«Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες»

Δεν ξέρω πώς η Γαβριέλα Ιερωνυμίδου εμπνεύστηκε το παραμύθι «Όταν οι μαργαρίτες ήταν μόνο άσπρες ή μόνο κίτρινες» (εκδόσεις Απαρσις) για τα ασπροκίτρινα βασίλεια με τις μαργαρίτες. Δεν ξέρω πώς μπόρεσε και γύρισε πίσω στην εποχή που ξεφυλλίζαμε τις ιστορίες με τα μικρά κείμενα και τις μεγάλες χρωματιστές ζωγραφιές, που μιλούσαν για πριγκιπόπουλα και πριγκιποπούλες που πάντα παντρεύονταν και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Της Ρένας Θεολογίδου




Δεν ξέρω πώς ονειρεύτηκε, δεν ξέρω πώς αντέστρεψε στο μυαλό της τα ταξίδια με τα φουσκωτά και τα σωσίβια, αυτά που συχνά δεν έχουν χάπι εντ, και τα φαντάστηκε ταξίδια στα φτερά των περιστεριών όπου όλα είναι υπέροχα, όλοι φιλόξενοι και όλοι έτοιμοι να αγαπήσουν. Θέλει μεγάλο συναισθηματικό κουράγιο να διαγράψεις τη διαδρομή της πραγματικότητας και να βάλεις το φινάλε που θα ευχόσουν, αλλά θέλει και μεγάλο απόθεμα τρυφερότητας και αγάπης για τους ανθρώπους.

Η ιστορία μιλάει για τους ασπρούληδες και τους κιτρινούληδες, που τελικά διαπίστωσαν πως τίποτα δεν τους χωρίζει παρά μόνο το χρώμα. Και ότι το χρώμα του δέρματος είναι κάτι που δεν είναι καθοριστικό. Αλλά η Γαβριέλα Ιερωνυμίδου δεν μένει μόνο στο χρώμα. Οι μικροί ήρωες του βιβλίου πάνε στην άλλη χώρα και μένουν μέρες και οι απέναντι από την άλλη χώρα έρχονται επίσης και μένουν μήνες και εκεί γίνεται ξεκάθαρο πως ούτε η διαφορά κουλτούρας είναι εμπόδιο στη συμβίωση. Το βιβλίο είναι ένας ύμνος στη διαφορετικότητα και στην ευτυχία που μπορεί να βρουν μαζί ακόμα και άνθρωποι με διαφορετικά διαβατήρια.

Όταν αυτό το ακούει ένα παιδί από την ηλικία που δεν μπορεί ακόμα να διαβάσει, αλλά μόνο να ακούσει και να δει εικόνες, λειτουργεί απόλυτα φυσιολογικά, όπως και είναι. Ακόμα δεν ξέρει για παρελάσεις και σημαιοφόρους, δεν ξέρει για στρατόπεδα προσφύγων, ακούει μόνο για ταξίδια με λιακάδα από την άλλη πλευρά του λόφου που δεν έχει δει.

Η έκδοση είναι εξαιρετική. Αμέσως μετά την ιστορία που διηγείται η Γαβριέλα, το βιβλίο καθορίζει η εικονογράφηση της Μαριάννας Κατσουλίδη, όπου πραγματικά δεν είναι μόνο τα σχέδια που απευθύνονται στα παιδιά, αλλά υπηρετείται έξοχα η κυρίαρχη παιδαγωγική άποψη ότι τίποτα περιττό δεν πρέπει να τα μπερδεύει. Η έμπνευση της Μαριάννας Κατσουλίδη να αποτυπώσει τα σχέδια της εικονογράφησης σαν ανάγλυφη παιδική χειροτεχνία τα κάνει τόσο μα τόσο οικεία και ήταν πραγματικά εξαιρετική. Η έκδοση συμπληρώνεται με ένα cd που πλημμυρίζει με μουσική που συνέθεσε ο Φάνης Αντωνόπουλος για όμποε, κόρνο, φλάουτο, κλαρινέτο και βιολί.

Αυτά όλα τα ξέρουμε και τα εκτιμήσαμε εμείς οι μεγάλοι. Ο μικρός αποδέκτης του βιβλίου, που θα ακούσει να του διηγούνται το παραμύθι μέσα από το cd και ταυτόχρονα θα το ξεφυλλίζει, θα κάνει αύριο πολύ εύκολα παρέα με το παιδάκι που θα καθίσει δίπλα του στο καρεκλάκι του νηπιαγωγείου. Το άλλο παιδάκι, το διαφορετικό, που έρχεται από την άλλη πλευρά του λόφου. Που δεν ήρθε στα φτερά περιστεριών, αλλά μέσα σε μια βάρκα φορώντας σωσίβιο. Και κάποια παιδιά από αυτά έπεσαν από τα φτερά των περιστεριών και δεν έφτασαν ποτέ… Για τα επόμενα παιδιά αξίζει να γράφονται τέτοια βιβλία. Για τα παιδιά που θα έρθουν την άλλη φορά με το πλοίο της γραμμής, με ασφάλεια και όχι ασυνόδευτα. Και που θα ζήσουν κι αυτά καλά και όχι εμείς καλύτερα, αλλά όλοι το ίδιο καλά.

Πηγή: https://www.efsyn.gr/