Η ταινία που ξεχωρίζει χριστουγεννιάτικα στις αίθουσες επιστρέφει σε ένα σεξουαλικό σκάνδαλο που πριν από μερικά χρόνια τάραξε τον χώρο της αμερικανικής τηλεόρασης.
του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
Βόμβα (Bombshell, ΗΠΑ, 2019).
Δραματική κοινωνική του Τζέι Ρόουτς.
Ένα σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης που πριν από μερικά χρόνια έφερε τα πάνω κάτω στον χώρο των media και δη της τηλεόρασης στην Αμερική, αναπαράγεται μυθοπλαστικά από τον σκηνοθέτη του «Ο γαμπρός της συμφοράς», εδώ σε δραματική διάθεση. Η Σαρλίζ Θερόν, η Νικόλ Κίντμαν και η Μάργκο Ρόμπι είναι τα «θύματα» της χυδαίας συμπεριφοράς του Ρότζερ Αϊλις (Τζον Λίθγκοου), διευθυντή της Fox News που παρότι ήταν αξεπέραστος ως άνθρωπος των ειδήσεων (και του πλασαρίσματός τους στο κοινό), διακρινόταν από μια απαράδεκτα σεξιστική συμπεριφορά και έκανε κατάχρηση της εξουσίας του. Ζητούσε από τις δημοσιογράφους να προβάλλουν τα κάλλη τους στο γραφείο του και κεκλεισμένων των θυρών προκειμένου να τις «εγκρίνει».
Χωρίς να είναι σπουδαίος κινηματογράφος, η ταινία έχει ενδιαφέρον ως μα λάιτ καταγραφή των όσων λέει και στο κλίμα της εποχής (#MeToo κ.ο.κ) παίρνει σαφώς την θέση της «καταπιεσμένης γυναίκας» βορρά μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, πόσο δε μάλλον στο επάγγελμα της δημοσιογράφου.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, αναρωτιέται κανείς για την χρονική στιγμή που οι καταπιεσμένες από τον Αϊλις γυναίκες, θυμήθηκαν την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Στην περίπτωση της δημοσιογράφου που υποδύεται η Κίντμαν αυτό συνέβη μόνον όταν ο Αϊλις της πήρε πίσω την εξουσία που ο ίδιος της είχε προσφέρει. Και αυτό σημαίνει ότι αν δεν της την έπαιρνε πίσω, η εν λόγω καταπιεσμένη κυρία δεν θα το παραδεχόταν ποτέ! Με δύο μέτρα και δύο σταθμά λοιπόν; Ετσι φαίνεται! Βαθμολογία: 2 ½
Pavarotti (ΗΠΑ, 2019).
Ντοκιμαντέρ του Ρον Χάουαρντ
O «τενόρος του λαού», όπως ήταν το ψευδώνυμό του, ο ένας και μοναδικός Λουτσιάνο Παβαρότι (1935 – 2007) είναι το θέμα του τελευταίου, σίγουρα ενδιαφέροντος (και όχι μόνο για τους φαν της όπερας) ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε ο Ρον Χάουαρντ, βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης για τον «Υπέροχο άνθρωπο».
Ο Χάουαρντ που έχει στο ενεργητικό του και ένα ντοκιμαντέρ για τους Beatles, το «The Beatles: Eight Days a Week» εμμένει στον σπάνιο συνδυασμό προσωπικότητας, ιδιοφυίας και διασημότητας του Παβαρότι που είχε επίσης το χάρισμα της επικοινωνίας γιατί χρησιμοποιούσε τις εκ της φύσης αρετές του για να διαδώσει την όπερα ως τρόπο διασκέδασης. Ως ένα είδος μουσικής με το οποίο μπορεί να επικοινωνήσει ο απλός κόσμος, με την προϋπόθεση ότι αγαπά τη μουσική.
Μέσα από την απόλυτη δύναμη του ταλέντου του, ο Παβαρότι κυριάρχησε στις μεγάλες σκηνές του κόσμου και έκλεψε τις καρδιές του κοινού όπου και να πήγαινε. Η χορταστική αυτή ταινία τεκμηρίωσης που έκανε πρεμιέρα στην χώρα μας τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας», εκτός από τις σπάνιες συνεντεύξεις μελών της οικογένειας και συναδέλφων του Παβαρότι που περιλαμβάνει, μας κάνει κοινωνούς και ακυκλοφόρητου υλικού. Ωστόσο, θα πρέπει να υπογραμμιστεί η συμβολή του μηχανικού ήχου (Κρις Τζένκινς), μέσω του οποίου η κρυστάλλινη φωνή του τενόρου «ενώνεται» με την πολυδιάστατη ηχητική τεχνολογία της Dolby Atmos και το αποτέλεσμα είναι ανατριχιαστικό, ακόμα και για όσους δεν ασχολούνται με την όπερα.Βαθμολογία: 2 ½
Και μετά χορέψαμε (And Then We Danced, Σουηδία/ Γεωργία, 2019).
Αισθηματική χορευτική του Λεβάν Ακίν
Χορός, ρομάντζο, παράδοση, πειθαρχία αλλά και αμφισβήτηση των ταμπού και των παραδόσεων είναι τα στοιχεία που αναζητούν την θέση τους στη νεανική αυτή κοινωνική ταινία που μάλιστα ήταν η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για τις υποψηφιότητες του Οσκαρ μη αγγλόφωνης ταινίας (είναι συμπαραγωγή με την Γεωργία). Εδώ, ένας ταλαντούχος αλλά «απροσάρμοστος» χορευτής (Μπάχι Λαβισβίλι) θα αναστατώσει με την παρουσία και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του την Εθνική Ακαδημία Χορού ανατρέποντας συγχρόνως τα δεδομένα στην ζωή ενός ζευγαριού χορευτών του Μεράμπ και της Μαίρης (Λεβάν Γκεμπαλχιάνι, , Άνα Γιαβακισβίλι) που είναι τα φαβορί για μια θέση στην Εθνική Ομάδα Χορού. Στην ουσία η νευρική και αεικίνητη αυτή ταινία, χρησιμοποιεί τον χορό ως όχημα για να μιλήσει για την αμφισβήτηση των «συντηρητικών ταμπού» και την γοητεία του ρίσκου, όταν κάποιος νοιώθει σίγουρος για τις ικανότητές του απέναντι σε αυτό που αγαπά.Βαθμολογία: 2 ½
Μετα- μορφωμένοι πράκτορες (Spies in disguise, ΗΠΑ, 2019).
Κινούμενα σχέδια των Νικ Μπρουνο, Τρόι Κουέιν.
Όταν ένας κατάσκοπος – γελοιογραφία του Γουίλ Σμιθ – μετατρέπεται σε …περιστέρι, τότε ο μόνος τρόπος για να τα βγάλει πέρα είναι με την βοήθεια ενός nerd – γελοιογραφία του Τομ Χόλαντ – που ενώ δεν έχει ιδέα από κατασκοπία ο υψηλός δείκτης ευφυίας του αποδεικνύεται το κατάλληλο όπλο. Χορταστικό κινούμενο σχέδιο, πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που συνσκηνοθέτησαν οι Νικ Μπρούνο και Τρόι Κουέιν, δύο από τους σημαντικότερους ανιματέρ αυτή την στιγμή στο Χόλιγουντ (έχουν δουλέψει σε διαφορετικούς τομείς σε μεγάλες ταινίες animation, ανάμεσα στις οποίες οι «Η εποχή των παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης» και «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: Η ταινία»). Θα προτιμούσα να το είχα δει στην πρωτότυπη αγγλόφωνη εκδοχή του με υποτίτλους διότι η ελληνική μεταγλώττιση με κούρασε αλλά και πάλι, εγώ δεν είμαι παιδί και τα παιδιά, στα οποία απευθύνεται σίγουρα θα την ευχαριστηθούν. Βαθμολογία: 2 ½
Βαθμολογία 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη
*Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι κριτικός κινηματογράφου στην εφημερίδα
το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
