Ο θόρυβος που έχει προκύψει για τον «Τζόκερ» – πέρα από το ότι είναι μια αριστουργηματική ταινία – επισκιάζει τις νέες ταινίες της εβδομάδας. Κάποιες από αυτές αξίζουν, αλλά ας μη γελιόμαστε. Οποιος δεν έχει δει την ταινία του Τοντ Φίλιπς με τον σπουδαίο Χοακίν Φίνιξ στον ρόλο του τίτλου να το κάνει. Το ίδιο θα πούμε και για τα «Παράσιτα» από τη Νότια Κορέα, που σε μικρότερη κλίμακα κινήθηκαν εξίσου καλά.
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Κρατικά μυστικά» («Official secrets», Αγγλία, 2019).
Πολιτική – κοινωνική του Γκάβιν Χουντ.
Mεταφορά στον κινηματογράφο της αληθινής ιστορίας της βρετανίδας υπαλλήλου των μυστικών υπηρεσιών Κάθριν Γκαν (Kίρα Νάιτλι), η οποία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 έδωσε στον Τύπο ένα απόρρητο υπόμνημα που έφερνε σε δύσκολη θέση τη χώρα της διότι αποκάλυπτε τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ παρότι η κυβέρνηση γνώριζε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να τον στηρίζουν.
Ανθρώπινη αλλά χωρίς μελοδραματισμούς, ούτε και έντονο το στοιχείο της περιπέτειας, η ταινία δίνει έμφαση στην επίγεια κόλαση μέσα από την οποία η Γκαν πέρασε μόνο και μόνο επειδή έβαλε την ανθρωπιά πάνω από το καθήκον.
Πέραν τούτου η καταγραφή της στάσης τόσο του βρετανικού Τύπου όσο και των μηχανισμών εξουσίας πάνω σε αυτό το φλέγον ζήτημα καταλήγει σε ένα τουλάχιστον ευπρεπές σύνολο, στο οποίο χωρίς να λάμπει (όπως συνηθίζει) η Κίρα Νάιτλι βγάζει μια «τσαλακωμένη» πλευρά της σε αυτή την υποδειγματικά γραμμένη και επαγγελματικά φτιαγμένη ταινία όπου σε β’ ρόλους μεταξύ άλλων βρίσκουμε τους Ρέιφ Φάινς, Μάθιου Γκουντ, Ρις Αϊφανς.Βαθμολογία: 3
«Οικογενειακή ευτυχία» («Family Romance, LLC», ΗΠΑ, 2019).
Κοινωνική του Βέρνερ Χέρτσογκ.
Σε μόνιμη αναζήτηση ιστοριών που πάντα κινούν το ενδιαφέρον, ο Γερμανός Βέρνερ Χέρτσογκ μάς ξεναγεί στην Ιαπωνία και καταθέτει μια πολύ αξιόλογη ταινία για τη μοναξιά και την απομόνωση της σύγχρονης κοινωνίας. «Οικογενειακή ευτυχία» είναι η επωνυμία μιας πολυμελούς επιχείρησης που προσφέρει αυτό ακριβώς: οικογενειακή ευτυχία. Πώς; Μισθώνοντας ηθοποιούς που παίρνουν τον ρόλο αγαπημένων προσώπων για λογαριασμό ατόμων που τα έχουν ανάγκη αλλά δεν μπορούν να χαρούν την φυσική παρουσία τους. Αν και γυρισμένη με ντοκιμαντερίστικη ματιά (ο Χέρτσογκ, εξάλλου, είναι εξαίρετος ντοκιμαντερίστας), η ταινία δεν είναι ντοκιμαντέρ. Καθετί που βλέπουμε είναι προϊόν σεναρίου αλλά οι ηθοποιοί της ταινίας είναι πραγματικοί ηθοποιοί της επιχείρησης, με κεντρικό πρόσωπο τον Γιουίτσι Ισι στον ρόλο του ηθοποιού που μισθώνεται για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό, σε σημεία αστείο και σίγουρα τρυφερό καθώς η αγάπη και η προσπάθεια για συντροφικότητα είναι αυτά που υποκινούν τους εργαζομένους στην «Οικογενειακή ευτυχία» πέρα από το ότι είναι επαγγελματίες σε αυτό που κάνουν.Βαθμολογία: 3
«Η μάχη της επικράτησης» («The current war», ΗΠΑ, 2019).
Κοινωνική – βιογραφική του Αλφόνσο Γκόμεζ Ρεχόν.
Η «μονομαχία» ανάμεσα στον δαιμόνιο εφευρέτη Τόμας Εντισον (Μπένεντικτ Κάμπερμπατς) και στον ευσυνείδητο επιχειρηματία Τζορτζ Γουέστινγκχαουζ (Μάικλ Σάνον) με έπαθλο την ηλεκτροδότηση είχε ταράξει την αμερικανική κοινωνία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ενας αγώνας δρόμου με αθέμιτο ανταγωνισμό και πολλά κτυπήματα κάτω από τη μέση, γιατί το ουσιαστικό έπαθλο ήταν μια θέση στην αιωνιότητα. Ολοι καταλάβαιναν ότι το ηλεκτρικό ρεύμα θα σηματοδοτούσε παντού την έναρξη μιας νέας εποχής. Ωστόσο, ο ανθρώπινος παράγοντας είναι αυτός που ηλεκτρίζει την ταινία και όχι το ρεύμα. Χάρη στον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (Εντισον) και στον Μάικλ Σάνον (Γουέστινγκχαουζ), η εσωτερική ταυτότητα αλλά και η εικόνα που έκτιζαν προς τα έξω κινεί την περιέργεια γιατί κατά μία έννοια είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στη σκοπιμότητα που πρέσβευε ο πρώτος και στο ήθος που πρέσβευε ο δεύτερος.Βαθμολογία: 2 ½
«Judy» (Αγγλία, 2019).
Βιογραφική του Ρούπερτ Γκουλντ.
Με τη Ρενέ Ζελβέγκερ μεταμορφωμένη πλέον σε άλλον άνθρωπο από τις αμέτρητες πλαστικές να μιμείται τις γκριμάτσες και το «ξεβιδωμένο» περπάτημα της Τζούντι Γκάρλαντ σε μια εποχή απόλυτης παρακμής της τελευταίας, η άχαρη αυτή βιογραφική ταινία γίνεται μια οδυνηρή εμπειρία, κάτι που περισσότερο απωθεί παρά ελκύει το βλέμμα. Το 1968, το κάποτε κορίτσι-θαύμα της MGM, που για ένα φεγγάρι «πέταξε» στους ουρανούς έχοντας παίξει την Ντόροθι στον «Μάγο του Οζ», μάζευε πια τα συντρίμμια της έχοντας καταντήσει μια αλκοολική κυράτσα, εθισμένη στα βαρβιτουρικά, κακή επαγγελματίας και εντελώς ανίκανη να μεγαλώσει σωστά τα δύο παιδιά της (η μεγαλύτερη κόρη της Λάιζα Μινέλι από τον γάμο της Γκάρλαντ με τον Βινσέντε Μινέλι ακολουθούσε ήδη δική της καριέρα). Πόσο γοητευτικό μπορεί να γίνει ένα τέτοιο «κεφάλαιο ζωής» στο οποίο προσηλώνεται τόσο παθιασμένα η ταινία; Ελάχιστα. Θα έλεγες ότι η «Judy» γυρίστηκε για έναν και μόνο λόγο: να οδηγήσει την πρωταγωνίστριά της στις υποψηφιότητες των Οσκαρ. Πράγμα που μπορεί να γίνει. Ε, και; Βαθμολογία: 1
«Τρία δευτερόλεπτα» («The informer», ΗΠΑ, 2019).
Περιπέτεια του Αντρέα Ντι Στέφανο.
Τα τρία δευτερόλεπτα είναι μια εύπεπτη και ως εκεί περιπέτεια εγκλήματος και προδοσίας, γεμάτη γυμνασμένα σώματα τίγκα στο λάδι και στα τατουάζ, πρόσωπα που δεν ξέρουν τι θα πει χαμόγελο και φόντο τον σύγχρονο νεοϋορκέζικο υπόκοσμο και συγκεκριμένα την πολωνέζικη μαφία, η οποία για να ξεφύγουμε και κάπως από τα κλισέ, εδώ παίρνει τη θέση της ρωσικής. Δουλεύοντας για το FBI, ένας κατάδικος (ο Τζο Κίνεμαν, φτυστός ο Κιθ Καραντάιν στα νιάτα του) δέχεται να παίξει τον ρόλο του «τυφλοπόντικα» διεισδύοντας στη μαφία, παρέχοντας πληροφορίες και λαμβάνοντας μέρος στην εξάρθρωση του δικτύου της. Κάτι θα στραβώσει (φυσικά), η ταινία θα μεταφερθεί σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και η αντίστροφη μέτρηση θα αρχίσει σε μια ιστορία που παρότι έχει εντάσεις, ποτέ δεν θα σε κάνει να πετάξεις τη σκούφια σου. Ισως επειδή το όλο πράγμα το θυμάσαι πολύ καλύτερο σε ταινίες όπως π.χ. ο «Πληροφοριοδότης» του Μάρτιν Σκορσέζε. Βαθμολογία: 2
«Αντίστροφη μέτρηση» («Countdown», ΗΠΑ, 2019).
Θρίλερ του Τζάστιν Ντεκ.
Είναι τόσο ανόητη η κεντρική ιδέα αυτής της ταινίας που όσο κι αν προσπαθήσεις να τη βάλεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να δεις την ταινία αποστασιοποιημένος, δεν θα τα καταφέρεις. Εφαρμογή κινητού, στην ουσία ένα παιχνίδι, φέρνει μια κοπέλα (Ελίζαμπεθ Λάιλ) αντιμέτωπη με τον θάνατο αφού σύμφωνα με την εφαρμογή τής απομένει ελάχιστος χρόνος για να ζήσει. Δεν είναι μόνον η ανοησία της ιδέας που σε διαλύει (ενώ θα μπορούσε να σε κρατήσει για την πλάκα του θέματος), είναι και η πλήρης ανικανότητα των δημιουργών να στήσουν ένα – τουλάχιστον – βατό σενάριο που θα σε βοηθήσει έστω να τη χαζέψεις. Εδώ, τίποτε δεν βγάζει νόημα, αδιάφορο σε αφήνει το αν η κοπέλα θα ζήσει ή θα πεθάνει και το μόνο που πραγματικά νιώθεις είναι ότι αν παραμείνεις στην ταινία μέχρι το τέλος, το λιγότερο που θα πάθεις είναι κακοποίηση εγκεφάλου!Βαθμολογία: 0
-Προβάλλεται επίσης το «Γέτι: ο Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων» («Abominable», ΗΠΑ, 2019), κινούμενα σχέδια των Τζιλ Κάλτον και Τοντ Γουάιλντερμαν, στα οποία μια έφηβη θα ζήσει την μεγάλη περιπέτεια με αφετηρία τη Σανγκάη και προορισμό τα Ιμαλάια. Με τις φωνές των Μαίρης Συνατσάκη, Ιαν Στρατή, Γιώργου Κωνσταντίνου.
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
