Η ισπανογαλλική συμπαραγωγή «Εξαφανισμένος» αποπειράται μια διεισδυτική ματιά στην πολυπλοκότητα της γυναικείας ψυχοσύνθεσης
Εξαφανισμένος» («Madre», Γαλλία/ Ισπανία, 2019).
Δράμα του Ροντρίγκο Σορογκογιέν
Στην τελευταία ταινία του Ροντρίγκο Σορογκογιέν – από τους πολύ καλούς σύγχρονους Ισπανούς σκηνοθέτες ταινιών έντασης όπως το «Κανείς δεν μπορεί να μας σώσει» και ο «Εκπτωτος» που είδαμε το περασμένο καλοκαίρι – η Μάρτα Νιέτο πρωταγωνιστεί στον ρόλο της ψυχικά τραυματισμένης γυναίκας που εργάζεται σε ένα καφέ μπαρ σε μια παραλία της Νοτίου Γαλλίας, εκεί όπου πριν από πολλά χρόνια της είχε συμβεί η μεγαλύτερη τραγωδία της ζωής της.
Αυτή η τραγωδία επανέρχεται στην μνήμη της γυναίκας εξαιτίας ενός έφηβου που θα συναντήσει στην περιοχή. Ο Σορογκογιέν διοχετεύει με υπομονή και σχολαστική προσοχή τις πληροφορίες για τα δύο πρόσωπα που συνθέτουν το δράμα της ταινίας, ενώ η μελέτη του ψυχισμού της γυναίκα, αποτελεί το βαρόμετρο της ιστορίας. Μια γυναίκα σε απόγνωση, απελπισμένη αλλά θαρραλέα, τολμηρή, αποφασιστική, ίσως επειδή δεν έχει πια τίποτε να χάσει.
Η εσωτερική ενέργεια που πηγάζει από την Νιέτο είναι απερίγραπτη, μια tour -de -force ερμηνεία που δίνει στην ταινία χαρακτήρα. Η Νιέτο βραβεύθηκε για αυτή την ερμηνεία της στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας (η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα Οριζόντι και αμέσως ξεχώρισε).Βαθμολογία: 3 ½
———————————-
«Οι μητέρες μας» («Nuestras Madres», Γουατεμάλα/ Βέλγιο, 2019).
Δραματική του Σεζάρ Ντίαζ
Ντεμπούτο του Σεζάρ Ντίαζ στην μεγάλου μήκους παραγωγή για την οποία διακρίθηκε στο τμημα της Εβδομάδας Κριτικής του περσινού φεστιβάλ Καννών. Ο Ντίαζ διαχειρίζεται ένα δύσκολο θέμα, τα εγκλήματα που έγιναν στον εμφύλιο πόλεμο της Γουατεμάλας, όταν η χώρα βρισκόταν υπό δικτατορικό καθεστώς. Η ιστορία της ταινίας αρχίζει όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα ζητεί από έναν ανθρωπολόγο που εργάζεται στο Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο για την ταυτοποίηση των αγνοουμένων να την βοηθήσει να βρει τα ίχνη του άντρα της.
Αν και διστακτικός στην αρχή, ο ανθρωπολόγος δέχεται και μέσα από το ταξίδι που θα ακολουθήσει βγαίνουν στην επιφάνεια ανεκπλήωτοι λογαριασμοί που αφορούν το δικό του παρελθόν. Η ταινία είναι βαθιά πολιτική αλλά κυρίως ανθρώπινη, στόχος της δεν είναι η καταγγελία μα οι συνέπειες των φρικαλεοτήτων, σε μια στρατιωτική δικτατορία που «γεννήθηκε» στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και πέθανε 20 περίπου χρόνια αργότερα, έχοντας αφήσει στο διάβα της περισσότερα από 200.000 θύματα και 40.000 αγνοούμενους. Βαθμολογία: 2 ½
————————————–
«Οι σφυριχτές» («La Gomera» Ρουμανία/ Γαλλία/ Γερμανία/Σουηδία, 2019).
Αστυνομικό δράμα του Κορνέλιου Πορεμπόιου.
Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης Κορνέλιου Πορεμπόιου (Police, Adjective) ανατρέχει στο αρχετυπικό αστυνομικό νουάρ (διεφθαρμένος αστυνομικός, μοιραία γυναίκα, μια απάτη, φόνοι, πολλά χρήματα) και δεν χωρά αμφιβολία στο ότι «έχει» το κάδρο και το στιλιζάρισμα.
Από μόνα τους όμως, αυτά τα δύο δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας ολόκληρης ταινίας, πέραν ίσως από το να μας φέρουν εμάς στο σημείο να σηκώσουμε το φρύδι από περιέργεια. Ως εκεί.
Η ιστορία είναι τόσο μπερδεμένη που γίνεται κουραστική, η αφήγηση μοιάζει με άγνωστη λέξη για τον σκηνοθέτη ο οποίος προφανώς έχει στο μυαλό του την ταινία
αλλά δεν κατορθώνει ποτέ να την στήσει ως κάτι το ολοκληρωμένο στην οθόνη (παίζουν: Βλαντ Ιβάνοφ, Kατρινέλ Μάρλον, Ροντρίγκα Λαζάρ) Βαθμολογία: 1
————————————–
«Αγώνας για δικαιοσύνη» («Just mercy», ΗΠΑ, 2020).
Δράμα του Ντέστιν Ντάνιελ Κρίτον.
Ακαδημαϊκά φτιαγμένο, κραυγαλέα αντιρατσιστικό δικαστικό δράμα στο οποίο ξεχωρίζουν οι καλές ερμηνείες των Μάικλ Μπ. Τζόρνταν και Τζέιμι Φοξ. Ο Τζόρνταν υποδύεται τον ιδεολόγο δικηγόρο Μπράιαν Στίβενσον ο οποίος στην Ατλάντα του 1987 αναλαμβάνει την υπεράσπιση του καταδικασμένου σε θάνατο χωρίς αποδείξεις Γουόλτερ Μακ Μίλαν (Φοξ).
Στις σκηνές δικαστηρίου βρίσκεται κάπως προβλέψιμα το φόρτε και η ένταση της ταινίας, της οποίας το σενάριο είναι βασισμένο στην αυτοβιογραφία του Στίβενσον ο οποίος έχει γράψει Ιστορία για τους αγώνες του υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων. Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν που τον υποδύεται, φαίνεται αποφασισμένος να δοκιμαστεί σε πολύ δύσκολους ρόλους μετά την επιτυχία που χάρηκε από τις δύο ταινίες πυγμαχίας «Creed» δίπλα στον Σιλβέστερ Σταλόνε. Βαθμολογία: 2 ½
Επίσης στις αίθουσες
Όπως το «Clueless» (1997) έτσι και η «Emma» (Αγγλία, 2020) είναι μια ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος της Τζέιν Όστεν («Λογική και ευαισθησία»), σκηνοθετημένη -στο ντεμπούτο της στην μυθοπαλσία μεγάλου μήκους- από την Ότομ Ντε Γουάιλντ (επιτυχημένη φωτογράφος μουσικών – Elliott Smith, The White Stripes, Beck- και σκηνοθέτρια μουσικών video clip). Η ταινία παρακολουθεί την πορεία προς την ωρίμανση μιας έξυπνης και κακομαθημενης αριστοκράτισας (Άνια Τέιλορ-Τζόι) που πνιγμένη στην ανία της πόλης της όπου θεωρείται βασίλισσα, ενορχηστρώνει έρωτες και γάμους άλλων. Όλα αυτά στην Αγγλία του 19ου αιώνα.
——————————–
Στη μόδα των ταινιών τρόμου με κούκλες, προστίθεται και το «Brahms The Boy 2» του Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ με την Κέιτι Χολμς, μια «συνέχεια» της ταινίας τρόμου «The boy» (ΗΠΑ, 2016). Μεταγλωτισμένο στα ελληνικά τέλος προβάλλεται και το παιδικό παραμύθι αγγλονορβηγικής συμπαραγωγής 2014 «Ο Πίνκι και οι πειρατές» σε σκηνοθεσία Τζον Αντρέας Αντερσεν και Λίζα Μαί Γκάμλετ που είναι βασισμένο στο graphic novel «Ο Πειρατής Μαυροδόντης και το Κυνήγι του Θησαυρού του Σουλτάνου».
πηγή: tovima.gr
