Η χρονική σύμπτωση της καταστροφής από πυρκαγιά ενός από τα σημαντικότερα εθνικά πάρκα της Ευρώπης με την κατάθεση στη Βουλή των Ελλήνων ενός νομοσχεδίου που μεταβάλλει το καθεστώς προστασίας των περιοχών Natura είναι σημασιολογικά ιδιαίτερα φορτισμένη.
Θα περιμέναμε από την κυβέρνηση να θέσει προς ψήφιση μια νομοθετική πρόταση που βελτιώνει πραγματικά το χωλό και αναποτελεσματικό σύστημα χαρακτηρισμού και διατήρησης των φυσικών οικοσυστημάτων και των πυρήνων βιοποικιλότητας της χώρας. Αντ’ αυτού, καλούμαστε να σχολιάσουμε άλλη μια νομοθετική πρωτοβουλία που, σε συνέχεια του δύσφημου πλέον νόμου 4685/2020, αποτελειώνει το κεκτημένο
υψηλού επιπέδου θεσμικής προστασίας των περιοχών Natura, το οποίο δυστυχώς διαχρονικά οι
ελληνικές κυβερνήσεις καθυστερούσαν να εφαρμόσουν αποτελεσματικά.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, που το ΥΠΕΝ αποκαλεί πολυνομοσχέδιο όμως στην πραγματικότητα είναι άλλο ένα κακογραμμένο και σε αρκετά σημεία κρυπτικό και δυσνόητο νομοσχέδιο-σκούπα που υποβαθμίζει ή ακόμα και καταργεί σημαντικές περιβαλλοντικές διασφαλίσεις, ιδίως σε σχέση με το σύστημα χαρακτηρισμού προστατευόμενων περιοχών, αποτελεί άλλο ένα πλήγμα κατά της ασφάλειας δικαίου που αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη ελλείμματα της ελληνικής οικονομίας.
Συνοπτικά, όπως αναλύεται στη συνέχεια, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλοιώνει έντονα και απαράδεκτα το περιεχόμενο των ζωνών προστασίας που η χώρα μας οφείλει να θεσπίσει ως μέτρα διατήρησης και αποφυγής της υποβάθμισης των οικοτόπων και ειδών που προστατεύονται στο πλαίσιο εφαρμογής της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ. Συγκεκριμένα, επιβαρύνει ζώνες προστασίας με νέες χρήσεις, ενώ προβλέπει διατήρηση όσων χρήσεων και δραστηριοτήτων ήδη υπάρχουν, ακόμα και σε όσες ζώνες που λόγω της οικολογικής τους αξίας και των αναγκών διατήρησής τους πρέπει να κηρυχθούν ως ζώνες απόλυτης προστασίας.
Επίσης, το νομοσχέδιο υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο τον ήδη αναξιόπιστο και προβληματικό θεσμό των μελετών περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΜΠΕ), καθώς προβλέπει ότι οι αξιολογητές των ΜΠΕ θα αμείβονται απευθείας από τους φορείς των έργων που ελέγχουν, δημιουργώντας έτσι μια υπαλληλική σχέση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η οποία ακυρώνει την ανεξαρτησία που πρέπει (σύμφωνα και με τη νομοθεσία της ΕΕ) να περιβάλλει το σύστημα αξιολόγησης των περιβαλλοντικών μελετών.
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο-παρέμβαση της WWF
Φωτογραφία από το ΑΜΕ-ΜΠΕ
