Του Γιάννη Ζουμπουλάκη*
«Κορίτσι από τη Δανία» («The Danish girl»)
Η αληθινή ιστορία του Δανού ζωγράφου Αϊνερ Βέγκενερ που τόλμησε να βγάλει στη φόρα την πραγματική φύση του, την γυναικεία, μεταφέρθηκε στο «Κορίτσι από τη Δανία» που κρατά τα σκήπτρα των οκτώ νέων δημιουργιών από αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες
Όταν ένα παιχνίδι παύει κάποια στιγμή να είναι παιχνίδι, τότε τα πράγματα μπορούν να πάρουν πολύ άσχημη τροπή και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο «Κορίτσι από τη Δανία» («The Danish girl», Αγγλία, 2015) του Τομ Χούπερ. Σε μια ερμηνεία που τον οδήγησε και πάλι στα Οσκαρ, ο περυσινός νικητής στην κατηγορία του Α’ ρόλου Εντι Ρεντμέιν («Η θεωρία των πάντων») υποδύεται τον δανό εικαστικό Αϊναρ Βέγκενερ ο οποίος, αφού πρώτα έπαιξε με την ιδέα της μεταμφίεσής του σε γυναίκα βαφτίζοντας τον εαυτό του Λίλι, είδε ότι τελικά η Λίλι ήταν ο πραγματικός, ο αληθινός εαυτός του.
«Δεν έχει σημασία τι φορώ» όπως ακούμε να λέει ο ίδιος στη γυναίκα του (Αλίσια Βικάντερ, υποψήφια επίσης για το Β’ ρόλου). «Είναι τι ονειρεύομαι». Ολα αυτά στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα στη Δανία, όπου ο Βέγκενερ έσπασε κάθε ταμπού αποφασίζοντας τελικά να μπει στη διαδικασία αλλαγής φύλου και να γίνει για πρώτη φορά ο πραγματικός εαυτός του, μια γυναίκα κλειδωμένη στο σώμα ενός άντρα.
Γυρισμένο κυρίως σε κλειστούς χώρους, «Το κορίτσι από τη Δανία» θυμίζει αρκετά τον «Λόγο του βασιλιά», τον θρίαμβο του Χούπερ στα Οσκαρ του 2011. Οι δύο κεντρικοί ήρωες, ο Βέγκενερ και η γυναίκα του, βρίσκονται κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους και «παίζουν» ποικιλοτρόπως. Κάνουν έρωτα με εκείνον ντυμένο γυναίκα, η Γκέρντα τον βάφει, τον στολίζει, δείχνει να διασκεδάζει όλη αυτή την περίεργη κατάσταση. Πάνε παρέα σε πάρτι με τον Βέγκενερ ντυμένο Λίλι και συστήνεται ως ξαδέλφη του πρώτου.
Και πράγματι το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία είναι το πόσο κοντά στον Αϊναρ Βέγκενερ στάθηκε η σύζυγός του Γκέρντα από τη στιγμή που αντιλήφθηκε ότι η πραγματική ανάγκη του συζύγου της ήταν να απελευθερώσει από μέσα του τον αυθεντικό του εαυτό. Η Γκέρντα δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπά τον Εϊναρ, όπως και το αντίθετο, ο Αϊναρ δεν σταμάτησε ποτέ να αγαπά την Γκέρντα.
Βαθμολογία: 3
Αρχή με διακοπή
Ύστερα από δύο πολύ καλές ταινίες μικρού μήκους («Casus Belli», «Τίτλοι τέλους»), ο Γιώργος Ζώης επιτέλους υλοποίησε την πρώτη μεγάλου μήκους του, το «Interruption» (Ελλάδα/ Κροατία, 2015), που σημαίνει διακοπή. Μια διακοπή είναι που ανάβει τις μηχανές της ταινίας όταν μια ομάδα ανθρώπων εισβάλλει στο θεατρικό σανίδι όπου παίζεται μια παράσταση της «Ορέστειας» και συμμετέχει με τους ηθοποιούς και το κοινό. Θεατές ανεβαίνουν στη σκηνή, παίρνουν τους ρόλους των ηθοποιών, μοιράζονται ιδέες για το έργο, φέρνουν σε αντιπαραβολή την αρχαιότητα με το σήμερα, αναζητούν κοινά σημεία ή τεράστιες διαφορές. Στη δίκη της Κλυταιμνήστρας δικαστής είναι το κοινό, το θέατρο ταυτίζεται με τη ζωή, γίνεται ο ραγισμένος καθρέφτης της.
Εικόνες που σε κρατούν διαρκώς με τα νεύρα τεντωμένα, ιδίως όταν βγαίνουν τα όπλα. Αν και η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις πάντα τι ακριβώς γίνεται σε αυτή την ανταλλαγή ρόλων, δεν παύεις να είσαι εκεί μαζί τους. Θαρρείς ότι η ταινία ζητά από τον καθένα μας να κτίσει την δική του ταινία, να δώσει την δική του ερμηνεία. Ως ταινία κινηματογράφος πειραματικός, μυστηριώδης, με θεατρικό στιλ και σίγουρα ένα δυνατό ξεκίνημα, ένα ξάφνιασμα στην μεγάλου μήκους παραγωγή από έναν σκηνοθέτη με ταλέντο (παίζουνΜαρία Καλλιμάνη, Χρήστος Στέργιογλου, Αλεξία Καλτσίκη κ.α.)
Βαθμολογία: 2 ½
Ένας τρελός τρελός …Θεός
Η κωμωδία φαντασίας «Η Ολοκαίνουργια… Καινή Διαθήκη» («Le Tout Nouveau Testament», συμπαραγωγής Βελγίου / Γαλλίας / Λουξεμβούργου, 2015) είναι η τελευταία δημιουργία του Ζακό βαν Ντορμέλ, σκηνοθέτη με τρελές, ευφάνταστες ιδέες («Τοτό ο ήρωας», «Η όγδοη μέρα»). Σύγχρονο, βλάσφημο παραμύθι στο οποίο ο Θεός είναι ένας βρωμύλος σαδιστής (Μπενουά Πουλβό) και Ιησούς η μικρή κόρη του (Γιολάντ Μορό). Εκείνη θα φέρει τα πάνω κάτω στον κόσμο γνωστοποιώντας στους ανθρώπους την ημερομηνία θανάτου τους, κάτι που ενεργοποιεί τα γρανάζια της ταινίας που διανθίζεται από επεισόδια ανθρώπων που καλούνται να αντιμετωπίσουν το γεγονός (και θυμίζουν τους 12 Αποστόλους). Το καλύτερο επεισόδιο είναι αδιαμφισβήτητα εκείνο της Κατρίν Ντενέβ που καταλήγει στην αγκαλιά ενός τρυφερού… ουρακοτάγκου!
Βαθμολογία: 2 ½
Τώρα στον πάγκο του προπονητή
Συγκρινόμενο με τις ταινίες «Ρόκι» που έχουν γυριστεί ως σήμερα (πλην της πρώτης του 1976), το «Κριντ:
Η γέννηση ενός θρύλου» («Creed», ΗΠΑ, 2015) του Ράιαν Κούγκλερείναι σαφώς μια ανώτερη ταινία. Όχι όμως και κάτι το ιδιαίτερο. Ο Σιλβέστερ Σταλόνε στη θέση του προπονητή αυτή τη φορά (του νεαρού Μάικλ Β. Τζόρνταν) που είναι ο γιός του πρώτου αντιπάλου του, Απόλο Κριντ, «βγάζει» μια ερμηνεία γεμάτη σοφία και εμπειρία. Εξακολουθούμε βέβαια να μην πολυκαταλαβαίνουμε τι λέει, αλλά αυτός ήταν πάντα ο Σταλόνε. Ισως η ερμηνεία του να του χαρίσει το Οσκαρ Β’ ρόλου για το οποίο εφέτος είναι (χαριστικά μάλλον) υποψήφιος.
Βαθμολογία: 2 ½
Καλύτερο (;) αύριο
Στο κοινωνικό δράμα «Mediterranea» (συμπαραγωγής Γαλλίας / Ιταλίας / Κατάρ / ΗΠΑ / Γερμανίας, 2015) του Τζόνα Καρπινάνο οι Αλασάν Σι και Κουντούς Σεϊχόν υποδύονται δύο αδέλφια από την Μπουρκίνα Φάσο που αναζητούν καλύτερη ζωή στην Ευρώπη και δη στην Ιταλία. Ο στόχος τους δεν είναι διόλου εύκολος σε αυτό το αξιοπρόσεκτο μεταναστευτικό δράμα «ντοκιμαντερίστικης» αισθητικής που αφουγκράζεται την πραγματικότητα, χωρίς όμως να είναι μια ταινία που δεν έχουμε ποικιλοτρόπως ξαναδεί (το «Στα σύνορα του κόσμου» του Μάικλ Γουίντερμποτομ είναι ένα καλό παράδειγμα) . Διεκδίκησε το βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Βαθμολογία: 2
Βαθμολογία:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
*Αναδημοσιευση από το www.tovima.gr
