ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ: Δυστυχώς η νέα κυβέρνηση επέλεξε να συνεχίσει την πάγια μεταπολιτευτική πρακτική της νομοθέτησης διά καλοκαιρινών τροπολογιών και μάλιστα χωρίς ίχνος δημόσιου διαλόγου και διαβούλευσης για ένα ζήτημα που όπως ανέφερε, χωρίς όμως να τεκμηριώσει, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επέφερε μεγάλη αναστάτωση στην αγορά εργασίας. Εύλογο επομένως είναι το πρώτο ερώτημά μας: ποια είναι αυτή η αναστάτωση και πότε πρόλαβε να λειτουργήσει και να επηρεάσει την αγορά εργασίας τους ελάχιστους μήνες της ισχύος της; Και αναγκαίο το δεύτερο: ποιος είναι ο αληθινός λόγος αυτής της σπουδής για νέα ρύθμιση που, όπως ήταν αναμενόμενο, το αποτέλεσμά της είναι μια κακότεχνη νομοθετική διατύπωση που δεν εξυπηρετεί πολιτικά και νομικά ούτε καν τους εμπνευστές της.
Του Δημήτρη Περπατάρη
Εργατολόγος, δικηγόρος στον Άρειο Πάγο
ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ: Μετά τη διαδικασία της fast track μερικής κατάργησης της προγενέστερης ρύθμισης, και η νέα ρύθμιση ακροβατεί ανάμεσα στην κατάργηση της αναφοράς του βάσιμου λόγου απόλυσης στο έγγραφο απόλυσης, αλλά και στην πίστη, στην επόμενη κιόλας παράγραφο, στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη που την προβλέπει! Η προϊσχύσασα διάταξη επέφερε κάτι σημαντικό στο δίκαιο της καταγγελίας. Αυτό είναι ότι για πρώτη φορά μετέτρεψε την καταγγελία από αναιτιώδη σε αιτιώδη. Το σημαντικό στοιχείο που έφερνε, επομένως, για όσους εργαζόμενους προσέφευγαν δικαστικά κατά της νομιμότητας της απόλυσής τους είναι ότι αντέστρεφε το βάρος απόδειξης και το μετέφερε στον εργοδότη και όχι στον προσφεύγοντα δικαστικά εργαζόμενο (ούτως ή άλλως μια πράξη θάρρους στην εποχή μας), προκειμένου αυτός να αποδείξει ότι συνέτρεχαν οι πραγματικά βάσιμοι λόγοι απόλυσης, με κορυφαίο αυτόν της δήθεν ή πραγματικής αναδιοργάνωσης στην επιχείρηση, βάσιμος λόγος που κυριάρχησε στην επίσημη ηλεκτρονική κατηγοριοποίηση του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ.
Ενα σημείο που χρήζει προσοχής και ενδιαφέροντος είναι ότι το αναιτιώδες της καταγγελίας, που επανέρχεται τώρα με τον νόμο Βρούτση, στην ουσία αντιβαίνει στο άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, που απαγορεύει την ανέλεγκτη καταγγελία και βάζει φραγμό στις παγιωμένες σε Αμερική και Αγγλία παραδοσιακές αρχές του hire and fire και employment at will, δηλαδή στην απόλυτα ανέλεγκτη καταγγελία.
Προσοχή: η προϊσχύσασα ρύθμιση δεν μείωσε τις απολύσεις. Καμία νομοθετική ρύθμιση δεν μπορεί να το κάνει αυτό, ειδικά σε περιόδους δομικών/συστημικών οικονομικών κρίσεων. Πάντα το εργατικό δίκαιο, όπως εφαρμόζεται στην πράξη και στις αγορές εργασίας, θα βρίσκει δρόμους να προβαίνει και να αιτιολογεί ως «οικονομοτεχνικά αναγκαίες» τις απολύσεις.
ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Μια κοινωνικά, εργασιακά αλλά και νομικά χρήσιμη ρύθμιση, που δεσμευτικά όφειλε και η χώρα μας να έχει ενσωματώσει λόγω Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, θυσιάζεται στο όνομα της περίφημης ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις που έπειτα από πολύχρονη εφαρμογή δεν είχε τα επιθυμητά για την ανάπτυξη αποτελέσματα, πλην της πλήρους εργασιακής απορρύθμισης, της συστηματοποιημένης και ανέλεγκτης παραβατικότητας και της δύσκολης και ακριβής συνάμα διαδικασίας νομικής προστασίας των απολυμένων.
Πηγή: efsyn.gr
