΗΠΑ, 2089). Κομεντί της Aν Φλέτσερ.
Το όνειρο κάποιων κοριτσιών, όχι μόνον στο Τέξας (όπου εκτυλίσσεται η ιστορία αυτής της ταινίας), αλλά σε ολόκληρη την Αμερική, είναι να αποκτήσουν τον τίτλο της Βασίλισσας της Ομορφιάς, όπως κατάφερε κάποτε η Ρόζι (Τζένιφερ Ανιστον), αμελώντας την ευτραφέστατη κόρη της (Ντανιέλ Μακ Ντόναλντ). Κάτι που ωστόσο δεν θα εμποδίσει την τελευταία να προσπαθήσει να κατακτήσει το δικό της όνειρο πάνω στη σκηνή σε αυτή την αφελέστατη, οριακά γελοία κομεντί που ενώ δείχνει να προσπαθεί να υπερασπιστεί τους υπέρβαρους (που έχουν και αυτοί δικαιώματα στα πάντα, ακόμη και στη φήμη), στην πραγματικότητα έχεις την αίσθηση ότι τελικά τους υποβιβάζει αντιμετωπίζοντάς τους σαν κάτι το «διαφορετικό». Βαθμολογία: 1
«Γκοτζίλα 2: Ο βασιλιάς των τεράτων»
(«Godzilla 2 King of monsters», ΗΠΑ, 2019). Περιπέτεια φαντασίας του Μάικλ Ντάκερτι.
Πείτε με της παλιάς σχολής, αναχρονιστικό ή ό,τι άλλο θέλετε, πάντως εγώ είμαι με τον γιαπωνέζικο, τον γνήσιο, τον αυθεντικό «Γκοτζίλα» του Ισίρο Χόντα, παραγωγής 1954. Το τέρας εκεί κάτι είχε να πει πάνω στην κοινωνία της εποχής όταν η πυρηνική απειλή κατέτρωγε τον κόσμο. Θα μπορούσα να πω ότι άντεξα ως και το αμερικανικό ριμέικ του Ρόλαντ Εμεριχ το 1998. Στην πορεία όμως το τεράστιο τέρας-τοξικό απόβλητο εξευτελίστηκε τόσο πολύ που νιώθω ότι ταινίες όπως το «Γκοτζίλα 2: Ο βασιλιάς των τεράτων» αποτελούν προσβολή όχι μόνο προς εμένα αλλά προς το ίδιο το… τέρας και τον μύθο που το περικλείει (παίζουν: Βέρα Φαρμίγκα, Κάιλ Τσάντλερ, Ζανγκ Ζιγί, Κεν Γουατανάμπε, Τσαρλς Ντανς κ.ά.) Βαθμολογία: 0
Επανέκδοση
«Τριστάνα»
(«Tristana», Ισπανία, 1970) του Λουίς Μπουνιουέλ.
Ενας ξεπεσμένος ηλικιωμένος αριστοκράτης (Φερνάντο Ρέι) «πολιορκεί» την ορφανή Τριστάνα (Κατρίν Ντενέβ) που βρίσκεται υπό την προστασία του. Εκείνη πέφτει θύμα των ακολασιών του. Μέσα από μια φαινομενικά ευθύγραμμη αφήγηση, ο Λουίς Μπουνιουέλ «συλλαμβάνει» με τον πιο αιρετικό, βλάσφημο αλλά και σαρκαστικό τρόπο τη σχέση ανάμεσα στον έρωτα, την εξουσία και τη σεξουαλικότητα, σε συνάρτηση πάντα με τη ζωή και τον θάνατο. Εκτός από τη βάση του σεναρίου, ένα μυθιστόρημα του Μπενίτο Περέθ Γκλαντός, ο σκηνοθέτης έχει ισχυρά βοηθήματα. Το πρόσωπο της Ντενέβ, την επιβλητική παρουσία του Ρέι, τη φωτογραφία του Χοσέ Αγκουάγιο αλλά και τη μουσική υπόκρουση (Σοπέν). Βαθμολογία: 3
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
