Ο «Εκπτωτος», μια κοινωνική περιπέτεια που φλερτάρει με το πολιτικό θρίλερ και προέρχεται από την Ισπανία, αποδεικνύεται μία από τις καλύτερες ταινίες Α προβολής του καλοκαιριού
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Ο έκπτωτος» (El reino, Ισπανία / Γαλλία, 2019)
Δραματική περιπέτεια του Ροντρίγκο Σορογκογιέν
Επιτέλους μια νέα ταινία μέσα στο καλοκαίρι που μπορεί να σε αρπάξει από τον λαιμό και να μη σε αφήσει ούτε δευτερόλεπτο! Ο «Εκπτωτος» από την Ισπανία. Μια ταινία που νιώθεις ότι βρίσκεται διαρκώς «στην πρίζα», επίκαιρη, πολιτική, με ιδέες και πολύ δυνατό θέμα. Σενάριο-κέντημα αλλά και σκηνοθεσία που συναρπάζει. Βέβαια, αυτό δεν θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει. Ο Ροντρίγκο Σορογκογιέν έχει ήδη δείξει τις δυνατότητες και ικανότητές του με το αστυνομικό θρίλερ «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει», την ισπανική απάντηση στο «Seven» του Ντέιβιντ Φίντσερ, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος ηθοποιός-σίφουνας που βρίσκεται και εδώ σε πρώτο πλάνο, ο εξαιρετικός Αντόνιο Ντε Λα Τόρε, τον οποίο έχουμε δει σε πολλές καλές ισπανικές παραγωγές τα τελευταία χρόνια.
Ο Ντε Λα Τόρε είναι ο Μανουέλ, ο «Εκπτωτος», το κέντρο βάρους της ταινίας. Μανουέλ σημαίνει πολιτική δύναμη, επάγγελμα παράγοντας, αυτός που στο κόμμα λύνει και δένει. Ο μπαλαντέρ, το πασπαρτού. Τα έχει όλα. Είναι έξυπνος, ταλαντούχος, ατρόμητος, με καλές σχέσεις, με συμπάθειες, φέρνει τις λύσεις στο πιάτο, προορίζεται για πολύ ψηλά, προσέχει την οικογένειά του. Πραγματικά αξιοζήλευτος.
Αλλά και ένας στυγνός απατεώνας. Ο,τι έχει καταφέρει στη ζωή του ο Μανουέλ οφείλεται στη διαφθορά, στις μίζες, στο λάδωμα, στην παραοικονομία, στην κατάχρηση εξουσίας. Και κάποια μέρα τον πιάνουν. Το σύμπαν του Μανουέλ, ο γυάλινος κόσμος του, όπως αποδεικνύεται, ξαφνικά θρυμματίζεται. Ολοι τού στρέφουν την πλάτη και η εκδίκηση είναι η μόνη του διέξοδος. Ο παράδεισος δίνει τη θέση του στην κόλαση…
Αυτόν τον άνθρωπο μελετά εξονυχιστικά η ταινία. Και μέσα από την ιστορία του μιλά για καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, όλοι έχουμε δει και διαβάσει στις ειδήσεις, όλοι έχουμε σιχαθεί και όλοι έχουμε καταδικάσει. Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας όμως είναι ότι ο Σορογκογιέν δεν μας επιτρέπει ποτέ για χάρη της δραματουργία να «συμπαθήσουμε» τον Μανουέλ. Ο ήρωας παραμένει αρνητικός από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Ενα κάθαρμα. Κάθε προσπάθεια που καταβάλλει (και ενίοτε φτάνει σε ανατριχιαστικές υπερβολές που ωστόσο συνάδουν με το γενικότερο υστερικό κλίμα της ταινίας) έχουν ένα και μόνον κίνητρο. Να σώσει το τομάρι του. Καμία μετάνοια, καμία ενοχή, καμία ένδειξη μεταμέλειας. Και κανείς δεν μπορεί να τον σώσει. Και καλά να πάθει! Bαθμολογία: 3 ½
«Χαλαρώστε, κύριε Αλέν!» (Un homme pressé, Γαλλία, 2018).
Δραματική κομεντί του Ερβέ Μιμράν
Ενώ οι λέξεις «μήνυμα για να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι» μοιάζουν να είναι χαραγμένες στο μέτωπο αυτής της ταινίας (σε σημείο που νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης Ερβέ Μιμράν θέλει να σε πάρει από το χέρι για να σε πάει βόλτα), προσωπικά ένιωσα να συγκινούμαι παρακολουθώντας την, και ο λόγος είναι ένας: ο Φαμπρίς Λουκινί. Ο πολύτιμος αυτός γάλλος ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται πολύ στα πάνω του (και πολύ δικαίως), είναι άψογος στον ρόλο τού διευθύνοντος σύμβουλου μιας εταιρείας αυτοκινήτων ο οποίος θα χρειαστεί να περάσει εγκεφαλικό, να χάσει τη μιλιά του και να την ξαναβρεί μπερδεύοντας τις λέξεις για να ανακαλύψει ότι η ζωή είναι αλλού. Αν θα την ξανάβλεπα θα το έκανα αποκλειστικά και μόνον για τον Λουκινί. Βαθμολογία: 2 1/2
«Ερωτας α λα ιταλικά» (Little Italy, ΗΠΑ, 2018).
Αισθηματική κομεντί του Ντόναλντ Πέτρι
Η συνταγή της επιτυχίας του πρώτου «Γάμου α λα ελληνικά» (2002) με τη Νία Βαρντάλος, αφήνει το αποτύπωμά της σε αυτή τη ρουτινιάρικη κομεντί, όπου ένας εντυπωσιακά ανιαρός έρωτας ξεδιπλώνεται με ταχύτητα σκαντζόχοιρου. Ο νέος είναι ο Xέιντεν Κρίστιενσεν, η νέα η Εμα Ρόμπερτς. Οι γονείς τους είναι πιτσαδόροι στην ιταλική συνοικία Little Italy της Νέας Υόρκης αλλά πλέον δεν μιλιούνται. Καλαμπουράκια γραμμένα στο πόδι, έμφαση στον φωνακλάδικο τρόπο ομιλίας των ιταλικής καταγωγής Νεοϋορκέζων και διάφορα άλλα τέτοια κλισέ πλημμυρίζουν την ταινία, η οποία διόλου τυχαία σκηνοθετήθηκε από τον Ντόναλντ Πέτρι. Είναι ο σκηνοθέτης του «Ερωτα α λα ελληνικά» (επίσης με τη Βαρντάλος) που δεν βλεπόταν, όπως περίπου συμβαίνει και με τη νέα του ταινία. Βαθμολογία: 1
Επίσης στις αίθουσες
«Χελς Κίτσεν: Οι βασίλισσες του εγκλήματος» (The kitchen, ΗΠΑ, 2019). Βασισμένη στο δικό της graphic novel ονόματι «Vertigo», η Αντρέα Μπερλόφ έγραψε το σενάριο και έκανε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με αυτή τη γυναικοκρατούμενη περιπέτεια για τη μαφία στην περιβόητη περιοχή Χελς Κίτσεν στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1970. Παίζουν: Μελίσα Μακ Κάρθι, Ελίζαμπεθ Μος, Τίφανι Χάντις. Βαθμολογία: _
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Στο «Ζιλ & Ζιμ» (Jules et Jim, Γαλλία, 1962) ο Οσκαρ Βέρνερ, η Ζαν Μορό και ο Ανρί Σερ συνθέτουν ένα παράξενο – και όχι πάντα γοητευτικό – ερωτικό τρίγωνο με φόντο το Παρίσι των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Μια σχέση που θα γίνει το εργαλείο του σκηνοθέτη Φρανσουά Τριφό για να δηλώσει αστείρευτα ρομαντικός με ένα ειρωνικό, χαριτωμένο μα και ανεπανάληπτο τρόπο. Μην τη χάσετε (για την ιστορία, να θυμίσουμε ότι η ταινία πρωτοβγήκε στην Ελλάδα με τον γελοίο τίτλο… «Απολαύστε το κορμί μου»).Βαθμολογία: 4
Η «La strada» (Ιταλία, 1955) είναι ένα συγκινητικό μελόδραμα των λασπωμένων δρόμων της Ιταλίας στους οποίους ο Τσαμπανό (Αντονι Κουίν), ένας θηριώδης, άξεστος περιπλανώμενος μασίστας εκμεταλλεύεται την κουκλίτσα που τον συνοδεύει στα νούμερά του (Τζουλιέτα Μασίνα). Η Mασίνα είναι η ψυχή της αξιαγάπητης όσο και σκληρής αυτής ταινίας του Φεντερίκο Φελίνι, μια θηλυκή εκδοχή του Σαρλό, εξίσου τρυφερή και αστεία. Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για μια υποψηφιότητα στα ίδια βραβεία για το σενάριο γραμμένο κατευθείαν για την οθόνη από τον Φελίνι και τον Τούλιο Πινέλι. Βαθμολογία: 3
Η «Συμμορία των Σικελών» (Le clan de Siciliens), μια Κλασική αστυνομική περιπέτεια του γαλλικού κινηματογράφου,εξακολουθεί να συναρπάζει χάρη στην ατμόσφαιρα, τα μεγάλα ονόματα σε μοιρασμένους ρόλους (Λίνο Βεντούρα, Αλέν Ντελόν, Ζαν Γκαμπέν) και τη μουσική υπόκρουση του Ενιο Μορικόνε που ταιριάζει γάντι με την όλη ατμόσφαιρα. Ουσιαστικά ο Ανρί Βερνέιγ μετέφερε σε εικόνες το μυθιστόρημα του Ογκίστ Λε Μπρετόν ακολουθώντας πιστά τις σελίδες του.Bαθμολογία: 3
«Πριν από την επανάσταση» (Prima della rivoluzione, Ιταλία, 1964). Ακολουθώντας το ύφος της σχολής του γαλλικού Νέου Κύματος που την περίοδο αυτής της ταινίας τον είχε βαθιά επηρεάσει, ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, εξιστορεί την πολιτική και αισθηματική «διαπαιδαγώγηση» ενός φοιτητή (Φραντσέσκο Μπαρίλι), που στην ουσία αποτελεί «αντανάκλαση» του ιδίου. Η ταινία γυρίστηκε την εποχή των μεγάλων αλλαγών του Μάη του ’68 όταν προβληματισμοί πάνω στην ύπαρξη και την πολιτική απασχολούσαν την νεολαία της εποχής. Σήμερα, η ηλικία της είναι διακριτή.Βαθμολογία:5
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
